کاخ سفید
۱۲ ژوئیه ۲۰۲۳
دانشگاه ویلنیوس
ویلنیوس، لیتوانی
ساعت ۷:۵۱ عصر به وقت تابستانی شرق اروپا
پرزینت بایدن: سلام، لیتوانی! (تشویق حضار.) به قول مادرم: “خدا دوستت دارد.” هیچ صندلی خالی نیست! شگفتا! (خنده.)
خوشحالم که به ویلنیوس بازگشته‌ام، به کشور و منطقه‌ای که بهتر از هرکس دیگر قدرت دگرگون‌کننده آزادی را می‌شناسد. (تشویق حضار) می‌دانید، شما به جهان نشان دادید که نمی‌توان نیروی یک ملت یکپارچه را انکار کرد.
و شما، همراه با برادران و خواهران خود در استونی و لتونی، از طریق قدرتِ ارتباط، به پایان دادن به دوران تفرقه کمک کردید. راه بالتیک، و نه دیوار برلین، نماد آینده اروپا شد.
بعدتر، زمانی که تانک‌های شوروی بار دیگر به دنبال انکار استقلال شما بودند، مردم ویلنیوس گفتند: “نه.” و در ژانویه ۱۹۹۱ ده‌ها هزار شهروند غیرمسلح و تسلیم ناپذیر، به خواست خودشان آمدند و یکپارچه برای محافظت از برج تلویزیون، برای محافظت از شورای عالی، و برای دفاع از آزادی ایستادند.
چهارده قهرمان به طرز فجیعی جان‌شان را از دست دادند. صدها تن زخمی شدند. اما همه جهان دید که دهه‌ها ستم نتوانست شعله آزادی را در این کشور خاموش کند. (تشویق حضار.) جدی می‌گویم. این بسیار مهم است.
شما نور نیرومند لیتوانی را حفظ کردید. آن را روشن نگه داشتید. و شما نور را اینجا در ویلنیوس و نیز در واشنگتن دی‌سی، جایی که پرچم سه‌رنگ زرد، سبز، و قرمز شما هر روز به اهتزاز در می‌آمد، روشن نگه داشتید.
ما سال گذشته صدمین سال روابط دیپلماتیک ناگسستنی میان ایالات متحده و کشورهای بالتیک را جشن گرفتیم.
آمریکا هرگز اشغال بالتیک توسط شوروی را به رسمیت نشناخت. هرگز، آقای رئیس جمهوری. (تشویق حضار.)
افزون بر این، شما یک رئیس جمهوری عالی دارید. (تشویق حضار.) بایستید. نه، بایستید.
همان‌گونه که رئیس جمهوری شما می‌تواند به شما بگوید، پیوند میان مردم لیتوانی و آمریکا هرگز از بین نرفت.
وتنها هفت ماه پس از سرکوب خونین ژانویه، نخستین بازدیدکنندگان خارجی که اینجا در لیتوانی – در این کشور تازه متولدشده – در گذرنامه‌های‌شان مهر روادید ورود زده شد، سرنشینان یک هواپیمای آمریکایی حامل لیتوانیایی‌ها بودند که از شیکاگو در ایالت ایلینوی آمده بودند. (تشویق حضار.) اوه. (خنده حضار.) و خانواده‌های آنها هنوز به این موضوع افتخار می‌کنند.
یکی از حضار: از لس آنجلس.
رئیس جمهوری آمریکا: لس آنجلس بعد از آن آمد. (خنده حضار.) بعد از آن خیلی چیزها روی داد.
ببینید، بسیاری از سرنشینان آن هواپیما در نخستین سال‌های ستم شوروی از لیتوانی گریخته بودند و از بازگشت خود به این کشور مستقل شگفت‌زده شده بودند. یکی از آنها به خبرنگاران گفت: “این روز برای ما مانند رستاخیز است.” “پدر، این روز برای ما مانند رستاخیز است.” این عین عبارت نقل قول شده بود. آنها چنین احساسی داشتند.
و این رستاخیزی بود که به سرعت به یک مکاشفه تبدیل شد. و کشوری که امروز به عنوان دژ آزادی و فرصت و یک عضو سربلند اتحادیه اروپا و ناتو ایستاده است. (تشویق حضار.)
من در سال ۲۰۰۴ به عنوان یک سناتور ایالات متحده از افتخار بزرگ پشتیبانی از پیوستن لیتوانی و سایر کشورهای بالتیک به ناتو برخوردار بودم. آیا کارم را عالی انجام ندادم؟ (خنده حضار.)
اما گذشته از همه شوخی‌ها، به این فکر کنید که این امر چگونه باعث تغییر اوضاع شده است. به اتفاقی که افتاده است بیاندیشید.
طی چند روز گذشته این افتخار را داشتم که من به عنوان رئیس جمهوری ایالات متحده در اجلاس تاریخی ناتو به میزبانی لیتوانی شرکت کنم؛ جایی که ما در آن از فنلاند، جدیدترین متحد ناتو، استقبال کردیم و به توافق رسیدیم که سوئد را در اسرع وقت به عضویت این ائتلاف درآوریم. (تشویق حضار.) و رئیس جمهوری اردوغان به حرف خود عمل کرد.
ما شاهد سیر حرکت تاریخی شما بوده‌ایم. و من این افتخار را دارم که لیتوانی را دوست و شریک بنامم. (تشویق حضار.)
ناتو به زودی سی و دومین عضو مستقل خود را خواهد داشت – ۳۲ عضو آزاد – (خنده). آنها برای این که فراتر از هر چیز دیگر از مردم و قلمرو ما دفاع کنند، در کنار هم می‌ایستند. این در حالی است که آنها به واسطه ارزش‌های دموکراتیک ما و به واسطه این سوگند مقدس که به حمله به یک عضو، حمله به همه اعضا است- و این یک سوگند مقدس است – به هم متصل شده‌اند تا ما را نیرومندتر کنند. چرا که هر یک از اعضای ناتو می‌دانند قدرت مردم ما و قدرت اتحاد ما قابل انکار نیست. (تشویق حضار.)
اگر به نظر خوش بین می‌رسم، دلیلش این است که خوش بین هستم.
اتحاد ما امروز، همانند بیش از هفت دهه، سنگر امنیت و ثبات جهانی باقی مانده است. ناتو نیرومندتر، پرانرژی‌تر و، بله، متحدتر از هر زمان دیگری در تاریخ حیات خود است. در واقع، [ناتو] برای آینده مشترک ما حیاتی‌تر است.
این امر تصادفی اتفاق نیافتاد. این امر اجتناب‌ناپذیر نبود.
زمانی که پوتین و شهوت بزدلانه او برای تصرف زمین و قدرت، سبب به راه افتادن جنگ وحشیانه او علیه اوکراین شد، او یقین داشت که ناتو از هم فرو خواهد پاشید. او مطمئن بود که ناتو در هم خواهد شکست. او فکر می‌کرد که اتحاد ما در اولین آزمایش از بین خواهد رفت. او تصور می‌کرد که رهبران دموکراتیک ضعیف خواهند بود. اما او در اشتباه بود. (تشویق حضار.)
ما در رویارویی با یک تهدید – (تشویق حضار) – در رویارویی با تهدیدی برای صلح و ثبات جهان، برای ارزش‌های دموکراتیکی که برایمان عزیز است، برای خود آزادی، همان کاری را کردیم که همیشه می‌کنیم: ایالات متحده پا پیش گذاشت. ناتو پا پیش گذاشت. شرکای ما در اروپا و سپس در منظقه هند و اقیانوس آرام پا پیش گذاشتند. آنها در سرتاسر جهان پا پیش گذاشتند.
و ما آماده‌ایم – ما آماده بودیم چرا که کنار هم ایستادیم.
در ماه‌های منتهی به جنگ، در حالی که پوتین نیروهایش را در مرز اوکراین می‌انباشت و مقدمات تهاجم وحشیانه‌اش را فراهم می‌کرد، من مدام با دیگر رهبران در گروه ۷ و اتحادیه اروپا و ناتو در تماس مدام بودم.
ما به جهان درباره نقشه ای که پوتین در سر داشت هشدار دادیم. حتی برخی در اوکراین آن چه ما داشتیم – جامعه اطلاعاتی ما پیدا کرده بود، باور نمی‌کردند. ما اطمینان حاصل کردیم که ناتو آماده است از هرگونه تجاوز علیه هر کشور عضو جلوگیری کند. ما دیپلماسی فشرده‌ای را با روسیه پیگیری کردیم تا از این جنگ وحشتناک جلوگیری کنیم. و آن‌گاه که فرو افتادن بمب‌های روسیه آغاز شد، ما در اقدام تردید نکردیم.
ما جهان را برای پشتیبانی از مردم دلیر اوکراین، که با کرامتی باورنکردنی از آزادی و حاکمیت خود دفاع می‌کنند، گرد هم آوردیم. (تشویق حضار.) من این را از ته قلبم می‌گویم. به این بیاندیشید. به کاری که آنها انجام می‌دهند بیاندیشید.
با گذشت نزدیک به یک سال و نیم که طی آن نیروهای روسیه مرتکب جنایات وحشتناک، از جمله جنایات علیه بشریت، شده‌اند، مردم اوکراین شکست‌ناپذیر مانده‌اند. شکست‌ناپذیر. (تشویق حضار.) اوکراین مستقل مانده است. آزاد مانده است. و ایالات متحده ائتلافی متشکل از بیش از ۵۰ کشور را ایجاد کرده است تا اطمینان یابد که اوکراین هم حالا از خودش دفاع می‌کند و هم قادر است در آینده این کار را انجام دهد.
از زمان آغاز این جنگ، من هم در واشنگتن، هم در کی‌یف، هم در هیروشیما، و هم این جا در ویلنیوس، از پرزینت زلنسکی پشتیبانی کرده‌ام – همین حالا هم یک ساعت را با او گذراندم. من می‌خواستم آن چه را اکنون دوباره می‌گویم به جهان تکرار کنم. ما متزلزل نخواهیم شد. ما متزلزل نخواهیم شد. (تشویق حضار). من این را به جِدیت می‌گویم. تعهد ما نسبت به اوکراین تضعیف نخواهد شد. ما امروز، فردا، و تا هر زمانی که طول بکشد از آزادی و آزادگی حمایت خواهیم کرد. (تشویق حضار)
همه ما می‌خواهیم که این جنگ با شرایطی عادلانه پایان یابد؛ شرایطی که اصول اساسی منشور ملل متحد را که همه ما آن را امضا کرده‌ایم – یعنی حاکمیت ملی و تمامیت ارضی – حفظ کند. این‌ها دو رکن اصلی روابط مسالمت‌آمیز میان کشورها هستند. نمی‌توان به یک کشور اجازه داد که قلمرو همسایه‌اش را به زور تصرف کند.
روسیه همین می‌تواند فردا با بیرون بردن نیروهایش از اوکراین، به رسمیت شناختن این مرزهای بین‌المللی و متوقف کردن حملات غیرانسانی اش به روسیه – منظورم حملات روسیه به اوکراین، علیه زنان و کودکان و ارتش آن کشور، به این جنگ پایان دهد.
متأسفانه روسیه تاکنون علاقه‌ای به رسیدن یک نتیجه دیپلماتیک نشان نداده است. پوتین همچنان بر این باور است که می‌تواند بر اوکراین غلبه کند. او باور ندارد که پای سرزمین، کشور، و آینده آنها در میان است.
حتی پس از گذشت این مدت طولانی، پوتین همچنان در قدرت پایدار ما تردید دارد. او هنوز هم گمان می‌کند که اعتقاد و اتحاد میان ایالات متحده و هم‌پیمانان و شرکای ما در هم خواهد شکست.
او هنوز نمی‌داند که تعهد ما به ارزش‌هایمان و به آزادی‌مان چیزی است که ما هرگز نمی‌توانیم از آن چشم‌پوشی کنیم. این چیزی است که ما هستیم. (تشویق حضار) من این را به قاطعیت می‌گویم – این چیزی است که ما هستیم. ما اینچنین هستیم.
در طول این جنگ هولناک، مردم لیتوانی همراه با برادران ما در بالتیک، از سرسخت‌ترین حامیان حق اوکراین برای داشتن آینده‌ای به انتخاب خودش – آینده‌ای که آزاد باشد بوده‌اند.
از آن‌جا که شما مدت‌ها در شرایطی که آزادی‌تان سلب شده بود زندگی می‌کردید، بسیاری از شما که مسن‌تر هستید بهتر از هر کسی می‌دانید که برای مردم در همه جا نه تنها در اوکراین، بلکه همچنین در بلاروس، مولداوی، گرجستان و در همه مکان‌های سراسر جهان که مردم برای رساندن صدایشان به مبارزه ادامه می‌دهند – حق تعیین آینده خود چه قدر ارزشمند است.
بنابراین، امشب پیام من به همه شما این است: ادامه دهید. ادامه دهید. امیدی را که لیتوانی مظهر آن است به جهان یادآور شوید. و این همان چیزی است که شما تجسم‌بخش آن هستید: امید به این کشور. (تشویق حضار) نه، جدی می‌گویم. شوخی نمی‌کنم. این را صادقانه می‌گویم.
ما هرگز نباید فراموش کنیم که این امر چقدر مهم است و هرگز نباید از داشتن یک آینده بهتر ناامید شویم. دفاع از آزادی کار یک روز و یک سال نیست. این رسالت زندگی ما در همه اعصار است.
ما برای مبارزه پیش روی‌مان پولادین شده‌ایم. وحدت ما از بین نخواهد رفت. این را به شما قول می‌دهم. (تشویق حضار.)
دوستان، در حالی که امروز به اطراف جهان نگاه می‌کنم، در لحظه جنگ و خطر، لحظه رقابت و عدم قطعیت، من فرصت بی‌سابقه را می‌بینم؛ فرصتی برای برداشتن گام‌های واقعی به سوی جهانی با صلحی گسترده تر و رفاه، آزادی و کرامت، و برخورداری برابر از عدالت زیر سایه قانون، حقوق بشر، و آزادی‌های بنیادین که موهبت و حق همه بشریت از زمان تولد است.
این همان جهانی است که ایالات متحده برای رسیدن به آن تلاش می‌کند. و این همان جهانی است که ما، تنها در صورتی که با هم – یعنی با همدیگر – تلاش کنیم، به آن خواهیم رسید.
ما باید همان روحیه وحدت، هدف مشترک و عزمی را که در واکنش‌مان به تجاوز روسیه علیه اوکراین نشان داده‌ایم در پیش بگیریم و در تلاش برای ساختن جهانی که می‌خواهیم در آن زندگی کنیم و جهانی که می‌خواهیم فرزندان‌مان در آن زندگی کنند، شرکای بیشتری را به همراه بیاوریم.
دوستان من، ما در بنیادی‌ترین سطح، با یک انتخاب رو‌به‌رو هستیم – این اغراق‌گویی نیست – ما با یک انتخاب رو‌به‌رو هستیم: انتخاب میان جهانی که با اجبار و سوءاستفاده تعریف شده است و در آن قدرت حق به وجود می‌آورد، یا جهانی که در آن این را درک می‌کنیم که موفقیت ما به موفقیت دیگران وابسته است.
وقتی شرایط دیگران بهتر باشد، وضع ما هم بهتر خواهد بود – جایی که می‌دانیم چالش‌هایی که امروز فراروی ما است – از تهدید وجودی تغییرات اقلیمی گرفته تا ساختن یک اقتصاد جهانی که در آن هیچ‌کس عقب نمی‌ماند – بزرگ‌تر از آن است که هر کشور بخواهد آن را به تنهایی حل کند. جایی که می‌دانیم برای رسیدن به اهداف‌مان و مقابله با چالش‌های این عصر، باید به اتفاق هم کار کنیم.
من این را صادقانه می‌گویم: جهان در حال تغییر است. ما این فرصت را داریم که دینامیک را تغییر دهیم.
به همین دلیل است که من، به عنوان رئیس‌جمهوری، بر بازسازی و احیای ائتلاف‌هایی که سنگ بنای رهبری آمریکا در جهان هستند این چنین متمرکز بوده‌ام.
ما در سال‌های گذشته، مشارکت تنرس آتلانتیک را به سطوح تازه‌ای ارتقا داده‌ایم و بر اهمیت روابط میان اروپا و ایالات متحده به عنوان لنگری برای ثبات جهانی تأکید کرده‌ایم. این اندیشه که ایالات متحده می‌تواند بدون وجود یک اروپای امن ترقی کند، منطقی نیست.
ما همچنین به ارتقا – (دست زدن حضار) واقعاً نیست. شوخی نمی‌کنم. (تشویق حضار.)
ما همچنین ائتلاف آمریکا در منطقه هند- آرام را با ژاپن، جمهوری کره (کره جنوبی)، استرالیا، و فیلیپین ارتقا دادیم و عمیق‌تر کردیم. این امر امنیت و بازدارندگی حیاتی را در آن منطقه حساس جهان فراهم می‌کند.
از طریق “شراکت چهارگانه” – این یک عبارت شیک‌تر برای اشاره به مشارکت استرالیا، هند، ژاپن، و ایالات متحده است – ما دموکراسی‌های بزرگ منطقه را برای همکاری گرد هم می‌آوریم و منطقه هند-آرام را آزاد، باز، مرفه، و ایمن نگه می‌داریم.
ما در این اجلاس سران ناتو – که در آن شرکای هند-آرام ما برای دومین سال پیاپی به ما ملحق شده‌اند – نشان داده‌ایم که برای تعمیق ارتباطات میان دموکراسی‌های منطقه اقیانوس اطلس-اقیانوس آرام تلاش می‌کنیم تا آنها بتوانند بهتر با یکدیگر در جهت ارزش‌های مشترکی که همه ما می‌خواهیم – یعنی ائتلاف‌های نیرومند، مشارکت‌های همه‌جانبه، هدف مشترک، و اقدام جمعی برای رویارویی با چالش‌های مشترک‌مان – همکاری کنند.
جهان کوچک شده است. ما این‌گونه است که آینده‌ای دیدنی را خواهیم ساخت. اما ما چالش‌های مشترکی داریم و به این امر آگاه هستیم و با هم کار می‌کنیم.
ما باید با هم گام برداریم و گسترده‌ترین و عمیق‌ترین ائتلاف را ایجاد کنیم تا مقررات بنیادین این مسیر را تقویت و از آن دفاع کنیم، و همه مزایای فوق‌العاده‌ای را که از نظام بین‌المللی مبتنی بر حاکمیت قانون نشأت می‌گیرد، حفظ کنیم.
ما باید برای محافظت از حقوق و آزادی‌هایی که جریان داشتن اندیشه‌ها و بازرگانی را تضمین می‌کنند و چندین دهه رشد جهانی را میسر کرده‌اند، گرد هم آییم. آری، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی، اما در عین حال اصولی مانند آزادی کشتیرانی و پرواز، باز نگه داشتن دریاها و آسمان‌های مشترک، به گونه‌ای که همه کشورها به فضای مشترک جهانی ما دسترسی برابر داشته باشند.
و همان‌گونه که ما به کشف این عصر امکانات جدید ادامه می‌دهیم – عصری که با پیشرفت‌های سریع در نوآوری امکان‌پذیر شده است – باید در کنار هم بایستیم تا اطمینان یابیم که فضاهای مشترک آینده ما بازتاب‌دهنده عالی‌ترین خواسته‌های ما – آرزوها برای خودمان و دیگران – است. به قول پدرم، که با همه با کرامتی مشابه رفتار شود. به طوری که هوش مصنوعی، مهندسی، زیست‌شناسی، و دیگر فناوری‌های مهندسی – فناوری‌های نوظهور به سلاح‌هایی برای ستم تبدیل نمی‌شوند، بلکه به عنوان ابزارهای فرصت مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ما در حال کار با هم‌پیمانان و شرکای‌مان هستیم تا یک زنجیره تأمین انعطاف‌پذیرتر و ایمن‌تر بسازیم، تا به این ترتیب دیگر هرگز با وضعیتی مشابه دوران همه‌گیری – وضعیتی که در آن کالاهای حیاتی مورد نیاز برای زندگی روزمره خود را نمی‌توانستیم دریافت کنیم – رو به‌رو نشویم.
می‌دانید، ما همه باید برای مقابله با تهدید وجودی سرعت یافتن روند تغییرات اقلیمی اراده‌ای مشترک را به کار بندیم. این واقعی است. این جدی است. ما زمان زیادی نداریم. این بزرگترین تهدید علیه بشریت است.
و تنها با همکاری با یکدیگر است که می‌توانیم از وخیم‌ترین پیامدهای تغییرات آب و هوایی که آینده ما و فرزندان و نوادگان‌مان را ویران می‌کند، جلوگیری کنیم.
ما همچنین باید مسئولیت مشترک خود را برای کمک به آزاد کردن نیروی بالقوه عظیمی که در کشورها با درآمد کم و متوسط سراسر جهان وجود دارد – نه از سر دلسوزی و صدقه بلکه به این دلیل که به نفع خود ما است – درک کنیم. وقتی شرکای بیشتری در کنار هم می‌ایستند و با هم در جهت اهداف مشترک کار کنند، همه ما سود می‌بریم. وقتی مردم تندرست‌تر و مرفه‌تر هستند، همه ما سود می‌بریم. باز هم تکرار می‌کنم، این اغراق‌گویی نیست. این حقیقت است. وقتی کارآفرینان و نوآوران بیشتری بتوانند رویاهای‌شان را برای رسیدن به فردایی بهتر دنبال کنند، همه ما سود می‌بریم. بنابراین ما باید مجموعه ابزارهای‌مان را برای پاسخگویی بهتر به نیازهای امروز در این جهان به هم پیوسته به روزرسانی کنیم؛ جهانی که در آن بلایای اقلیمی، همه‌گیری‌ها، درگیری‌هایی که از مرزها فراتر می‌روند و رسیدگی به چالش‌هایی مانند فقر و بی‌ثباتی را که بسیاری از مردم را عقب نگه می‌دارند، دشوارتر می‌کنند.
به همین دلیل است که ایالات متحده تلاش‌هایی را برای تغییر اساسی بانک‌های توسعه چندجانبه – مانند بانک جهانی – به منظور کمک به آنها برای مقابله بهتر با چالش‌های جهانی و هم‌زمان تقویت مأموریت اصلی‌شان در زمینه کاهش فقر و افزایش رفاه مشترک رهبری می‌کند.
همه ما با شرکای‌مان در گروه ۷ به منظور رفع نیازهای عظیم موجود در زمینه زیرساخت‌های با استاندارد بالا در سراسر جهان، به ویژه در کشورها با درآمد کم و متوسط در آفریقا، آمریکای لاتین، و آسیای جنوب شرقی همکاری می‌کنیم. این بیانیه‌ای درباره جهانی است که ما می‌خواهیم آن را با هم بسازیم.
خانم‌ها و آقایان، ما در یک نقطه عطف قرار داریم، نقطه عطفی در تاریخ که انتخاب‌های امروز ما مسیر جهان ما را برای دهه‌های آینده ترسیم می‌کند. جهان تغییر کرده است.
آیا ما امروز تهاجم عریان و کنترل‌نشده را به عقب می‌رانیم تا از متجاوزان احتمالی فردا جلوگیری کنیم؟
آیا بحران اقلیمی را قبل از آن که خیلی دیر شود متوقف خواهیم کرد؟
آیا از فناوری‌های نوین برای پیشبرد آزادی استفاده خواهیم کرد یا آن را تضعیف خواهیم کرد؟
آیا فرصت‌ها را در مکان‌های بیشتری به پیش خواهیم برد یا اجازه خواهیم داد که بی‌ثباتی و نابرابری ادامه یابد؟
پاسخ ما به این پرسش‌های اساسی، آینده فرزندان و نوادگان ما را به معنای واقعی کلمه تعیین می‌کند. و تکرار می‌کنم که این اغراق نیست. این واقعیت است. این مستلزم مشارکت همه ما است، همه ما.
من باور دارم که با بلندپروازی، با اعتماد به خودمان و به یکدیگر، و با همکاری ملت‌ها در راه اهداف مشترک می‌توانیم به این پرسش‌ها پاسخ دهیم. ما می‌توانیم اطمینان یابیم که چشم‌انداز مشترک ما و آزادی‌هایی که گرامی می‌داریم صرفاً واژه‌های پوشالی در این زمانه پرهیاهو و دشوار نیستند، بلکه یک نقشه راه – منظورم این است که به معنای واقعی کلمه – یک برنامه اقدام فوری به سوی آینده‌ای است که ما اگر با هم کار کنیم می‌توانیم به آن برسیم و به آن خواهیم رسید.
دوستان، مسیری که فراروی ما قرار دارد دشوار است. ما را به چالش خواهد کشید، بهترین افراد ما را احضار خواهد کرد تا به یکدیگر ایمان داشته باشیم، هرگز تسلیم نشویم، و هرگز امیدمان را از دست ندهیم. هرگز.
ما هر روز باید انتخاب کنیم. ما هر روز باید به نیروی‌مان تکیه کنیم تا برای دفاع از آن‌چه حقیقت است و برای دفاع از آزادگی در کنار یکدیگر بایستیم.
دوستان من، این همان درسی است که ما از تاریخ و از تاریخ داستان لیتوانی آموخته‌ایم. می‌دانید، این درسی است که ما هر روز شاهد به نمایش درآمدنش هستیم و این تعیین‌کننده نمای آینده اوکراین خواهد بود. و این اکنون – و ما به این شکل عمل خواهیم کرد – و به این شکل آینده صلح و امید، عدالت و نور، آزادی، فرصت برای همه – همه در همه جا را بازنویسی خواهیم کرد.
دوستان، برخی بارها از من شنیده‌اند که خطاب به کشورم گفته‌ام: من هرگز در تمام دوران حرفه‌ای‌ام تا این اندازه نسبت به چشم‌انداز آینده خوش‌بین نبوده‌ام. هرگز. هرگز.
پس بگذارید از این‌که وقت گذاشتید که اینجا باشید و گوش فرا دهید، سپاسگزاری کنم.
لطف خداوند شامل حال همه شما باشد، و باشد که خداوند از آزادی‌های – محافظان آزادی در اوکراین، در اینجا، در همه کشورهای جهان، و در همه جا محافظت فرماید. خداوند از نیروهای‌مان محافظت فرماید.
سپاسگزارم، سپاسگزارم، سپاسگزارم. (تشویق حضار)
ساعت ۸:۱۲ عصر به وقت تابستانی شرق اروپا
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2023/07/12/remarks-by-president-biden-on-supporting-ukraine-defending-democratic-values-and-taking-action-to-address-global-challenges-vilnius-lithuania/
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.