درک قاچاق انسان

دفتر نظارت و مبارزه با قاچاق انسان
وزارت امور خارجه ایالات متحده
واشنگتن دی سی
۲۰ ژانویه ۲۰۲۱

“قاچاق انسان” و “برده داری مدرن” اصطلاحاتی هستند که اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند و به جرایمی اشاره می کنند که به موجب آن قاچاقچیان بزرگسالان یا کودکان را استثمار کرده و آنها را مورد بهره کشی کاری یا جنسی قرار می دهند. تجارت و استثمار جنسی یک فرد زیر ۱۸سال، صرفنظر از اینکه با استفاده از زور، فریب، یا تهدید و اجبار صورت گیرد، یک جرم است.

ایالات متحده دو نوع اصلی قاچاق انسان را به رسمیت می شناسد: کار اجباری و قاچاق جنسی. معنای اساسی این انواع قاچاق انسان و برخی از ویژگی های منحصر به فرد هر یک از آنها و همچنین چندین اصل و مفهوم کلیدی مربوط به هر گونه قاچاق انسان در زیر آورده شده است.

بیش از ۱۷۵ کشور پروتکل سازمان ملل متحد را برای پیشگیری، منع و مجازات قاچاق انسان (پروتکل TIP) تصویب کرده یا به آن ملحق شده اند. این پروتکل قاچاق انسان را تعریف می کند و الزاماتی را برای پیشگیری و مبارزه با این جرم ارائه می دهد.

قانون اصلاح شده ایالات متحده برای حمایت از قربانیان قاچاق انسان مصوبه سال ۲۰۰۰ (TVPA) و پروتکل TIP سازمان ملل جرم قاچاق انسان را به طور مشابهی شرح می دهند. عناصر هر دو تعریف را می توان با استفاده از یک چارچوب سه عنصری متمرکز بر ۱) کنش ۲) روش و ۳) هدف قاچاقچی توصیف کرد. هر سه عنصر در جرم قاچاق انسان اساسی می باشند.

کار اجباری

کار اجباری که “قاچاق نیروی کار” نیز نامیده می شود، دامنه فعالیت هایی را در بر می گیرد که یک شخص با استفاده از زور، فریب، یا تهدید و اجبار برای کسب نیروی کار یا خدمات یک شخص دیگر، از طریق آن اقدام می کند.

عنصر “کنش” کار اجباری هنگامی محقق می شود که قاچاقچی شخصی را به عنوان نیروی کار استخدام می کند، انتقال یا پناه می دهد، ارائه داده و یا به کار می گیرد.

عنصر “روش” کار اجباری شامل استفاده قاچاقچی از زور، فریب، تهدید یا اجبار می شود. این روش ها می توانند شامل تهدید به زور، اعمال نفوذ از طریق بدهی، عدم پرداخت حقوق، ضبط و توقیف مدارک هویتی، تهدید روحی و روانی، بدنامی و رسوایی، به کارگیری مواد اعتیاد آور، تهدید علیه اشخاص دیگر یا سایر اقدامات تهدیدانگیز و ارعاب آور باشند.

عنصر “هدف” بر هدف مجرم برای تأمین نیروی کار یا خدمات متمرکز است. از نظر مکان و نوع صنعت محدودیتی وجود ندارد. قاچاقچیان می توانند در هر بخش یا محیطی اعم از قانونی یا غیرقانونی بودن آن مرتکب این جرایم شوند، از جمله زمین های کشاورزی، کارخانه ها، رستوران ها، هتل ها، سالن های ماساژ، فروشگاه های خرده فروشی، کشتی های ماهیگیری، معادن، خانه های شخصی یا عملیات قاچاق مواد مخدر.

هر سه عنصر در تعریف جرم کار اجباری اساسی می باشند.

چندین گونه کار اجباری وجود دارند که اغلب به دلیل تأکید یا به دلیل گسترده بودن مرتب به آنها اشاره می شود:

بردگی خانگی

“بردگی خانگی” نوعی کار اجباری است که در آن قاچاقچی قربانی را مجبور به کار در یک خانه شخصی می کند. چنین شرایط آسیب پذیری های خاصی را ایجاد می کند. کارگران خانگی اغلب در انزوا هستند و ممکن است تنها در خانه کار کنند. کارفرمای آنها اغلب دسترسی آنها به غذا، وسایل نقلیه، و مسکن را کنترل می کند. آنچه در یک اقامتگاه خصوصی اتفاق می افتد از نظر جهانیان پنهان می ماند – از جمله مجریان قانون و بازرسان نیروی کار- و مانع شناسایی قربانیان می شود. کارگران خانگی خارجی به دلیل موانع زبانی و فرهنگی و همچنین فقدان ارتباط در جامعه به ویژه آسیب پذیر هستند و در معرض خطر سوء استفاده قرار دارند. برخی از مجرمان از چنین شرایطی به عنوان بخشی از نقشه خود برای تهدید و مجبور کردن کارگران خانگی که به سختی می توان شناسایی کرد، استفاده می کنند.

کار اجباری کودکان

اصطلاح “کار اجباری کودکان” طرح های کار اجباری را توصیف می کند که در آن قاچاقچیان کودکان را مجبور به کار می کنند. قاچاقچیان اغلب کودکان را هدف قرار می دهند زیرا آسیب پذیرتر هستند. اگرچه برخی از کودکان ممکن است به طور قانونی مشغول نوعی کار باشند، اما اجبار یا تهدید کودکان به کار غیرقانونی است. انواع برده داری یا عملکردهای مشابه – از جمله فروش کودکان، کار اجباری کودکان، اسارت در ازای بدهی، و رعیت داری کودکان- علیرغم ممنوعیت های قانونی و محکومیت های گسترده همچنان وجود دارند. برخی از شاخص های کار اجباری کودکان وضعیتی است که به نظر می رسد حضانت کودک بر عهده یک فرد غیر از اعضای خانواده است و کار آن کودک به شخصی خارج از خانواده او منفعت مالی می رساند؛ و یا وضعیتی که به کودکان کار اجازه صرف غذا، استراحت، و حضور در مدرسه داده نمی شود.

قاچاق جنسی

قاچاق جنسی دامنه فعالیت هایی را در بر می گیرد که قاچاقچی با استفاده از زور، فریب، تهدید یا اجبار شخص دیگری را مجبور به تجارت جنسی می کند و یا باعث درگیری یک کودک در تجارت جنسی شود.

جرم قاچاق جنسی را می توان از طریق چارچوب “کنش”، “روش” و “هدف” نیز درک کرد. هر سه عنصر برای تعریف جرم قاچاق جنسی اساسی می باشند (به استثنای قاچاق جنسی کودکان که در آن روش های به کار گرفته شده بی ربط هستند.)

عنصر “کنش” قاچاق جنسی هنگامی محقق می شود که قاچاقچی شخصی را برای تجارت جنسی استخدام می کند، انتقال یا پناه می دهد، ارائه داده و یا به کار می گیرد.

عنصر “روش” قاچاق جنسی شامل استفاده قاچاقچی از زور، فریب، تهدید یا اجبار می شود. اجبار در مورد قاچاق جنسی شامل طیف گسترده ای از روش های غیر خشونت آمیز است که در تعریف کار اجباری گنجانده شده است. این روش ها می توانند شامل تهدید به زور، آسیب جدی، تهدید روحی و روانی، بدنامی و رسوایی، تهدید علیه اشخاص دیگر یا اعمال نفوذ از طریق بدهی باشند.

عنصر “هدف” در هر پرونده قاچاق جنسی یکی است: تجارت جنسی. قاچاق جنسی می تواند از جمله در خانه های شخصی، سالن های ماساژ، هتل ها، یا فاحشه خانه ها، و همچنین در اینترنت انجام گیرد.

قاچاق جنسی کودکان

در مواردی که یک شخص با یک کودک (افراد زیر ۱۸ سال) از طریق”کنش های” مشخص شده تعامل می کند، عنصر “روش” صرفنظر از اینکه شواهدی از زور، فریب، یا تهدید و اجبار وجود داشته باشد یا خیر، بی اهمیت و بی ربط است. استفاده از کودکان در روابط جنسی تجاری در ایالات متحده و بیشتر کشورهای جهان قانوناً ممنوع می باشد.

اصول و مفاهیم کلیدی

این اصول و مفاهیم کلیدی مربوط به همه انواع قاچاق انسان، از جمله کار اجباری و قاچاق جنسی هستند.

رضایت

حتی اگر قربانی در ابتدا به کار، ارائه خدمات یا تجارت جنسی رضایت داده باشد، قاچاق انسان هنوز می تواند صورت گیرد. تجزیه و تحلیل اساساً بر رفتار قاچاقچی متمرکز است و نه رفتار قربانی. قاچاقچی می تواند قربانی را پس از درخواست قربانی برای کار یا مهاجرت به منظور تأمین معاش، هدف قرار دهد. نقشه ریزی قاچاقچی برای اجبار مهم است، نه رضایت قبلی قربانی یا توانایی وی در دادن رضایت واقعی پس از آن. به همین ترتیب، در یک پرونده قاچاق جنسی، اراده یک قربانی بزرگسال برای تن دادن به تجارت جنسی در آغاز مهم نیست، در حالیکه مجرم با توسل به زور و تهدید از قربانی سوءاستفاده جنسی کرده و او را به ادامه این کار مجبور می کند. در مورد قاچاق جنسی کودکان، رضایت قربانی هرگز مهم نیست زیرا کودکان از لحاظ قانونی نمی توانند به رابطه جنسی تجاری رضایت دهند.

جابجایی

نه در قوانین ایالات متحده و نه در قوانین بین المللی الزامی نیست که یک قاچاقچی یا قربانی از مرز عبور کند تا جرم قاچاق انسان صورت گیرد. قاچاق انسان، جرم استثمار و اجبار است و نه حرکت و جابجایی. قاچاقچیان می توانند طوری نقشه ریزی کنند که قربانیان را صدها مایل از خانه های خود دور کرده و یا در همان محله هایی که به دنیا آمده اند از آنها بهره برداری کنند.

اسارت در ازای بدهی

“اسارت در ازای بدهی” بر جرایم قاچاق انسان متمرکز است که در آن روش اصلی قاچاقچی، اجبار به خاطر بدهی قربانی است. طبق قوانین ایالات متحده استفاده از بدهی به عنوان بخشی از نقشه، طرح یا الگوی کاری برای وادار کردن یک شخص به کار یا تجارت جنسی ممنوع می باشد. قاچاقچیان برخی از افراد را هدف قرار می دهند که در ابتدا با اراده خود در عوض اشتغال در آینده، خود را زیر بار قرض مجرمان می برند، در حالیکه قاچاقچیان در برخی از کشورها به افراد می گویند که این بدهی را از بستگان خود “به ارث برده اند.” قاچاقچیان همچنین می توانند پس از شروع تجارت با نگه داشتن درآمد و عدم پرداخت حقوق یا مجبور کردن قربانی به گرفتن بدهی برای پرداخت هزینه هایی مانند غذا، مسکن، یا حمل و نقل، بدهی ها را دستکاری کنند. آنها همچنین می توانند بدهی های قربانی به افراد دیگر را دستکاری کنند. هنگامی که قاچاقچیان از بدهی به عنوان وسیله ای برای اجبار به کار یا تجارت جنسی استفاده می کنند، مرتکب جرم می شوند.

عدم مجازات

مطابق با تعریف قاچاق انسان، دولت ها نباید قربانیان قاچاق انسان را به دلیل اعمال غیرقانونی که به اجبار قاچاقچیان مرتکب آن شده اند، محاکمه یا مجازات کنند. این اصل از قربانیان در برابر مسئولیت قانونی در قبال رفتاری که انتخاب آنها نبوده بلکه با زور و اجبار قاچاقچیان مرتکب شده اند، محافظت می کند. اگر دولتی قربانی را بر این مبنی محاکمه یا مجازات کرده باشد، دولت باید محکومیت وی را لغو کرده و/ یا پرونده قضایی قربانی را پاکسازی کند.

قاچاق انسان با حمایت دولتی

در حالیکه پروتکل TIP سازمان ملل و TVPA دولت ها را فرا می خوانند تا به طور پیشگیرانه به جرایم قاچاق رسیدگی کنند، برخی از دولت ها بخشی از این مشکل هستند و به طور مستقیم شهروندان خود را مجبور به بردگی جنسی یا کار اجباری می کنند. از کار اجباری در پروژه های محلی یا ملی گرفته تا عملیات نظامی و بخش های مهم اقتصادی، یا به عنوان بخشی از پروژه ها یا مأموریت ها با بودجه دولتی در خارج از کشور، مقامات از قدرت خود برای استثمار اتباع خود سوءاستفاده می کنند. برای استخراج این نیروی کار، دولت ها اتباع خود را به قطع مزایای اجتماعی، عدم پرداخت حقوق، رعایت نکردن محدودیت های خدمات ملی، سوءاستفاده از فقدان وضعیت قانونی افراد بدون تابعیت و اعضای سایر گروه های اقلیتی، مجازات اعضای خانواده، محدودیت خدمات و آزادی حرکت در کار تهدید می کنند. در ۲۰۱۹، کنگره TVPA را اصلاح کرد و اعلام داشت که دولت ها نیز می توانند به عنوان قاچاقچی عمل کنند، و به طور خاص به “سیاست یا الگوی دولتی” قاچاق انسان، قاچاق در برنامه ها با بودجه دولتی، کار اجباری در خدمات پزشکی یا سایر بخش ها وابسته به دولت، بردگی جنسی در اردوگاه های دولتی، یا استخدام و به کارگیری کودکان سرباز اشاره می کند.

جذب یا استفاده غیرقانونی از کودکان سرباز

یکی دیگر از مظاهر قاچاق انسان هنگامی رخ می دهد که یک گروه مسلح دولتی (از جمله پلیس یا سایر نیروهای امنیتی)، سازمان شبه نظامی، گروه شورشی یا سایر گروه های مسلح غیر دولتی به طور غیرقانونی – با زور، فریب، تهدید یا اجبار – کودکان را به عنوان مبارز یا در نقش های پشتیبانی جذب و یا به کار می گیرد. چنین نقش های پشتیبانی شامل کودکانی می شوند که به عنوان آشپز، باربر، نگهبان، پیام رسان، امدادرسان، خدمتکار یا جاسوس کار می کنند. کودکان همچنین به عنوان برده جنسی مورد سوءاستفاده قرار می گیرند. بردگی جنسی، همانطور که در اینجا ذکر شده است، هنگامی اتفاق می افتد که گروه های مسلح با تهدید و فریب کودکان را مجبور به “ازدواج” می کنند، یا توسط فرماندهان یا مبارزان مورد تجاوز جنسی قرار می گیرند. کودکان دختر و پسر اغلب توسط اعضای گروه های مسلح مورد آزار یا سوءاستفاده جنسی قرار می گیرند و از همان عواقب مخرب جسمی و روانی مرتبط با قاچاق جنسی رنج می برند.

پاسخگویی در زنجیره های تأمین

کار اجباری در اقتصاد خصوصی به ویژه در بخش کشاورزی، ماهیگیری، تولید، ساخت و ساز و کارهای خانگی به خوبی اثبات شده است؛ اما هیچ بخشی مصون نیست. قاچاق جنسی در چندین صنعت نیز رخ می دهد که مشهورترین آن صنعت مهمان نوازی است. اما این جرم در صنعت استخراج نیز رخ می دهد که فعالیت ها غالباً در مناطق دورافتاده صورت می گیرند و دولت حضور چشمگیری در آن ندارد. دولت ها باید کلیه نهادها از جمله کسب و کارها را در قبال قاچاق انسان پاسخگو بدانند. در برخی از کشورها، قانون مسئولیت پذیری شرکت ها را در هر دو سیستم عدالت مدنی و کیفری پیش بینی کرده است. TVPA هر شخص حقوقی از جمله کسب و کاری که از مشارکت اقتصادی در قاچاق انسان سود مالی می برد را مسئول می داند، به شرط اینکه از آن اطلاع داشته یا می بایست از آن آگاهی داشته باشد.

برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/what-is-trafficking-in-persons/

این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.