وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
۲۴ مارس ۲۰۲۱
مقر ناتو
بروکسل، بلژیک
وزیر بلینکن: بعدازظهر شما بخیر.
چند هفته پیش، کمی پس از تصدی سمت وزیر امور خارجه، من مستقیماً خطاب به مردم آمریکا صحبت کردم و گفتم که اولین مسئولیت من حصول اطمینان از کارآیی سیاست خارجی آمریکا برای آنها است – ایجاد امنیت بیشتر در زندگی آنها، ایجاد فرصت برای خانواده ها و جوامع آنها، و پرداختن به چالش های جهانی که به طور فزاینده ای آینده آنها را شکل می دهند.
من گفتم که یکی از راه های اساسی برای این کار، تأیید و احیای مجدد اتحاد و مشارکت هایمان در سراسر جهان است.
به همین دلیل است که این هفته به بروکسل آمده ام. من اکنون از مقر ناتو با شما صحبت می کنم، پیمانی که برای نزدیک به ۷۵ سال از امنیت و آزادی اروپا و آمریکای شمالی دفاع کرده است.
حال، آمریکایی ها در مورد موضوعاتی اختلاف نظر دارند، اما نه در مورد ارزش ائتلاف ها و مشارکت هایمان. طبق نظرسنجی اخیری که توسط شورای امور جهانی شیکاگو انجام گرفت، از هر ده آمریکایی نه نفر معتقدند که حفظ اتحاد ما موثرترین راه برای دستیابی به اهداف سیاست خارجی ما است. نه از ده نفر. درک دلیل آن دشوار نیست. آنها تهدیدهایی که روبروی ما قرار دارند – مانند تغییرات اقلیمی، همه گیری کووید-۱۹، نابرابری اقتصادی، و رفتار به طور فزاینده تهاجمی چین – را در نظر می گیرند و می دانند که ایالات متحده از طریق همکاری با شرکای خود خیلی بهتر قادر خواهد بود به آنها بپردازد، تا اینکه به تنهایی. و همه متحدان ما نیز می توانند همین گونه استدلال کنند.
اکنون دنیا نسبت به چند دهه گذشته، دورانی که ما بسیاری از ائتلاف های خود را شکل دادیم- یا حتی نسبت به چهار سال پیش بسیار متفاوت به نظر می رسد. تهدیدها چند برابر شده اند. رقابت سخت تر شده است. پویایی قدرت تغییر کرده است. اعتماد به ائتلاف های ما، و همچنین اعتماد ما به یکدیگر و اعتماد به قدرت تعهداتمان متزلزل شده است. حتی میان اعضای ائتلاف، ما همیشه در مورد تهدیدهای پیش رو یا نحوه مقابله با آنها توافق نداریم. دموکراسی و حقوق بشر، ارزش های مشترک ما نه تنها از خارج از کشورها بلکه از درون کشور نیز به چالش کشیده شده اند. و تهدیدهای جدید از تلاش های ما جهت ایجاد توانایی های لازم برای دفاع در مقابل آنها پیشی می گیرند.
با اینحال هیچ یک از اینها، این واقعیت را تغییر نمی دهد که ما به اتحاد و مشارکت نیاز داریم- شاید هم بیش از همیشه. چالشی که پیش رو داریم، بازسازی و احیای آن ائتلاف ها است تا بتوانیم تهدیدهای امروز را رفع کرده و مانند گذشته مردم خود را رستگار کنیم.
امروز، من توضیحاتی در مورد چگونگی انجام این کار ارائه می دهم.
من ابتدا تهدیدات مشترکی را که پیش رو داریم، تشریح خواهم کرد. سپس، خواهم گفت که برای تأیید مجدد و احیای اتحاد خود چه کارهایی باید صورت گیرند تا نه تنها از ما در مقابل این تهدیدها دفاع کنند بلکه از منافع و ارزش های مشترک ما نیز محافظت کنند. و سرانجام، خواهم گفت که متحدان ما از ایالات متحده می توانند چه انتظار داشته باشند، و ما به نوبه خود از متحدانمان چه انتظار خواهیم داشت.
این کار با شناسایی ضروری ترین تهدیداتی که امروز با آن روبرو هستیم شروع می شود.
از دیدگاه من سه دسته تهدید پیش رو داریم.
نخست، تهدیدهای نظامی هستند که از سوی کشورهای دیگر ایجاد می شوند. ما این را در تلاش های چین برای تهدید آزادی دریانوردی، نظامی کردن دریای جنوبی چین، و هدف قرار دادن کشورها در سراسر منطقه هند- آرام با توانایی روزافزون پیشرفته و پیچیده نظامی مشاهده می کنیم. بلندپروازی های نظامی پکن سال به سال در حال افزایش است. همراه با واقعیت های فناوری پیشرفته امروزی، چالش هایی که زمانی به نظر می رسید نیم دنیا با ما فاصله دارند دیگر دور از ما نیستند. ما همچنین این تهدیدها را در توانایی ها و استراتژی های نظامی جدید که روسیه برای به چالش کشیدن اتحاد و مشارکت های ما و تضعیف نظم مبتنی بر قانون که امنیت جمعی ما را تضمین می کند، توسعه داده است مشاهده می کنیم؛ ازجمله اقدامات تجاوزگرانه مسکو در شرق اوکراین، تجمع نیروهای نظامی، رزمایش های گسترده، و ایجاد ترس و ارعاب در منطقه بالتیک و دریای سیاه، مدیترانه شرقی، و شمالگان؛ مدرن سازی ظرفیت هسته ای و استفاده از سلاح های شیمیایی علیه منتقدان در خاک کشورهای عضو ناتو.
و فراتر از چین و روسیه، بازیگران منطقه ای مانند ایران و کره شمالی تقویت ظرفیت هسته ای و موشکی خود را که متحدان و شرکای ایالات متحده را تهدید می کند، دنبال می کنند.
دسته دوم، تهدیدهای غیرنظامی از سوی همین کشورهاست – تاکتیک های فنی، اقتصادی و اطلاعاتی که امنیت ما را به خطر می اندازند. این تهدیدها شامل کارزارهای انتشار اخبار و اطلاعات ساختگی و استفاده از فساد به عنوان سلاح برای دامن زدن به بی اعتمادی در دموکراسی های ما، و حملات سایبری است که زیرساخت های حیاتی ما را هدف قرار داده و مالکیت فکری ما را می ربایند. از اجبار اقتصادی علنی چین علیه استرالیا گرفته تا استفاده روسیه از اطلاعات ساختگی برای از بین بردن اعتماد به روند انتخابات و واکسن های ایمن و موثر – این اقدامات تهاجمی نه تنها تک تک کشورهای ما بلکه ارزش های مشترک ما را نیز به خطر می اندازند.
و دسته سوم بحران های جهانی مانند تغییرات اقلیمی و همه گیری کووید- ۱۹ است. اینها تهدیدهایی نیستند که توسط دولت های خاص ایجاد می شوند – این چالش ها جهانی هستند. دمای بالاتر، افزایش سطح دریا و طوفان های شدیدتر همه چیز از آمادگی نظامی گرفته تا الگوهای مهاجرت انسانی و امنیت غذایی را تحت تأثیر قرار می دهند. همانطور که همه گیری کووید- ۱۹ کاملاً روشن کرده است، امنیت بهداشتی ما در هم تنیده است و سلامتی قوی ترین ما به سلامتی ضعیف ترین ما بستگی دارد.
ما همچنین با تروریسم جهانی روبرو هستیم که اغلب در هر سه دسته وجود دارد. در حالیکه ما خطر تروریسم را به میزان چشمگیری تنزل داده ایم، اما همچنان به طور قابل توجهی باقی مانده است، به ویژه وقتی گروه ها و افراد از حمایت و پناهگاه امن دولت ها برخوردار می شوند و یا در مناطق بدون حاکمیت پناه می گیرند.
حال، بسیاری از این تهدیدات هنگام شکل گرفتن اتحاد ما در صدر اولویت ها قرار نداشتند. بعضی از آنها اصلاً وجود نداشتند. اما این قدرت بزرگ اتحاد ماست: آنها را می توان تطبیق داد تا بتوان با ظهور چالش های جدید به پیشرفت و تکامل ادامه داد.
ما از طریق راه ها زیر می توانیم آنها را تطبیق داده و به روز کنیم.
نخست، ما باید تعهدمان را به اتحاد خود و ارزش های مشترکی که آن را برقرار نگه می دارد، تجدید کنیم.
وقتی آمریکا در یازدهم سپتامبر مورد حمله قرار گرفت، متفقین ناتو بلافاصله و به اتفاق آرا ماده پنجم منشور ناتو را به اجرا گذاشتند – حمله به یکی از اعضا به منزله حمله به همه اعضا است. این تنها بار در طول تاریخ است که ماده ۵ اجرایی شد – و آن برای حمایت از ایالات متحده بود. ما هرگز فراموش نخواهیم کرد. و امروز، متحدان ما می توانند همین انتظار را از ما داشته باشند. همانطور که پرزیدنت بایدن ماه گذشته در کنفرانس امنیتی مونیخ گفت، این میثاق تزلزل ناپذیر ما است: آمریکا کاملاً به ناتو، ازجمله ماده ۵ متعهد می ماند.
من این هفته در ناتو نزد متحدان مان بر این عهد تأکید کردم.
وزیر دفاع آستین و من بر همین تعهد نسبت به متحدان خود در ژاپن و کره جنوبی نیز تأکید ورزیدیم، جایی که اخیراً مذاکرات توافقنامه تقسیم بار مسئولیت را که به حفظ صلح و کامیابی در یک منطقه هند- آرام باز و آزاد در سال های آینده کمک خواهد کرد، به پایان رساندیم.
اتحاد ما برای دفاع از ارزش های مشترک ایجاد شده است. بنابراین تجدید تعهد ما مستلزم تأیید مجدد این ارزش ها و پایه و اساس روابط بین المللی است که قول داده ایم از آن صیانت کنیم: نظم مبتنی بر قوانین باز و آزاد. ما کارهای زیادی در این عرصه پیش رو داریم. در حال حاضر تقریباً همه دموکراسی ها در جهان با چالش هایی روبرو است – از جمله ایالات متحده. ما با نابرابری های عمیق، نژادپرستی سیستمی، و سیاست دو قطبی مواجهیم که هر کدام باعث تضعیف دموکراسی ما می شوند.
این بر عهده همه ما است تا نشان دهیم بزرگترین نقطه قوت سیستم همیشه چه بوده است – شهروندان ما، و اعتقادی که به توانایی آنها برای بهبود جوامع و نهادهای خود به آنها داریم. بزرگترین تهدید علیه دموکراسی های ما این نیست که آنها با نقص هستند – آنها همیشه نقص داشته اند. بزرگترین تهدید این است که شهروندان ما اعتماد خود را به توانایی دموکراسی در رفع این نقص ها و دنبال کردن وعده بنیانگذاران ما برای تشکیل یک اتحادیه کامل تر، از دست بدهند. آنچه دموکراسی ها را از اتوکراسی ها متمایز می سازد، توانایی و اراده ما برای رسیدگی و رفع کاستی هایمان به طور علنی و بی پرده است – نه اینکه وانمود کنیم که وجود ندارند، و آنها را نادیده گرفته یا پنهان کنیم.
ما همچنین باید ارزش هایی که در قلب اتحاد ما قرار دارند را حفظ کنیم و با پسرفت دموکراسی در سراسر جهان مقابله کنیم. وقتی وضعیت دموکراسی و حقوق بشر در کشورها رو به وخامت می رود، همه باید علناً صدای خود را بلند کنیم. دموکراسی ها چنین عمل می کنند – ما به چالش ها بی پرده رسیدگی می کنیم. ما همچنین باید با تقویت حفاظ های دموکراسی – مانند مطبوعات آزاد و مستقل، نهادهای ضد فساد؛ و نهادهایی که از حاکمیت قانون صیانت می کنند، به این کشورها کمک کنیم تا به مسیر درست بازگردند.
این نیز به معنی احیای تعهد به اتحادمان است.
دوم، ما باید اتحاد خود را مدرن و به روز کنیم.
این کار با بهبود توانایی ها و آمادگی نظامی ما آغاز می شود تا از برقرار نگه داشتن توان بازدارندگی نظامی قوی و معتبر اطمینان حاصل شود. به عنوان مثال، ما باید مطمئن شویم که بازدارنده استراتژیک هسته ای ما، به ویژه با توجه به مدرن سازی روسیه، امن، ایمن و موثر باقی می ماند. مهم است که تعهدات خود را در قبال متحدانمان قوی و معتبر نگه داریم، حتی اگر در عین حال برای کاهش بیشتر نقش سلاح های هسته ای در امنیت ملی خود گام برمی داریم. ما همچنین با متحدان خود در هند- آرام برای حل و فصل طیف گسترده ای از چالش های امنیتی پیچیده در منطقه همکاری خواهیم کرد.
ما باید ظرفیت خود را برای رفع تهدیدها در حوزه های اقتصادی، فناوری و اطلاعات گسترش دهیم. ما نمی توانیم فقط دفاعی عمل کنیم- باید یک رویکرد پیشگیرانه و مثبت داشته باشیم.
ما دیده ایم که پکن و مسکو چگونه به طور فزاینده ای از دسترسی به منابع حیاتی، بازارها، و فناوری های ما برای اعمال فشار بر متحدان ما و ایجاد تفرقه بین ما سوءاستفاده می کنند. البته هر کشوری برای خود تصمیم می گیرد. اما نمی توانیم تهدید و اجبار اقتصادی را از دیگر اشکال و ابزار فشار جدا سازیم. وقتی یکی از ما تحت فشار قرار می گیرد، همه ما می بایست به عنوان کشورهای متحد واکنش نشان دهیم و برای کاهش آسیب پذیری های خود همکاری کنیم و از یکپارچگی اقتصادهایمان با یکدیگر، بیشتر از رقبای اصلی مان اطمینان حاصل کنیم. این بدان معنی است که باید برای توسعه نوآوری های پیشرفته همکاری کنیم؛ از انعطاف پذیری زنجیره های تأمین حساس مان اطمینان حاصل کنیم؛ و هنجارها و استانداردهایی را برای حاکمیت فناوری های نوظهور تنظیم کنیم که به ناقضان این قوانین هزینه های سنگین تحمیل می كند. تاریخ به ما نشان داده است، وقتی این کار را انجام می دهیم کشورهای بیشتری فضای باز و امنی که با هم می سازیم، انتخاب خواهند کرد.
و ما باید توانایی خود را برای مقابله با تهدیدهای فراملی – به ویژه تغییرات اقلیمی و بیماری های همه گیر مانند کووید-۱۹ گسترش دهیم. این چالش ها تا اندازه ای گسترده هستند و اقدامات لازم برای رفع آنها به اندازه ای وسیع هستند که مقابله با آنها باید تقریباً در همه کارهایی که انجام می دهیم ادغام و میان طیف وسیعی از شرکا هماهنگ شوند.
سوم، ما باید ائتلاف های گسترده تری از متحدان و شرکا ایجاد کنیم.
غالباً، ما ائتلاف ها و مشارکت های خود را جدا از یکدیگر نگه می داریم. ما برای ادغام آنها به اندازه کافی تلاش نمی کنیم. ولی باید این کار را انجام دهیم، زیرا هر چه کشورهای با قدرت و ظرفیت مکمل بتوانند برای دستیابی به اهداف مشترک با یکدیگر متحد شوند، بهتر خواهد بود.
این ایده ای است که مشارکت گروه چهارگانه – استرالیا، هند، ژاپن و ایالات متحده بر اساس آن ایجاد شده است. پرزیدنت بایدن اخیراً اولین جلسه سران این گروه را میزبانی کرد. ما بینشی مشترک از یک منطقه هند- آرام باز، آزاد، فراگیر، سالم، رها از تهدید و اجبار و بر پایه ارزش های دموکراتیک داریم. ما تیم خوبی را تشکیل می دهیم. و همکاری ما تلاش ها برای تضمین امنیت در دریاهای شرقی و جنوبی چین، گسترش تولید واکسن های ایمن، مقرون به صرفه و موثر و دسترسی عادلانه به آنها را نیز تقویت خواهد کرد.
تعمیق همکاری بین اعضای پیمان ناتو و اتحادیه اروپا مثال دیگری است. همکاری بیشتر پیرامون مسائل دیگری مانند امنیت سایبری، امنیت انرژی، امنیت بهداشتی و حفاظت از زیرساخت های حیاتی، به بهبود انعطاف پذیری و آمادگی ما در برابر تهدیدات امروزی کمک خواهد کرد. و همچنین ما را در دفاع از ارزش های خود قوی تر خواهد نمود.
تحریم هایی که اخیراً ایالات متحده همراه با کانادا، اتحادیه اروپا و بریتانیا علیه دست اندرکاران در جنایات علیه اویغورها در سین کیانگ اعمال شدند را در نظر بگیرید. تحریم های تلافی جویانه ای که چین سپس بر اعضای پارلمان اروپا و کمیته سیاسی و امنیتی اتحادیه اروپا، دانشگاهیان و اندیشکده ها تحمیل کرد، بر اهمیت محکم و شانه به شانه ایستادن ما می افزاید، وگرنه احتمالاً این پیام را ارسال می کنیم که قلدری مؤثر است. این شامل ایستادن در کنار شرکای غیر ناتو در اروپا می شود که بسیاری از آنها همچنان در خط مقدم اتحاد با ما ثابت قدم هستند.
و ما فراتر از دولت های ملی به بخش خصوصی، جامعه مدنی، نیکوکاران، شهرها و دانشگاه ها فرارسی خواهیم کرد. همکاری متنوع و گسترده برای حفاظت از عوام جهانی ضروری می باشد – منابعی که همه مردم حق استفاده و بهره مندی از آن را دارند و اکنون مورد تجاوز دشمنان ما قرار گرفته اند.
شبکه های نسل پنجم را در نظر بگیرید که فناوری چین از طریق آن خطرات نظارتی جدی ایجاد می کند. ما باید شرکت های فناوری را از کشورهایی مانند سوئد، فنلاند، کره جنوبی، و ایالات متحده گردهم آوریم و از سرمایه گذاری دولتی- خصوصی برای ارائه شبکه های جایگزین مطمئن و قابل اعتماد استفاده کنیم. ما برای دهه ها روابط مان را با کشورهای سراسر جهان که با ما ارزش های مشترک دارند، توسعه داده ایم. به همین دلیل است که ما در این مشارکت ها سرمایه گذاری های زیادی کرده ایم تا بتوانیم برای پرداختن به چالش های جدید مانند این، از طریق راه حل های نوین و مبتکرانه گرد هم آییم.
برای هر کسی که به توان و دستاوردهای ما هنگام همکاری شک و تردید دارد، من به مشارکت بی سابقه دانشمندانی که صدها توالی ژنوم ویروسی را در مؤسسات فرامرزی به اشتراک گذاشتند- تحقیقاتی که برای کشف چندین واکسن ایمن و موثر ضد کووید-۱۹ در مدت زمان بسیار کوتاه ضروری بود، اشاره می کنم. اولین واکسنی که برای تولید و توزیع توسط سازمان جهانی بهداشت مورد تأیید قرار گرفت توسط یک پزشک متولد ترکیه، بزرگ شده در آلمان، و بنیانگذار یک شرکت داروسازی اروپایی بود که با همکاری یک همتای آمریکایی وی توسعه داده شد.
حال، متحدان و شرکای آمریکا ممکن است امروز به سخنان من گوش دهند و بگویند، “ما باید بدانیم که چه انتظاری می توانیم از شما داشته باشیم.” زیرا همانطور که گفتم طی چند سال گذشته اعتماد بین ما تا حدودی متزلزل شده است.
بنابراین بگذارید در مورد آنچه ایالات متحده می تواند به متحدان و شرکای خود وعده دهد صرحیاً صحبت کنم.
وقتی متحدان ما سهم عادلانه ای از بار مسئولیت را بپذیرند، آنها به طور منطقی انتظار خواهند داشت که در تصمیم گیری ها نیز سهم منصفانه ای داشته باشند. ما این را محترم خواهیم شمرد. و این با مشاوره زود به زود و مکرر با دوستان مان آغاز می شود. این بخش اصلی سیاست خارجی دولت بایدن-هریس و تغییری نسبت به گذشته است که متحدان ما مشاهده و از آن استقبال کرده اند.
ما تلاش های متحدان خود برای ایجاد ظرفیت استراتژیک بیشتر را اقداماتی با ارزش و مفید خواهیم دانست، و نه یک تهدید. متحدان قوی تر ائتلاف های محکم تری ایجاد می کنند. و در حالیکه ایالات متحده ظرفیت خود را برای مقابله با تهدیدهایی که امروز عنوان کردم توسعه می دهد، اطمینان خواهیم یافت که با اتحاد ما سازگار خواهند ماند و به تحکیم امنیت متحدان ما کمک خواهند کرد. ما در ازای آن، همین را از متحدان خود خواهیم خواست.
ایالات متحده متحدان خود را در رابطه با چین مجبور به انتخاب بین “ما یا آنها” نخواهد کرد. تردیدی نیست که رفتار قهرآمیز پکن امنیت و کامیابی جمعی ما را تهدید می کند و این کشور فعالانه در تلاش است تا قوانین نظم بین المللی و ارزش هایی را که ما و متحدانمان مشترک داریم زیر پا بگذارد. اما این بدان معنا نیست که کشورها نمی توانند در صورت ممکن با چین به همکاری بپردازند. به عنوان مثال، در مورد تغییرات اقلیمی و امنیت بهداشتی.
ما می دانیم که متحدان ما روابط پیچیده ای با چین دارند که همیشه با روابط ما کاملاً همسو نخواهند بود. اما ما باید با هم به این چالش ها رسیدگی کنیم. این به معنای همکاری با متحدان مان برای از بین بردن شکاف در حوزه هایی مانند فناوری و زیرساخت است که پکن از آنها برای تهدید و اعمال فشار سوءاستفاده می کند. ما به نوآوری اتکا خواهیم کرد، نه به اولتیماتوم. زیرا اگر با هم برای تحقق بخشیدن به بینش مثبت خود در مورد نظم بین المللی بکوشیم – اگر در دفاع از یک نظام باز و آزاد که می دانیم بهترین شرایط را برای رشد استعداد و کرامت انسانی و ارتباط میان افراد فراهم می کند – بایستیم، مطمئناً خواهیم توانست در هر زمینه ای از چین پیشی بگیریم.
ما همیشه بار مسئولیت خود را به عهده خواهیم گرفت و تصدیق خواهیم کرد که متحدانمان نیز سهم خود را ایفا می کنند. بگذارید صراحتاً بگویم: این مسئله به ویژه در رابطه میان کشورهای دو سوی اقیانوس اطلس اغلب بحث برانگیز بوده است. ما پیشرفت قابل توجهی را که بسیاری از متحدان ناتو در افزایش سرمایه گذاری های دفاعی داشته اند، از جمله تعهدات انجام گرفته در نشست ولز مبنی بر اختصاص دو درصد تولید ناخالص داخلی به هزینه های دفاعی تا سال ۲۰۲۴ را برسمیت شناخته و تصدیق می کنیم. پایبندی به این تعهد و اجرای کامل آن بسیار مهم است. اما ما همچنین نیاز به اتخاذ یک دیدگاه جامع تر در مورد مسئولیت پذیری را شناسایی می کنیم. مشارکت هیچ عضوی به تنهایی دفاع از امنیت و منافع جمعی ما را به طور کامل پوشش نمی دهد، خصوصاً در جهانی که با تهدیدات فزاینده نمی توان لزوماً با نیروی نظامی مقابله کرد. از آنجا که متحدان از توانایی ها و نقاط قوت نسبی متمایزی برخوردار هستند، ما باید بپذیریم که هر یک سهم خود را به نحوه مختلف ادا خواهند کرد. این به معنی رها کردن اهدافی که برای خود تعیین کرده ایم یا انجام کارهای کمتر نیست. در واقع، تهدیدهای مشترکی که ما با آن روبرو هستیم، مستلزم انجام اقدامات بیشتری هستند.
ما باید قادر به گفتگوهای سخت و دشوار باشیم – و حتی مخالفت کنیم – و در عین حال، هنوز با احترام با یکدیگر رفتار می کنیم. در سال های اخیر، اغلب به نظر می رسید که ایالات متحده فراموش کرده بود که دوستانمان چه کسانی هستند. ولی وضعیت تغییر کرده است.
ایالات متحده در مورد استفاده از قدرت، به ویژه قدرت نظامی به عنوان وسیله ای برای رسیدگی به درگیری های خارج از کشور خردمندانه تصمیم خواهد کرد. ما از عدم تعادل بین اهداف اصولی و ریسک هایی که برای تحقق و دستیابی به آن مایل به گرفتن هستیم، جلوگیری خواهیم کرد، زیرا وقتی فراتر از محدودیت های خود می رویم، توانایی ما در تمرکز روی چالش های دیگری که می توانند بیشترین تأثیر را بر زندگی مردم آمریکا داشته باشند، کاهش می یابد.
سرانجام، برخی از متحدان ما این سؤال را دارند که آیا تعهد ما به امنیت آنها پایدار است؟ آنها می شنوند که می گوییم “آمریکا برگشته است” و می پرسند – برای چه مدت؟
این سؤال خوبی است. پاسخ من این است.
دلیل دارد که اکثریت قریب به اتفاق مردم آمریکا – از هر دو حزب سیاسی – از اتحاد ما حمایت می کنند، حتی اگر پیرامون بسیاری از مسائل دیگر از نظر حزبی اختلاف نظر داشته باشند. این همان دلیلی است که جمهوری خواهان و دموکرات ها در کنگره همواره از تعهد قاطع ما به متحدان اطمینان داده اند. این به این دلیل است که ما اتحاد خود را نه به عنوان یک بار، بلکه به عنوان راهی برای کمک به دیگران در شکل دادن به جهانی که منافع و ارزش های ما را بازتاب می کند، می بینیم.
اما برای قوی و پایدار نگه داشتن این حمایت، ما که افتخار نمایندگی ایالات متحده را در صحنه جهانی به عهده داریم باید اطمینان یابیم که مشارکت های ما به نفع مردم آمریکا هستند. ما نمی توانیم این را فراموش کنیم.
ما نه تنها باید آنچه را که ائتلاف ها و مشارکت هایمان از آن دفاع می کنند، بلکه ارزش هایمان مانند احترام به کرامت انسانی و آزادی های بنیادین همه مردم در هر كجا را نشان دهیم. اینکه ما سیاست خارجی خود را بر مبنای جهان امروزی تعیین می کنیم دلیل بر این نیست که از شکل دادن به جهانی بهتر دست بکشیم – جهانی امن تر، صلح آمیز تر، عادلانه تر، منصفانه تر، جهانی با سلامتی بهتر، دموکراسی های قوی تر و فرصت های بیشتر برای افراد بیشتر.
به طور خلاصه، باید دید مثبتی داشته باشیم که بتواند مردم را در امری مشترک گردهم آورد. این کاری است که دشمنان ما نمی توانند انجام دهند. این یکی از بزرگترین نقاط قوت ماست.
و این نقطه تقاطع بین تمایل و علاقه ما به بودن یک متحد قابل اعتماد و تأمین نیازهای شهروندانمان است. ما نمی توانیم یک سیاست خارجی به نفع مردم آمریکا را بدون برقرار نگه داشتن ائتلاف های مؤثر تعیین کنیم. و نمی توانیم ائتلاف های موثری را بدون حفظ منافع مردم آمریکا برقرار نگه داریم.
هفتاد سال پیش، یک سرباز ارتش ایالات متحده مستقر در فورت دیکس در نیوجرزی به دوایت د. آیزنهاور که در آن وقت به عنوان اولین فرمانده عالی نیروهای متفقین در اروپا خدمت می کرد، نامه ای فرستاد. این سرباز در نامه خود از آیزنهاور پرسید که آیا چیز دیگری در خدمت به جز “کشتن یا کشته شدن” وجود دارد؟
آیزنهاور یک واقع گرای پرتجربه بود. او ویرانی های جنگ را از نزدیک دیده بود. او در مورد پیامدهای مرگ و زندگی ناشی از به خطر انداختن جان آمریکایی ها برای دفاع از متحدان ما دیدگاه روشنی داشت. با اینحال او در نامه ای به آن سرباز پاسخ داد که هنوز معتقد است “اهداف واقعی انسان عناصرغنی تر و سازنده تر از فقط زنده ماندن طرف قدرتمند را در بر دارند.”
او نوشت، ایالات متحده و متحدانش برای ایجاد نظامی که در ارزش های مشترکشان ریشه دارد، باید با هم همکاری داشته باشند. و این واژه ها با ارزش هایی که زندگی روزمره ما را در ایالات متحده هدایت می کنند چندان متفاوت نبودند – همانطور که آیزنهاور گفت: “تلاشی برای حل مشکلات بسیاری که همواره پیش روی ما قرار می گیرند با رعایت اصول و به طوری منصفانه و عادلانه.” این به معنی تلاش برای حل همه مشکلات در جهان نیست. بلکه به این معنی است که وقتی باید به مشکلی بپردازیم، نباید ارزش های خود را که همزمان منبع قدرت و فروتنی ما هستند، از نظر دور نگه داریم. آیزنهاور به آن سرباز گفت امیدوار است كه سخنانش مایه “كمی خوش بینی و ایمان” برای او بوده باشند.
آیزانهاور نمی توانست بسیاری از چالش هایی را که امروز با آن روبرو هستیم تصور کند. اما می دانست هر تهدید جدیدی که به وجود آید، ما در کنار شرکایی با آن مقابله خواهیم کرد که با ما ارزش های مشترک دارند.
سال گذشته یکی از چالش برانگیزترین سال ها در تاریخ کشورهایمان بوده است و حتی اگر دلیل واقعی برای امیدواری داشته باشیم، هنوز از بحران خارج نشده ایم. اما همکاری ما با متحدان و شرکایمان چیزی بیشتر از اندکی خوش بینی و ایمان به ما می دهد. این همکاری راه پیش رو را به ما نشان می دهد: در کنار یکدیگر، مبنی بر ارزش های مشترک، و متعهد نه تنها به احیای اتحاد و مشارکت ها، بلکه به بازسازی بهتر آنها. اگر این کار را انجام دهیم، هیچ چالشی وجود ندارد که نتوانیم از پس آن برآییم و بر آن غلبه نکنیم. بسیار سپساگزارم.
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/reaffirming-and-reimagining-americas-alliances/
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.