اظهارات وزیر آنتونی ج. بلینکن در جلسه توجیهی و رایزنی شورای امنیت سازمان ملل درباره وضعیت انسانی در سوریه

وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
واشنگتن دی سی
۲۹ مارس ۲۰۲۱

بلینکن، وزیر امور خارجه: (…) و از شما دکتر بالور، هم به خاطر خدمات نجات بخشی که در دلخراش ترین شرایط به هموطنان سوری خود ارائه دادید، و هم به خاطر تلاش های فراوان و مصمم شما برای بازتاب تجربیات مردم سوریه برای جهان – و برای محترم شمردن حقوق آنها، متشکرم.

این ماه دهمین سالگرد آغاز اعتراضات در سوریه است. پس از یک دهه درگیری که مردم سوریه در آن بی اندازه ای رنج برده اند، وضعیت همچنان وخیم باقی مانده است. همانطور که شنیده ایم، تخمین زده می شود که ۴͵۱۳ میلیون نفر – دو نفر از هر سه سوری – به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. ۶۰ درصد از مردم سوریه در معرض خطر جدی گرسنگی قرار دارند.

هر ماه، اعضای شورای امنیت برای بحث و گفتگو در مورد وضعیت انسانی در سوریه گرد هم می آیند، و این اعداد و ارقام سرسام آور مطرح می شوند. در این فرآیند، فراموش کردن این واقعیت که این اعداد زندگی انسان ها را در بردارند، بسیار آسان است.

مانند مادر سوری که اخیراً به خبرنگاری گفت كه از تغذیه سه فرزند خود چنان ناامید بود كه با این گزینه روبرو بود و من نقل قول می كنم: “من باید یا مو و یا بدنم را می فروختم.” او موهای خود را به قیمت ۵۵ دلار فروخت. او برای دو روز از شرم می گریخت. اما با این پول برای گرما نفت، و برای سه فرزندش غذا و لباس خرید. این فقط یک مادر و یک خانواده سوری است. حال به یاد داشته باشید که ۴͵۱۲  میلیون نفر در سوریه امنیت غذایی ندارند، و شما می توانید میزان رنج و محنت آنها را در این درگیری احساس کنید.

شما شنیدید که دکتر بالور می گفت امیدوارانه در انتظار اقدام شورای امنیت است، امیدوارانه در انتظار اقدام شورای امنیت است. ببینید، همه ما روی این صندلی ها می نشینیم، این حرف ها را می زنیم، و کشورهایمان را نمایندگی می کنیم. اما چگونه ممکن است که ما نتوانسته ایم انسانیت مشترک را در قلب خود پیدا کنیم تا واقعاً کاری معنی داری را به انجام برسانیم؟ چطور ممکن است؟ من خودم دو فرزند دارم و گمان می کنم بسیاری از اعضای این شورا فرزندان یا نوه های خردسال دارند. وقتی به بچه های سوری فکر می کنم که امروز درباره آنها صحبت می کردیم، به یاد فرزندان خودم می افتم. از شما می خواهم که همین کار را انجام دهید: به فرزندان خود فکر کنید، به درون قلب خود نگاهی بیاندازید و سپس با همکاران خود صحبت کنید. علیرغم اختلافات مان، ما باید راهی برای اقدام و کمک به مردم پیدا کنیم. این مسئولیت ماست و شرم بر ما اگر به آن عمل نکنیم.

در همین حال، افراد شجاعی که جان خود را برای یاری رسانی به مردم سوریه به خطر می اندازند، همچنان مورد هدف قرار می گیرند. در ۲۱ مارس، نیروهای اسد بیمارستان عطارب واقع در غرب حلب را گلوله باران کردند و طبق گزارش های دریافتی هفت نفر در این حملات کشته شدند، از جمله همانطور که شنیدیم  دو کودک – پسر عموهای ۱۰ و ۱۲ ساله. در این حملات ۱۵ نفر نیز زخمی شدند، از جمله پزشکی که با وارد شدن یک ترکش به چشمش، دید خود را از دست داد. او دیگر هرگز نخواهد دید.

این بیمارستان قبلاً در ۲۰۱۴  توسط رژیم بمباران شده بود و همانطور که از دکتر لوکاک شنیدیم، با این امید که در صورت حمله مجدد به آن مردم امن و امان خواهند بود، آن را در زیر زمین بازسازی کردند.

ولی بیمارستان زیرزمینی هم نتوانست آنها را ایمن نگه دارد. مختصات جغرافیایی بیمارستان – همانطور که شنیدیم – از طریق مکانیزم رفع اختلافات سازمان ملل به اشتراک گذاشته شده بود، به این معنی که رژیم دقیقاً می دانست که این بیمارستان کجا واقع شده است. بیمارستان عطارب که اکنون تعطیل شده است، پیش از این هر ماه به طور متوسط ​​به ۳۶۵۰ نفر مراقبت های بهداشتی ارائه می داد. در همان روز حمله رژیم اسد به بیمارستان، حملات هوایی روسیه در نزدیکی تنها گذرگاه مرزی مجاز سازمان ملل متحد با سوریه، باعث کشته شدن یک غیرنظامی و از بین رفتن کالاهای امدادی بشردوستانه شد و مؤثرترین راه برای کمک رسانی به مردم سوریه را به خطر انداخت.

در حالیکه جلسه امروز بر موضوع بحران انسانی در سوریه تمرکز دارد، توجه به این نکته مهم است که همانطور که در قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت سازمان ملل ذکر شده، تنها راه حل طولانی مدت برای رفع این رنج و محنت، یک راه حل سیاسی و حل دائمی این مناقشه است. ایالات متحده همراه با متحدان و شرکای خود همچنان از تلاش های گیر پدرسن، فرستاده ویژه سازمان ملل در این راستا پشتیبانی می کند.

اما در حالیکه برای دستیابی به این راه حل می کوشیم، نمی توانیم نیازهای ضروری مردم سوریه که امروز به طور فصیح توصیف شدند را نادیده بگیریم. واضح است که این نیازها – از جمله تغذیه کافی و دسترسی به داروهای حیاتی – توسط رژیم اسد برآورده نخواهند شد. بنابراین، دوباره پرسشی که برای ما مطرح می شود این است: شورای امنیت برای کمک به میلیون ها سوری که زندگی شان در میان است چه کاری می تواند انجام دهد؟

در کوتاه مدت، ما پاسخ این پرسش را می دانیم و ساده است: ما باید اطمینان حاصل کنیم که سوری ها کمک های بشردوستانه مورد نیاز خود را دریافت می کنند. در حال حاضر، مؤثرترین راه برای ارسال بیشترین کمک به حداکثر مردم در شمال غربی و شمال شرقی از طریق گذرگاه های مرزی است. با این حال شورای امنیت اخیراً برای جلوگیری از انقضای مجوز عبور از دو گذرگاه مرزی اقدامی نکرد: باب السلام در شمال غربی که قبلاً از طریق آن به تقریباً ۴ میلیون سوری کمک تحویل داده می شد؛ و یعربیه در شمال شرقی که از طریق آن به ۳͵۱ میلیون نفر دیگر در سوریه کالاهای امدادی تحویل داده می شد.

مسئولیت تضمین دسترسی سوری ها به کمک های نجات بخش، علیرغم محل زندگی آنها بر عهده ما قرار دارد. با توجه به این هدف، هیچ دلیل موجهی برای عدم تجدید مجوز این دو گذرگاه بشردوستانه توسط شورای امنیت وجود نداشت.

و امروز نیز هیچ دلیلی برای بسته ماندن این گذرگاه های مرزی وجود ندارد. این گذرگاه ها مسیری را برای ارائه کمک های بشردوستانه فراهم می کردند که مقرون به صرفه تر، ایمن تر، کارآمدتر از هر راه دیگر بود. با بسته ماندن آنها، تحویل کمک ها پرهزینه تر، خطرناک تر، کمتر کارآمد است. این همچنین بدان معنی است که وقتی تنها گذرگاه باز به هر دلیلی از دسترس خارج شود – همانطور که هفته گذشته هنگام بمباران توسط نیروهای روسی اتفاق افتاد – ممکن است ارائه کمک ها کاملاً متوقف شود.

کاهش گذرگاه های مرزی همچنین به این معناست که تعداد بیشتری از کاروان های امدادی سازمان ملل مجبور به عبور از خطوط کنترل متعدد، مذاکره با گروه های مسلح مختلف برای دسترسی، و پیمایش مسافت های طولانی تر می شوند. همه اینها منجر به تأخیر یا ایجاد موانع برای رسیدن کمک به مردم سوریه می شوند و احتمال هدف قرار گرفتن امدادگران را افزایش می دهند.

حال، برخی ممکن است استدلال کنند که بازگشایی گذرگاه های مرزی برای تحویل کمک های بشردوستانه به نوعی حق حاکمیت رژیم سوریه را نقض می کند. اما حق حاکمیت هرگز به معنی تضمین حق یک حکومت برای گرسنگی دادن به مردم خود، و محروم کردن آنها از داروهای نجات بخش، بمباران بیمارستان ها و یا نقض حقوق بشر شهروندان آن کشور نبوده است.

اعضای دیگر در این شورا ممکن است مانند گذشته استدلال کنند که باید بیشتر به کمک رسانی مرزی اتکا داشته باشیم – و ادعا می کنند که مؤثرتر است. اما همانطور که دیده ایم، اتکای بیشتر به کمک های مرزی منجر به رسیدن کمک های کمتر – نه بیشتر – به مردم سوریه شده است.

عدم تجدید مجوز عبور از مرزها به وضوح به نفع مردم سوریه نیست، و توسط کارشناسان سازمان ملل یا کارشناسان بشردوستانه توصیه نمی شود. و هیچ ارتباطی با اصول انسانیت، نادرگیری، بی طرفی و استقلال در کمک رسانی بشردوستانه ندارد. همانطور که دبیرکل گوترش گفت، “افزایش کمک های مرزی و فرامرزی” برای رساندن کالاهای امدادی به همه سوری های ضروری می باشد.

اعمال فشار بر پناهندگان سوری برای بازگشت به سوریه نیز به نفع مردم سوریه نیست، ازجمله به مناطق تحت کنترل رژیم که بسیاری از آنها از بازداشت خودسرانه، شکنجه یا حتی کشته شدن توسط نیروهای امنیتی اسد به تلافی فرار از کشور هراس دارند. ما با سازمان ملل موافق هستیم که بازگشت پناهندگان باید داوطلبانه و آگاهانه انجام گیرد، و باید از ایمنی و احترام به کرامت انسانی پناهندگان اطمینان حاصل شود – و گرنه این اتفاق نباید بیافتد.

رویکرد فعلی غیرموجه، ناکارآمد، و غیرقابل دفاع است، و مستقیماً منجر به افزایش رنج و محنت مردم سوریه می شود.

بنابراین اجازه دهید روش دیگری را پیشنهاد دهم: بیایید مجوز عبور از هر دو گذرگاه مرزی که بسته شده اند، و یک گذرگاه مرزی که باز باقی مانده است را تجدید کنیم. بیایید به جای مسیرهای کمتر، مسیرهای بیشتری برای تحویل غذا و دارو به مردم سوریه ایجاد کنیم. بیایید متعهد شویم که از مطمئن ترین و سریع ترین راه برای دسترسی به افرادی که از گرسنگی رنج می برند و در اثر عدم دسترسی به داروهای نجات بخش جان خود را از دست می دهند، استفاده کنیم. و تا زمانی كه پناهندگان سوری برای بازگشت به کشورشان احساس ایمنی ندارند و از کرامت انسانی برخوردار نیستند، آنها را برای این کار تحت فشار قرار ندهیم.

بیایید برای تصمیمگیری در مورد بازگشایی گذرگاه های مرزی و کل مسائل مربوط به یاری رسانی به مردم سوریه یک سؤال ساده را برای خود مطرح کنیم: چه کاری بیشتر از همه از رنج و محنت کودکان، زنان و مردان سوری خواهد کاست؟

اگر این سال را بپرسیم، کار پیش روی این شورا ساده است: بازگشایی دو گذرگاه ویژه ارسال کمک های بشردوستانه، رفع موانع کمک رسانی، و دسترسی بدون مانع و واسطه امدادگران و کمک های بشردوستانه برای رساندن کالاهای امدادی در اسرع وقت به نیازمندان سوری در هر کجا که هستند.

دسترسی بدون مانع و واسطه به سوری ها بیش از همیشه مهم است – نه تنها به دلیل بحران انسانی رو به وخامت، بلکه همچنین به دلیل تهدیدهای ناشی از شیوع کووید-۱۹.

هر یک از اعضای این شورا شاهد تأثیرات مخرب این همه گیری در کشور خود بوده است – جان های از دست رفته، و لطمه به معیشت مردم و ویرانی اقتصادها. سوریه امروز شرایط ایده آلی برای گسترش ویروس دارد. رعایت فاصله اجتماعی در صف های شلوغ نان غیرممکن است. بسیاری از سوری ها حتی به آب پاکیزه و قابل اطمینان و صابون برای شستشوی دست های خود دسترسی ندارند. تقریباً برای هر ده هزار غیرنظامی یک پزشک در سوریه وجود دارد. همانطور که در بیمارستان عطارب دیدیم، بیمارستان هایی که  پا بر جا هستند، هنوز مورد حمله رژیم و حامیان آن قرار می گیرند.

پزشکان، پرستاران، کارمندان بخش بهداشت و درمان در سوریه به کووید-۱۹ مبتلا می شوند و با سرعت نگران کننده ای جان خود را از دست می دهند. وضعیت وخیم تر هم خواهد شد. و شاید هیچ کس در سوریه به اندازه هزاران زندانی که – فقط به دلیل اعتراض به جنایات دولت- ناعادلانه در زندان های غیرانسانی رژیم حبس به سر می برند، و ۷͵۶ میلیون سوری که به دلیل درگیری ها آواره گشته اند، در مقابل این بیماری آسیب پذیر نباشد.

شورای امنیت به چالش های بسیاری رسیدگی می کند که پیچیده هستند. ولی این یکی از آن چالش ها نیست. زندگی مردم در سوریه به دریافت کمک های فوری بستگی دارد. ما باید نهایت تلاش خود را بکنیم تا راه هایی را برای رساندن کمک ها به آنها ایجاد کنیم – مسیرها را باز کنیم، نه اینکه ببندیم.

اعضای این شورا وظیفه ای دارند. هر سه گذرگاه مرزی را برای ارسال کمک های بشردوستانه به مردم سوریه دوباره باز کنید. از شرکت در حملاتی که باعث بسته شدن این مسیرها می شوند – یا توجیه آنها – دست بکشید، و هدف گرفتن امدادگران بشردوستانه و غیرنظامیان سوری که می خواهند به آنها یاری برسانند را متوقف کنید. کمک های بشردوستانه که زندگی میلیون ها نفر از مردم سوریه به آن بستگی دارند را به یک مسئله سیاسی تبدیل نکنید. آنها امیدوارانه در انتظار اقدام شورای امنیت هستند. آنها امیدوارانه در انتظار اقدام شورای امنیت هستند. آنها امیدوارانه در انتظار اقدام شورای امنیت هستند.

بیایید به این انتظار پایان دهیم. بیایید دست به اقدام زنیم. بیایید به مردم سوریه کمک کنیم. متشکرم.

برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/secretary-antony-j-blinken-at-the-un-security-council-briefing-and-consultations-on-the-humanitarian-situation-in-syria/

این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.