وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
اظهارات
۲۴ فوریه ۲۰۲۳
شهر نیویورک، نیویورک
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده: آقای رئیس، آقای دبیر کل، اعضای شورا:
من یک سال و یک هفته پیش – در ۱۷ فوریه ۲۰۲۲ – به این شورا هشدار دادم که روسیه قصد دارد به اوکراین حمله کند.
من گفتم که روسیه بهانه‌ای را تهیه خواهد کرد و سپس با استفاده از موشک‌ها، تانک‌ها، سربازان، و حملات سایبری اهداف از پیش شناسایی‌شده، از جمله کی‌یف، را با هدف سرنگون کردن دولت اوکراین، که به طور دموکراتیک انتخاب شده است، مورد یورش قرار خواهد داد.
نماینده روسیه – همان نماینده ای که امروز صحبت خواهد کرد – این سخنان را «اتهامات بی‌اساس» خواند.
هفت روز بعد، یعنی روز ۲۴ فوریه ۲۰۲۲، روسیه هجوم تمام‌عیارش را آغاز کرد.
پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، به دلیل مقاومت شدید مدافعان اوکراین، در رسیدن به هدف اصلی خود برای غلبه بر اوکراین، پایان دادن به موجودیت آن به عنوان یک کشور مستقل، و ملحق کردن آن به روسیه، ناکام ماند.
پس از آن بود که او همان شیوه بازی قدیمی خود را، که در سال ۲۰۱۴ در کریمه پیاده کرده بود، بار دیگر به خدمت گرفت: او در چهار منطقه اشغالی اوکراین همه‌پرسی‌های ضربتی برگزار کرد، اوکراینی‌ها را از مناطق‌شان اخراج و با اتوبوس به روسیه منتقل کرد، با تهدید تفنگ انتخابات ساختگی برپا کرد، و سپس با دست‌کاری در نتایج مدعی حمایت تقریباً به اتفاق آرا از پیوستن آنها به فدراسیون روسیه شد.
پوتین زمانی که نتوانست ارتش اوکراین را درهم بشکند، تلاش‌هایش را برای شکستن روحیه مردم اوکراین تشدید کرد. روسیه طی یک سال گذشته ده‌ها هزار مرد، زن، و کودک اوکراینی را کشت، بيش از ۱۳ ميليون تن را از خانه‌هايشان آواره كرد، بیش از نیمی از شبکه انرژی آن کشور را نابود کرد، بیش از ۷۰۰ بیمارستان و ۲۶۰۰ مدرسه را بمباران کرد، و دست‌کم ۶ هزار کودک اوکراینی را – که برخی از آنها چهار ماهه بودند – ربود و آنها را به روسیه منتقل کرد.
اما با این وجود، روحیه اوکراینی‌ها همچنان غیرقابل شکست باقی مانده و حتی از همیشه نیرومندتر است.
هنگامی که اوکراین با راه‌اندازی یک حمله متقابل بخش‌های زیادی از خاک خود را پس گرفت، رئیس‌جمهوری پوتین ۳۰۰ هزار مرد دیگر را به خدمت فراخواند و شمار بیش از پیشی از جوانان روسیه را به درون چرخ گوشتی که خودش ساخته بود انداخت. و او سپس قلاده گروه واگنر را رها کرد – آنها مزدورانی هستند که از آفریقا تا خاورمیانه و اکنون در اوکراین مرتکب جنایت شده‌اند.
البته این تمام داستان آن چه که سال گذشته روی داد، نیست.
داستان مردم اوکراین نیز در میان است. آنها که تعدادشان بسیار کمتر از دشمن بود دلاورانه برای دفاع از میهن‌شان، آزادی‌شان، و حق تصمیم‌گیری برای آینده‌شان جنگیدند. و آنها وحدتی الهام‌بخش را در کمک کردن به یکدیگر برای تحمل حملات بی‌امان مسکو به نمایش گذاشتند.
آموزگاران و اعضای جامعه در پناهگاه‌ها کلاس‌هایی را برای کودکان برگزار می‌کنند. کارگران خدمات شهری با هدف برقرار کردن دوباره گرمایش، برق، و آب برای شهروندان، مرمت‌های ابداعی انجام می‌دهند. همسایگان برای سیر کردن شکم گرسنگان آشپزخانه‌های خیریه برپا می‌کنند.
داستان دیگری هم وجود دارد و آن دست به دست هم دادن جامعه بین‌المللی است.
اکثریت قریب به اتفاق کشورهای عضو بارها به محکومیت نقض منشور سازمان ملل متحد توسط روسیه و تلاش غیرقانونی آن کشور برای تصرف خاک اوکراین رأی داده‌اند. همین دیروز، ۱۴۱ کشور در شورای امنیت به قطعنامه‌ای رأی دادند که بر اصول اصلی حاکمیت ملی و تمامیت ارضی تأکید دارد، جنایت‌های روسیه را محکوم می‌کند، و از یک صلح عادلانه و فراگیر مطابق با منشور سازمان ملل متحد پشتیبانی می‌کند.
وقتی رئیس‌جمهوری پوتین تلاش کرد با سوءاستفاده از بدترین بحران غذایی جهان از زمان تشکیل سازمان ملل متحد تاکنون از گرسنگی به عنوان اسلحه استفاده کند، جامعه بین‌المللی به سرعت واکنش نشان داد.
از زمانی که ایالات متحده ریاست یک جلسه امنیت غذایی را در ماه مه گذشته بر عهده داشت، تاکنون بیش از ۱۰۰ کشور مجموعه تعهدات مشخصی را برای کاهش گرسنگی امضا کردهاند. طرح ابتکار غلات دریای سیاه که عمدتا به لطف گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، و ترکیه به نتیجه رسید، سلطه روسیه بر بندرهای اوکراین را سست کرد و هزینه غلات را برای جهان کاهش داد. اکنون، در حالی که مسکو تلاش می‌کند تولیدش را کاهش دهد، ما باید اطمینان یابیم که این طرح تمدید می‌شود و گسترش می‌یابد.
زمانی که رئیس‌جمهوری پوتین تلاش کرد از انرژی به عنوان اسحله استفاده کند، ما مسیر عرضه گاز طبیعی خود را از سراسر جهان تغییر دادیم تا کشورهایی که روسیه آنها را هدف قرار گرفته است بتوانند در زمستان مردم‌‌شان را گرم نگه دارند. و اروپا گام‌های فوق‌العاده‌ای برای پایان دادن به وابستگی خود به روسیه در زمینه انرژی برداشته است.
هیچ کشوری به اندازه اوکراین از جنگ روسیه گرفتار سختی نشده است، اما تقریباً همه کشورها این رنج را احساس کردهاند. با این حال، کشورهای سراسر جهان همچنان به پشتیبانی از اوکراین ادامه می‌دهند؛ چرا که همه ما می‌دانیم که اگر دست از پشتیبانی از اوکراین برداریم، منشور سازمان ملل متحد و اصول و قوانینی را که همه کشورها را ایمن‌تر و امن‌تر می‌کنند، رها کرده‌ایم.
منع تصرف قلمرو با استفاده از زور
منع پاک کردن مرزهای یک کشور دیگر
منع هدف قرار دادن غیرنظامیان در جنگ
منع جنگ‌های تجاوزگرانه
اگر ما از این اصول بنیادین دفاع نکنیم، ما جهانی را فرا می‌خوانیم که در آن قدرت، حق ایجاد می‌کند و قوی بر ضعیف سلطه‌گر می‌شود. این همان جهانی است که این نهاد برای پایان دادن به آن تشکیل شد. و اعضای این شورا مسئولیت منحصر به فردی دارند که مطئمن شوند ما به آن جهان بازنخواهیم گشت. ما از سه راه می‌توانیم این کار را انجام دهیم.
نخست، ما باید برای یک صلح عادلانه و پایدار تلاش کنیم.
من انتظار دارم که بسیاری از کشورها امروز خواستار صلح شوند.
هیچ‌کس بیش از مردم اوکراین خواهان صلح نیست. و ایالات متحده مدت‌ها است – یعنی حتی قبل از این جنگ – که به وضوح گفته است ما آماده‌ایم در هر گونه تلاش دیپلماتیک معنادار برای متوقف کردن تجاوز روسیه به اوکراین مشارکت کنیم.
اما تاریخ به ما می‌آموزد که مسئله مهم، ماهیت صلح است.
برای این که یک صلح عادلانه باشد، باید از اصول موجود در قلب منشور ملل متحد – یعنی حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، و استقلال – پشتیبانی کند.
یک صلح برای این که پایدار باشد، باید اطمینان یابد که روسیه نمی‌تواند به سادگی کمی استراحت کند، تجدید سلاح کند، و ظرف چند ماه یا چند سال دیگر دوباره جنگ را آغاز کند.
هرگونه صلحی که تصرف عدوانی اراضی توسط روسیه را مشروعیت بخشد، این منشور را تضعیف می‌کند و به متجاوزان احتمالی در همه جا این پیام را می‌دهد که می‌توانند به کشورها هجوم ببرند و با پیامدی روبه‌رو نشوند.
زلنسکی، رئیس‌جمهوری اوکراین، یک طرح ده ماده‌ای را برای برقراری یک صلح عادلانه و پایدار ارائه کرده است. در مقابل، رئیس‌جمهوری پوتین روشن کرده است که تا وقتی اوکراین «واقعیت‌های سرزمینی تازه» را نپذیرد، چیزی برای گفتن وجود ندارد. او در عین حال تاکتیک‌های وحشیانه‌اش را دوچندان کرده است.
اعضای این شورا مسئولیتی اساسی دارند تا اطمینان یابند که هر صلحی عادلانه و بادوام است.
اعضای این شورا نباید فریب درخواست‌ها برای آتش‌بس موقت یا بدون قید و شرط را بخورند. روسیه از هرگونه توقفی در درگیری‌ها برای تحکیم کنترل خود بر اراضیِ به طور غیرقانونی اشغال‌شده بهره خواهد برد و نیروهای خود را برای حملات بعدی بیش از پیش تجهیز خواهد کرد. این همان اتفاقی است که پس از توقف اولین تهاجم روسیه به اوکراین در سال ۲۰۱۵ روی داد. ببینید که پیامد آن چه بود.
اعضای این شورا نباید فریب «دعوت از هر دو طرف برای توقف جنگ» یا «درخواست از کشورهای دیگر برای توقف پشتیبانی از اوکراین به نام صلح» را بخورند.
هیچ یک از اعضای این شورا نباید ضمن پشتیبانی از جنگ روسیه علیه اوکراین و علیه منشور سازمان ملل متحد، خواستار صلح شود.
در این جنگ یک متجاوز و یک قربانی وجود دارد.
جنگ روسیه برای تصرف است. اوکراین برای آزادی خود می‌جنگد.
اگر روسیه از جنگیدن دست بکشد و اوکراین را ترک کند، جنگ پایان خواهد یافت. اما اگر اوکراین جنگیدن را متوقف کند، کار اوکراین تمام می‌شود.
واقعیت همچنان پابرجا است: یک مرد – یعنی ولادیمیر پوتین – این جنگ را آغاز کرد. یک مرد هم می‌تواند به آن پایان دهد.
دوم، در همان زمان که ما برای پایان دادن به جنگ روسیه علیه اوکراین تلاش می‌کنیم، اعضای این شورا باید به دیگر چالش‌ها برای صلح و امنیت بین‌المللی رسیدگی کنند.
ما نگرانی کشورهایی را که می‌ترسند پشتیبانی از اوکراین و مسئول دانستن روسیه، تمرکز و منابع را از دیگر نیازمندان منحرف کند، می‌شنویم.
من به آن کشورها می‌گویم، کافی است اقدامات ما را ببینید.
و وقتی می‌شنوید که روسیه و مدافعانش کشورهای پشتیبان اوکراین را به بی‌توجهی به بقیه جهان متهم می‌کنند – من می‌گویم به اقدامات مسکو نگاه کنید.
اعداد را با هم مقایسه کنید. علاوه بر ۱۳.۵ میلیارد دلار کمک غذایی که ایالات متحده در سال گذشته برای مبارزه با گرسنگی ارائه کرد، ما بیش از ۴۰ درصد از بودجه برنامه جهانی غذا را نیز تأمین می‌کنیم. روسیه کمتر از یک درصد از این بودجه را تأمین می‌کند.
این یک رقم یک استثناء نیست. بنا بر تازه‌ترین آمار سازمان ملل متحد، ایالات متحده بیش از ۹ برابر روسیه به برنامه‌های صلح‌بانی سازمان ملل متحد اهدا می‌کند. ما ۳۹۰ برابر روسیه به یونیسف می‌پردازیم. ما تقریباً هزار برابر روسیه به سازمان پناهجویان سازمان ملل متحد کمک می‌کنیم.
سوم، ما باید بار دیگر بر تعهدمان به پشتیبانی از آن چه منشور سازمان ملل متحد خواستار آن است، یعنی «کرامت و ارزش انسان‌ها»، تأکید کنیم.
ما باید به گردآوری شواهد جنایات مستمر و گسترده روسیه، از جمله اعدام، شکنجه، تجاوز و خشونت جنسی، و اخراج هزاران غیرنظامی اوکراینی به روسیه ادامه دهیم.
ما باید مستند کردن و به ثبت رساندن جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت توسط روسیه را ادامه دهیم و این شواهد را به بازرسان و دادستان‌ها بدهیم تا روزی مرتکبان آن پاسخگو شوند.
با گذشت هر روز از جنایات روسیه، بی‌حس شدن نسبت به وحشت و از دست دادن توانایی‌مان برای شوکه شدن و خشمگین شدن آسان‌تر می‌شود. اما ما هرگز نمی‌توانیم اجازه دهیم جنایاتی که روسیه مرتکب می‌شود به وضعیت عادی جدید ما تبدیل شود.
بوچا یک امر عادی نیست. ماریوپل عادی نیست. ایرپین عادی نیست. بمباران مدرسه‌ها و بیمارستان‌ها و مجتمع‌های آپارتمانی و آوار کردن آنها عادی نیست. دزدیدن کودکان اوکراینی از خانواده‌هایشان و دادن آنها به مردم در روسیه امری عادی نیست.
ما نباید اجازه دهیم بی‌تفاوتی سنگدلانه رئیس‌جمهوری پوتین نسبت به جان انسان‌ها، به خصلت خودمان تبدیل شود.
ما باید خودمان را مجبور کنیم تا به یاد داشته باشیم که در پس هر جنایتی در این جنگ اسف‌بار، و در جنگ‌های سراسر جهان، یک انسان قرار دارد.
من به تازگی از یک نمایشگاه آثار هنری کودکان اوکراینی آسیب‌دیده از جنگ بازدید کردم.
یکی از نقاشی‌هایی که من در آنجا دیدم توسط یک دختر ده ساله به نام ورونیکا کشیده شده بود. نیروهای روسیه آوریل گذشته خانه او را در واله‌دار گلوله‌باران کردند و همه اعضای خانواده‌اش را کشتند. هنگامی که امدادگران او را از زیر آوار بیرون آوردند، تکه‌ای ترکش در جمجمه‌اش فرو رفته بود و شست چپش قطع شده بود. پزشکان جانش را نجات دادند، اما بر اثر این حمله دست راست او تقریباً فلج شد و او اکنون نمی‌تواند با چشم چپش جایی را ببیند.
ورونیکا در نقاشی‌اش خود را با لباسی به رنگ صورتی و نارنجی روشن، در حالی که دسته گلی در دست داشت، کشیده بود. او در کنار یک ساختمان ایستاده بود. وقتی از او پرسیده شد که چه کسی در آن زندگی می‌کنند، گفت که این مکانی است که همه افرادی که او می‌شناخت و در جنگ کشته شده بودند، می‌توانند در آن ایمن باشند.
در آغاز منشور سازمان ملل متحد آمده است: «ما، مردم ملل متحد مصمم هستیم که نسل‌های آینده را از بلای جنگ در امان بداریم …»
اعضای شورا، اکنون زمان محقق کردن این وعده است. افراد زیادی در اوکراین هستند که خواسته‌ای مشابه آن دختر کوچک، یعنی ورونیکا، دارند: جهانی که بتوانند در آن در کشور خودشان در صلح و آرامش زندگی کنند و افرادی را که دوستشان دارند، ایمن نگه دارند.
ما این قدرت را داریم. ما این مسئولیت را داریم که آن جهان را امروز و برای نسل‌های آینده بسازیم. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم که یک کشور آن را نابود کند و چنین اجازه‌ای نخواهیم داد.
از شما سپاسگزارم.
برای مشاهده محتوای اصلی: (https://www.state.gov/secretary-blinkens-remarks-at-the-united-nations-security-council-ministerial-meeting-on-ukraine)
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.