کاخ سفید
برای انتشار فوری
۸ ژوئیه ۲۰۲۱
اتاق شرقی
۲:۰۹ بعدازظهر به وقت شرق آمریکا
رئیس جمهوری آمریکا: عصر به خیر. صبح امروز سران ارشد نظامی و امنیت ملی ما، من را در جریان وضعیت خروج نیروهای ایالات متحده و نیروهای ائتلاف از افغانستان قرار دادند.
وقتی که من در ماه آوریل موضوع خروج [نیروهای‌مان] را اعلام کردم، گفتم که ما تا ماه سپتامبر بیرون خواهیم رفت و ما اکنون در مسیر دستیابی به آن هدف هستیم.
مأموریت ما در افغانستان در ۳۱ اوت به پایان خواهد رسید. خروج نیروها به شیوه‌ای ایمن و منظم و با اولویت دادن به امنیت نیروهای مان در زمان خروج شان پیش می‌رود.
فرماندهان نظامی ما به من توصیه کردند، وقتی تصمیم به پایان دادن این جنگ گرفتم ما می‌بایست به سرعت برای اجرای بخش‌های اصلی این خروج اقدام کنیم. و در این زمینه، سرعت همان ایمنی است.
و به پاس نحوه مدیریت خروج مان، هیچکس – هیچ یک از نیروهای ایالات متحده یا هیچ نیروی دیگری – از بین نرفته است. چنانچه این خروج به شکلی متفاوت انجام می‌شد، قطعاً با خطر بیشتری برای ایمنی پرسنل ما همراه می‌بود.
چنین خطراتی برای من غیرقابل قبول بودند. و هرگز تردیدی وجود نداشت که ارتش ما این وظیفه را به شکلی کارآمد و با بالاترین سطح کار حرفه‌ای انجام خواهد داد. آنها اینچنین کار می کنند. و همین موضوع درباره هم‌پیمانان و شرکای ما در ناتو نیز صدق می‌کند؛ آنهایی که ما حمایت می‌کنیم و از ما نیز حمایت می‌کنند و هم‌زمان در حال بیرون کشاندن نیروهای خود هستند.
من می‌خواهم این را روشن کنم: مأموریت نظامی ایالات متحده در افغانستان تا پایان ماه اوت ادامه دارد. ما در آنجا خواهیم ماند – ما پرسنل و توانایی‌های‌مان را در آن کشور حفظ خواهیم کرد، و برخی اختیارات‌مان را – پوزش می‌خواهم، همان اختیاراتی را که مدت‌ها تحت آن فعالیت کرده‌ایم حفظ خواهیم کرد.
همانطور که در ماه آوریل گفتم، ایالات متحده کاری را که برای انجام آن به افغانستان رفته بودیم به پایان رسانده است: یعنی دستیابی به تروریست‌هایی که در روز ۱۱ سپتامبر به ما حمله کردند و اجرای عدالت در مورد اسامه بن لادن، و تضعیف تهدید تروریستی به منظور جلوگیری از تبدیل شدن افغانستان به پایگاهی که از آن حملات علیه ایالات متحده می توانست ادامه یابد. ما به آن اهداف دست یافته ایم. به این دلایل بود که ما به آنجا رفتیم.
ما برای کشورسازی به افغانستان نرفتیم. این فقط حق و مسئولیت مردم افغانستان است که برای آينده خودشان و این که چگونه می‌خواهند کشورشان را اداره کنند، تصمیم بگیرند.
ما به همراه شرکا و هم‌پیمانان خود در ناتو نزدیک به ۳۰۰ هزار نفر از اعضای کنونی ارتش – نیروی امنیت ملی افغانستان، و نیز بسیاری دیگر که هم اکنون در حال خدمت نیستند، را آموزش داده و تجهیز کرده‌ایم. افزون بر این، صدها هزار تن دیگر از نیروهای دفاع و امنیت ملی افغانستان طی دو دهه گذشته آموزش دیده‌اند.
ما همه ابزارها – بگذارید تأکید کنم: همه ابزارها، آموزش‌ها، و تجهیزات هر ارتش مدرن – را در اختیار شرکای افغان‌مان قرار داده‌ایم. ما [به آنها] جنگ‌افزارهای پیشرفته ارائه کرده‌ایم. و ما به ارائه تأمین مالی و تجهیزات ادامه خواهیم داد و اطمینان حاصل خواهیم کرد که آنها از توانایی لازم برای حفظ نیروهای هوایی خود برخوردار هستند.
اما حساس‌ترین نکته، همان‌گونه که در دیدارم با پرزیدنت غنی عبدالله، رئیس [شورای مصالحه ملی]، همین دو هفته پیش تأکید کردم، این است که رهبران افغان باید گرد هم آیند و به سوی آینده‌ای که مردم افغانستان خواستار و شایسته آن هستند، پیش بروند.
من در این دیدار همچنین به غنی اطمینان دادم که حمایت ایالات متحده از مردم افغانستان پایدار خواهد بود. ما به ارائه کمک‌های غیرنظامی و بشردوستانه، از جمله دفاع از حقوق زنان و دختران ادامه خواهیم داد.
من قصد دارم حضور دیپلماتیک‌مان در افغانستان را حفظ کنم و ما در حال هماهنگی نزدیک با شرکای بین‌المللی‌مان هستیم تا به تضمین امنیت فرودگاه بین‌المللی ادامه دهیم.
و ما در یک دیپلماسی قاطع برای دستیابی به صلح و یک توافق صلح که به این خشونت بی‌معنا پایان خواهد داد، شرکت خواهیم داشت.
من از وزیر خارجه بلینکن و نماینده ویژه‌مان برای آشتی افغانستان خواسته‌ام که با شدت هر چه بیشتر با شرکا در افغانستان و نیز ذینفعان منطقه‌ای و بین‌المللی به منظور حمایت از یک راه حل مذاکره شده، همکاری کنند.
برای روشن شدن این موضوع: کشورهای منطقه نقشی اساسی را در حمایت از یک توافق صلح‌آمیز ایفا می‌کنند. ما با آنها کار خواهیم کرد و آنها نیز باید کمک کنند و تلاش‌های‌شان را افزایش دهند.
ما به تلاش‌مان برای آزادی آمریکایی‌های بازداشت شده، از جمله مارک – پوزش می‌خواهم –– فرریش ادامه خواهیم داد- می‌خواهم این نام ایشان را درست تلفظ کنم؛ من نامش را اشتباه گفتم – تا او بتواند به سلامت نزد خانواده‌اش بازگردد.
ما همچنین به تلاش‌مان ادامه خواهیم داد تا اطمینان یابیم که به آن دسته از شهروندان افغانستان که شانه به شانه با نیروهای ایالات متحده کار می‌کنند، از جمله مترجمان شفاهی و کتبی، رسیدگی خواهد شد – چون پس از این ما دیگر در آنجا حضور نظامی نخواهیم داشت و به آنها نیازی نخواهیم داشت و آنها شغلی نخواهند داشت – آنها همچنین برای تلاش‌های ما بسیار حیاتی خواهند بود – آنها بسیار حیاتی بوده‌اند – تا به این ترتیب خانواده‌های آنها نیز در معرض خطر نباشند.
ما هم اکنون مدت پردازش روادیدهای مهاجرتی ویژه را به میزان چشمگیری تسریع کرده‌ایم تا آنها را به ایالات متحده بیاوریم.
از زمان تحلیف من در ۲۰ ژانویه تاکنون ۲۵۰۰ روادید مهاجرتی ویژه را برای آمدن آنها به ایالات متحده تأیید کرده‌ایم. تاکنون کمتر از نیمی از آنها از حق‌شان برای این امر استفاده کرده‌اند. نیمی از آنها با هواپیما و پروازهای تجاری [به آمریکا] آمده‌اند و گمان می‌رود که نیمی دیگر از آنها – دست کم تاکنون – می‌خواهند آنجا بمانند.
ما در حال همکاری تنگاتنگ با کنگره به منظور تغییر دادن قانون صدور مجوز هستیم تا بتوانیم روند تأیید آن روادیدها را تسهیل کنیم. و کسانی که قبل از پایان یافتن مأموریت نظامی ایالات متحده از این عملیات حمایت کردند تا هزاران تن از افغان‌ها و خانوادههایشان را جابه‌جا کنند، اگر بخواهند می‌توانند در مدت زمانی که روادیدهای آنها برای آمریکا آماده می‌شود، بیرون افغانستان به صورت ایمن منتظر بمانند.
این عملیات، تأسیسات آمریکا خارج از خاک ایالات متحده و همچنین در کشورهای ثالث را برای میزبانی هم‌پیمانان افغان ما، چنانچه آنها انتخاب کنند، شناسایی کرده است. و از این ماه ما پروازهای جابه‌جایی آن دسته از متقاضیان روادیدهای مهاجرتی ویژه افغانستان و خانوادههایشان را که مایل به ترک آنجا باشند، آغاز خواهیم کرد.
ما در کاخ سفید و در گروه کاری تحت رهبری وزارت خارجه فردی را برای هماهنگ کردن همه این تلاش‌ها تعیین کرده‌ایم.
اما پیام ما به آن زنان و مردان روشن است: اگر مایل باشید ایالات متحده خانه شما خواهد بود و همانطور که شما در کنار ما ایستادید، ما نیز در کنارتان خواهیم ایستاد.
وقتی من تصمیم گرفتم که به مداخله نظامی ایالات متحده در افغانستان پایان دهم، قضاوت من این بود که ادامه این جنگ برای مدت نامحدود به نفع منافع ملی ایالات متحده آمریکا نیست. من این تصمیم را با آگاهی کامل گرفتم و تازه‌ترین اخبار میدان نبرد هر روز به من گزارش داده می‌شود.
اما من به آن کسانی که گفته‌اند ما باید فقط شش ماه دیگر یا فقط یک سال دیگر بمانیم، می‌گویم درس‌هایی را که از تاریخ اخیر گرفته‌ایم مدنظر قرار دهند.
هم‌پیمانان و شرکای ناتو در سال ۲۰۱۱ موافقت کردند که ما مأموریت رزمی‌مان را در سال ۲۰۱۴ خاتمه دهیم. در سال ۲۰۱۴ برخی گفتند که «یک سال دیگر.» بنا بر این ما به جنگیدن ادامه دادیم و هم‌چنان متحمل تلفات بیشتر شدیم. در سال ۲۰۱۵ هم وضعیت همین بود. و پس از آن هم به همین منوال.
نزدیک به ۲۰ سال تجربه به ما نشان داده است که اوضاع امنیتی کنونی تنها مؤید آن است که «فقط یک سال دیگر» جنگیدن در افغانستان راه‌‌حل نیست، بلکه دستورالعملی برای ماندن نامحدود در آنجا است.
تصمیم‌گیری درباره آينده افغانستان بر عهده افغان‌ها است.
اما برخی دیگر در این رابطه صراحت بیشتری دارند. آنها چنین استدلال می‌کنند که ما باید به طور نامحدود با افغان – در افغانستان بمانیم. آنها در این رابطه به این حقیقت اشاره دارند که ما – ما طی یک سال گذشته در افغانستان متحمل خساراتی نشده‌ایم. از این رو آنها ادعا می‌کنند که هزینه حفظ کردن وضعیت موجود، حداقلی است.
اما این استدلال واقعیت‌ها و حقایق موجود در افغانستان در زمان روی کار آمدن من را نادیده می‌گیرد: طالبان در نیرومندترین وضعیت نظامی خود از سال ۲۰۰۱ تاکنون قرار داشت.
شمار نیروهای آمریکایی در افغانستان به حداقل ممکن کاهش یافته بود. و ایالات متحده در دولت قبل با طالبان توافق کرده بود که همه نیروهای‌مان را تا روز اول می گذشته – امسال – خارج کند. این وضعیتی بود که من به ارث بردم. آن توافق دلیل متوقف شدن حملات عمده طالبان علیه نیروهای آمریکایی بود.
اگر من در ماه آوریل اعلام کرده بودم که ایالات متحده قصد دارد بازگردد – که قصد دارد از توافق انجام شده توسط دولت گذشته عدول کند – [که] ایالات متحده و نیروهای ائتلاف فعلاً در افغانستان خواهند ماند – طالبان هدف قرار دادن نیروهای ما را از سر می‌گرفتند.
وضعیت موجود یک گزینه قابل قبول نبود. ماندن به معنای وارد آمدن تلفات به نیروهای ایالات متحده بود؛ زنان و مردان آمریکایی به میان یک جنگ داخلی بازمی‌گشتند و ما با خطر ضرورت اعزام نیروهای بیشتر به افغانستان برای دفاع از نیروهای باقیمانده‌مان رو به رو می‌شدیم.
به محض آن که آن توافق با طالبان منعقد شد، دیگر ماندن با حداقل نیرو امکان‌پذیر نبود.
پس بگذارید از آنها که می‌خواهند بمانیم این را بپرسم: چه قدر بیشتر؟ چند هزار تن دیگر از دختران و پسران آمریکا را می‌خواهید در معرض خطر قرار دهید؟ تا چه مدتی آنها را در آن جا نگه خواهید داشت؟
ما همین حالا هم کسانی را در ارتش‌مان داریم که والدین‌شان ۲۰ سال پیش در افغانستان جنگیدند. آیا شما فرزندان و نوادگان‌شان را نیز به آنجا خواهید فرستاد؟ آیا پسر یا دختر خودتان را هم خواهید فرستاد؟
پس از ۲۰ سال – در حالی که یک هزار میلیارد دلار صرف آموزش و تجهیز صدها هزار تن از نیروهای امنیت و دفاع ملی افغانستان شده است، ۲۴۴۸ آمریکایی کشته و ۲۰۷۲۲ تن دیگر زخمی شده‌اند، و هزاران تن دیگر با آسیب‌های نادیدنی وارده به سلامت روانی‌شان به خانه بازمی‌گردند – من یک نسل دیگر از آمریکایی‌ها را، آن هم بدون هرگونه انتظار منطقی از دستیابی به یک نتیجه متفاوت، به جنگ در افغانستان نخواهم فرستاد.
ایالات متحده نمی‌تواند به سیاست‌هایی که رقم‌زننده واکنشی به جهان ۲۰ سال پیش بوده‌اند، پایبند بماند. ما باید با تهدیدها در جایی که امروز هستند رو‌به‌رو شویم.
امروز تهدید تروریسم فراتر از افغانستان گسترش یافته است. بنابراین، ما چیدمان منابع‌مان را تغییر می‌دهیم و مواضع ضدتروریستی‌مان را برای مقابله با تهدیدها در نقاطی که اکنون به میزان چشمگیری بیشتر هستند – یعنی در جنوب آسیا، خاورمیانه، و آفریقا – تطبیق می‌دهیم.
اما اشتباه نکنید: رهبران نظامی و اطلاعاتی ما اطمینان دارند که از توانایی‌های لازم برای محافظت از میهن و منابع ما در برابر هرگونه چالش تروریستی احیا شده که در افغانستان ظهور کند یا از آن نشأت بگیرد، برخوردار هستند.
ما در حال توسعه دادن ظرفیت ضدتروریستی سراسری هستیم که به ما اجازه خواهد داد نگاه‌مان را بر هرگونه تهدیدی که در منطقه علیه ایالات متحده وجود داشته باشد، متمرکز کنیم و در صورت لزوم به سرعت و با قاطعیت اقدام نماییم.
و ما همچنین نیازمند تمرکز بر تقویت نقاط قوت آمریکا برای مقابله با رقابت راهبردی با چین و دیگر کشورها هستیم؛ رقابتی که به واقع آینده ما را تعیین خواهد کرد.
ما باید کووید-۱۹ را در داخل کشور و در سراسر جهان شکست دهیم و اطمینان یابیم که برای همه‌گیری یا تهدید بیولوژیکی آینده آمادگی بیشتری داریم.
ما باید در زمینه فضای مجازی و استفاده از فناوری‌های نوظهور، هنجارهای بین‌المللی ایجاد کنیم.
ما باید برای مقابله با تهدیدهای موجود در رابطه با تغییرات اقلیمی، با هماهنگی اقدام کنیم.
و اگر در نبردهای ۲۰ سال آینده، و نه ۲۰ سال گذشته بجنگیم، در بلندمدت برای دشمنان و رقبای‌مان هولناک‌تر خواهیم بود.
من در پایان می‌خواهم از فداکاری و تعهد خارق‌العاده نیروهای نظامی و غیرنظامی ایالات متحده در دو دهه گذشته در افغانستان که در کنار هم‌پیمانان و شرکای‌مان مشغول خدمت بوده‌اند، قدردانی کنم.
من می‌خواهم از اهمیت دستاورد آنها و خطر شخصی بسیار بزرگی که آنها با آن مواجه شده‌اند و هزینه هنگفتی که خانوادههایشان پرداخته‌اند، تجلیل کنم: مقابله با تهدید تروریسم در برخی از صعب‌العبورترین مناطق کره زمین – من تقریبا در همه نقاط آن کشور بوده‌ام؛ اطمینان یافتن از این که هیچ حمله دیگری از افغانستان علیه میهن ما طی ۲۰ سال گذشته روی ندهد؛ و از بین بردن بن لادن.
من می‌خواهم از همه شما برای خدمات‌تان و تعهدی که نسبت به این مأموریت ابراز کرده‌اید، و فداکاری‌هایی که شما و خانواده‌هایتان در این دوران طولانی جنگ انجام داده‌اید، سپاسگزاری کنم.
ما هرگز کسانی را که نهایت میزان تعهد خود را نسبت به کشورشان در افغانستان انجام داده‌اند، فراموش نخواهیم کرد و آنهایی را که زندگی‌شان در نتیجه جراحات وارده به آنها در راه خدمت به کشورشان بی‌اندازه دگرگون شده است، از یاد نخواهیم برد.
ما در حال پایان دادن به طولانی‌ترین جنگ آمریکا هستیم. اما همیشه، همیشه دلاوری میهن‌پرستان آمریکایی را که در آن خدمت کرده‌اند، گرامی خواهیم داشت.
خداوند همه شما را مشمول برکات خود قرار دهد و خداوند از نیروهای ما پاسداری فرماید. با سپاس از شما.
مشاهده محتوای اصلی: https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2021/07/08/remarks-by-president-biden-on-the-drawdown-of-u-s-forces-in-afghanistan/
این ترجمه جهت رفاه خواننده ارائه شده است و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.