رویکرد دولت در قبال جمهوری خلق چین

وزارت امور خارجه ایالات متحده
سخنرانی
آنتونی جی. بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده
دانشگاه جورج واشنگتن
واشنگتن، دی‌ سی
۲۶ می ۲۰۲۲

آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده: سپاس از شما. صبح به خیر.

حضور در این‌جا در دانشگاه جورج واشنگتن به راستی مایه خوشحالی است. این نهادی است که دانشجویان و دانش‌پژوهان برجسته را از سراسر جهان به خود جذب می‌کند و در آن فوری‌ترین چالش‌هایی که ما به عنوان یک کشور و یک سیاره با آنها روبرو هستیم مورد پژو بررسی قرار می‌گیرد. از این رو، از این بابت که امروز در اینجا میزبان ما هستید، سپاسگزارم.

من به ویژه می‌خواهم از دوستان‌مان در «انجمن آسیایی» که برای ایجاد روابط نزدیک‌تر با کشورها و مردم قاره آسیا به منظور تقویت صلح، رفاه، آزادی، برابری، و پایداری می‌کوشند، سپاسگزاری کنم. از شما برای میزبانی امروز، و در عین حال از رهبری هر روزه‌تان، سپاسگزارم. کوین راد، وندی کاتلر، دنی راسل – همه همکاران، همه رهبران اندیشمند، و در عین حال همه انجام‌دهندگان. و در کنار شما بودن همیشه فوق‌العاده است.

و سناتور رامنی، من باید بگویم که واقعاً از حضور امروزتان در این‌جا سپاسگزارم – یک مرد و رهبری که من بسیار او را تحسین می‌کنم، فردی با پایبندی به اصول والا، که در زمینه موضوعی که امروز قرار است درباره آن با هم صحبت کنیم، نقش رهبری داشته است. سناتور، از حضور شما سپاسگزارم.

و همچنین از دیدن شمار زیادی از اعضای هیأت‌های دیپلماتیک خرسندم؛ چرا که دیپلماسی ابزاری ضروری برای شکل دادن به آینده مشترک ما است.

ما طی دو سال گذشته گرد هم آمده‌ایم تا با همه‌گیری کووید-۱۹ مبارزه کنیم، برای موارد اضطراری آینده بهداشت جهانی آماده شویم، از شوک‌های اقتصادی – از اختلالات در زنجیره تامین گرفته تا بحران بدهی‌ها – خود را بازیابیم، با تغییرات اقلیمی مقابله کنیم، و آینده انرژی را به شکلی که پاک‌تر، ایمن‌تر، و مقرون به صرفه‌تر باشد از نو تصور کنیم.

نقطه مشترک همه این تلاش‌ها این واقعیت ساده است که هیچ یک از ما نمی‌توانیم به تنهایی با این چالش‌ها مقابله کنیم. ما باید با یکدیگر این کار را انجام دهیم.

از همین رو است که ما دیپلماسی را به بطن سیاست خارجی ایالات متحده بازگردانده‌ایم تا به ما کمک کند آینده‌ای را که مردم آمریکا و سراسر جهان به دنبال آن هستند بسازیم. آینده‌ای که در آن از فناوری برای ارتقاء مردم، و نه سرکوب آنها استفاده می‌شود؛ آینده ای که در آن تجارت و بازرگانی از کارگران پشتیبانی می‌کند، درآمدها را افزایش می‌دهد، و فرصت به وجود می‌آورد. آینده ای که در آن حقوق جهانی انسان‌ها رعایت می‌شود؛ کشورها در برابر جبر و تجاوز مصون هستند و انسان‌ها، اندیشه‌ها، کالاها، و سرمایه آزادانه جابه‌جا می‌شوند؛ و آینده ای که در آن ملت‌ها می‌توانند هم مسیرشان را بسازند و هم به اتفاق هم به نحوی مؤثر برای رسیدن به هدفی مشترک تلاش کنند.

برای ساختن آن آینده، ما باید از نظم بین‌المللی مبتنی بر مقررات دفاع و آن را اصلاح کنیم. این نظم، سیستمی متشکل از قوانین، موافقت‌نامه‌ها، اصول، و نهادهایی است که جهان، پس از دو جنگ جهانی گرد هم آمد تا برای مدیریت روابط میان دولت‌ها، جلوگیری از جنگ، و دفاع از حقوق همه مردم ایجاد کند.

اساس‌نامه‌‌های آن شامل منشور سازمان ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر است که مفاهیمی مانند خودمختاری، حاکمیت، و حل‌وفصل مسالمت‌آمیز اختلافات را در بر می‌گیرند. این‌ها ساخته‌های غرب نیستند. آنها بازتابی از آرمان‌های مشترک جهانی هستند.

طی دهه‌های پس از آن، به رغم چالش‌های هولناک و شکاف میان آرمان‌های ما و برخی از نتایجی که به دست آورده‌ایم، کشورهای جهان از وقوع یک جنگ جهانی دیگر و بروز درگیری مسلحانه میان قدرت‌های هسته‌ای پرهیز کرده‌اند. ما یک اقتصاد جهانی را ساخته‌ایم که میلیاردها انسان را از فقر نجات داده است. ما حقوق بشر را، به شکلی که هرگز در گذشته دیده نشده بود، ارتقاء داده‌ایم.

اکنون، در حالی که به آینده نگاه می‌کنیم، نه تنها می‌خواهیم نظم بین‌المللی را که این پیشرفت‌ها را میسر کرده است حفظ کنیم، بلکه می‌خواهیم آن را مدرن کنیم تا اطمینان یابیم که نشان‌دهنده منافع، ارزش‌ها، و امیدهای همه کشورهای بزرگ و کوچک، از همه مناطق، است و از آن مهم‌تر این که قادر است با چالش‌هایی که اکنون با آنها روبه‌رو هستیم و در آینده با آنها مواجه خواهیم شد، مقابله کند؛ چالش‌هایی که بسیاری از آنها هفت دهه قبل فراتر حد تصور جهان بود.

اما این نتیجه تضمین شده نیست؛ چرا که ارکان نظم بین‌المللی در معرض چالش‌های جدی و پایدار قرار دارد.

ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، یک تهدید آشکار و کنونی است. او سه ماه پیش با حمله به اوکراین اصول حاکمیت ملی و تمامیت ارضی را نیز که در منشور سازمان ملل متحد گنجانده شده است تا از همه کشورها در برابر تسخیر یا جبر محافظت کند، مورد حمله قرار داد. از همین رو است که بسیاری از کشورها برای مقابله با این تجاوز متحد شده‌اند؛ چرا که آنها این حمله را حمله‌ای مستقیم به ارکان صلح و امنیت خود می‌دانند.

اوکراین، با استفاده از کمک‌های بی‌سابقه ایالات متحده و کشورهای سراسر جهان، شجاعانه برای دفاع از مردم و استقلال خود مبارزه کرد و در حالی که جنگ تمام نشده است، رئیس‌جمهوری پوتین هنوز نتوانسته است به یکی از اهداف راهبردی خود دست یابد. او به جای نابود کردن استقلال اوکراین، آن را تقویت کرده است. به جای ایجاد تفرقه در ناتو، آن را یکپارچه کرده است. به جای تصریح قدرت روسیه، آن را تضعیف کرده است. و به جای تضعیف نظم بین‌المللی، کشورها را برای دفاع از آن گرد‌هم آورده است.

اما حتی در شرایطی که جنگ پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه ادامه دارد، ما همچنان بر جدی‌ترین چالش بلندمدت برای نظم بین‌المللی متمرکز خواهیم ماند و آن چالشی است از سوی جمهوری خلق چین وجود دارد.

چین تنها کشوری است که هم درصدد تغییر دادن نظم بین‌المللی است و هم از قدرت اقتصادی، دیپلماتیک، نظامی، و فناوری لازم برای انجام آن برخوردار است. چشم‌انداز پکن ما را از ارزش‌های جهانی که طی ۷۵ سال گذشته بسیاری از پیشرفت های جهان را حفظ کرده است، دور می‌کند.

چین همچنین در رابطه با اقتصاد جهانی و توانایی ما برای حل چالش‌های آب و هوایی و کووید نقشی محوری دارد. به زبان ساده، ایالات متحده و چین باید برای آینده نزدیک با هم سروکار داشته باشند.

به همین دلیل است که این یکی از پیچیده‌ترین و اثرگذارترین روابط ما در جهان امروز است.

دولت بایدن طی سال گذشته یک راهبرد جامع را برای مهار قدرت‌های ملی و شبکه بی‌مانند هم‌پیمانان و شرکای ما را برای تحقق بخشیدن به آینده‌ای که در پی آن هستیم، تهیه و اجرا کرده است.

ما به دنبال مناقشه یا یک جنگ سرد جدید نیستیم. بلکه برعکس، مصمم هستیم که از هر دو آنها اجتناب کنیم.

ما به دنبال آن نیستیم که چین را از نقشش به‌عنوان یک قدرت بزرگ محروم کنیم و قصد آن را هم نداریم که چین – یا هر کشور دیگری – را از رشد اقتصادی یا پیشبرد منافع مردم خود باز داریم.

اما ما از قوانین، موافقت‌نامه‌ها، اصول، و نهادهای بین‌المللی که حافظ صلح و امنیت هستند، از حقوق افراد و ملت‌های مستقل پشتیبانی می‌کنند، و امکان همزیستی و همکاری را برای همه کشورها – از جمله ایالات متحده و چین – فراهم می‌آورند، دفاع و آنها را تقویت خواهیم کرد.

چین امروز با چین ۵۰ سال پیش، یعنی زمانی که نیکسون، رئیس‌جمهوری آمریکا به چند دهه روابط تیره و تار پایان داد و نخستین رئیس‌جمهوری ایالات متحده شد که از آن کشور بازدید کرد، بسیار متفاوت است.

در آن زمان، چین منزوی بود و با فقر و گرسنگی گسترده دست و پنجه نرم می‌کرد.

اما اکنون چین یک قدرت جهانی با دسترسی، نفوذ، و جاه‌طلبی فوق‌العاده است. چین دومین اقتصاد بزرگ جهان با شهرهای و شبکه‌های حمل و نقل عمومی در کلاس جهانی است. آن کشور جایگاه برخی از بزرگترین شرکت‌های فناوری جهان است و می‌خواهد بر فناوری‌ها و صنایع آینده سلطه پیدا کند. چین ارتش خود را به سرعت مدرن کرده است و قصد دارد به یک نیروی جنگی درجه یک با دسترسی جهانی تبدیل شود. و آن کشور اکنون جاه‌طلبی‌های خود برای ایجاد حوزه نفوذ در منطقه هند-آرام و تبدیل شدن به قدرت پیشرو جهان را اعلام کرده است.

تحول چین نتیجه استعداد، نبوغ، و سخت‌کوشی مردم چین است. این امر همچنین در نتیجه ثبات و فرصتی که نظم بین‌المللی ارائه کرده، میسر شده است. بی‌تردید هیچ یک از کشورهای روی زمین بیش از چین از این امر سود نبرده است.

اما پکن به جای این که از قدرت خود برای تقویت و احیای قوانین، موافقت‌نامه‌ها، اصول، و نهادهایی که موفقیت آن کشور را میسر کرده‌اند استفاده کند تا به این ترتیب سایر کشورها نیز بتوانند بهره‌مند شوند، آنها را تضعیف می‌کند. در دوران ریاست‌جمهوری شی، حزب حاکم کمونیست چین در داخل سرکوبگرتر و در خارج تهاجمی‌تر شده است.

ما این امر را در چگونگی به تکامل رسیدن نظارت و رصد جمعی توسط پکن در چین و صدور آن فناوری به بیش از ۸۰ کشور شاهد هستیم. ما می‌بینیم که چگونه اقدام چین در مطرح کردن ادعاهای دریایی غیرقانونی خود در دریای چین جنوبی صلح و امنیت، آزادی کشتیرانی، و تجارت را تضعیف می‌کند. می‌بینیم که چین چگونه قوانین تجاری را دور می‌زند یا نقض می‌کند، و به کارگران و شرکت‌ها در ایالات متحده و همچنین در سراسر جهان آسیب می‌رساند. و می‌بینیم که چگونه چین مدعی دفاع از حاکمیت ملی و تمامیت ارضی است، در حالی که در کنار دولت‌هایی ایستاده است که بی‌شرمانه آنها را نقض می‌کنند.

حتی در زمانی که روسیه آشکارا برای حمله به اوکراین بسیج می‌شد، شی، رئیس‌جمهوری [چین]، و پوتین، رئیس‌جمهوری [روسیه]، اعلام کردند که دوستی میان کشورهایشان «بدون محدودیت» است. درست همین هفته، زمانی که جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا، در حال بازدید از ژاپن بود، چین و روسیه به اتفاق یک عملیات گشت‌زنی راهبردی با هواپیماهای بمب‌افکن را در منطقه اجرا کردند.

دفاع پکن از جنگ پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه برای از بین بردن حاکمیت ملی اوکراین و تامین حوزه نفوذ در اروپا باید زنگ خطر را برای همه ما که منطقه هند-آرام را خانه خود می‌دانیم، به صدا درآورد.

به همین دلایل و به دلایل فراتر از آن، این لحظه‌ای حیاتی برای جهان است. و در چنین مواقعی، دیپلماسی امری حیاتی است. ما به این‌ ترتیب نگرانی‌های عمیق خود را آشکار می‌کنیم، دیدگاه یکدیگر را بهتر درک می‌کنیم، و در مورد نیات یکدیگر شکی باقی نمی‌گذاریم. ما آماده‌ایم که ارتباطات مستقیم‌مان با پکن را در زمینه طیف گسترده‌ای از مسائل افزایش دهیم و امیدواریم که این اتفاق بیافتد.

اما ما نمی‌توانیم برای تغییر مسیر خود به پکن تکیه کنیم. بنابراین، ما فضای راهبردی‌مان را حول پکن شکل خواهیم داد تا دیدگاه‌مان را برای یک نظام بین‌المللی باز و فراگیر پیش ببریم.

رئیس‌جمهوری بایدن باور دارد که این دهه تعیین‌کننده خواهد بود. اقداماتی که ما در داخل کشور و نیز با کشورهای سراسر جهان انجام می‌دهیم، تعیین خواهد کرد که آیا دیدگاه مشترک ما می‌تواند برای آینده محقق شود.

راهبرد دولت بایدن به منظور موفقیت در این دهه سرنوشت‌ساز را می‌توان در سه واژه «سرمایه‌گذاری، همسویی، و رقابت» خلاصه کرد.

ما بر بنیادهای قدرت‌مان در خانه – یعنی رقابتی بودن، نوآوری، و دموکراسی‌مان – سرمایه‌گذاری خواهیم کرد.

ما ضمن هماهنگ کردن تلاش‌های‌مان با شبکه هم‌پیمانان و شرکای‌مان، با مقصود و هدفی مشترک فعالیت خواهیم کرد.

و با استفاده از این دو ابزار کلیدی، برای دفاع از منافع خود و ایجاد چشم‌اندازمان برای آینده با چین رقابت خواهیم کرد.

ما با اطمینان با این چالش رو‌به‌رو می‌شویم. کشور ما از نقاط قوت بسیار زیادی بهره‌مند است. ما دارای همسایگان صلح‌‌جو، جمعیت متنوع و رو به رشد، منابع فراوان، ارز اصلی جهان، نیرومندترین ارتش روی زمین، و فرهنگی پررونق در زمینه نوآوری و کارآفرینی هستیم؛ فرهنگی که، برای نمونه، چندین واکسن موثر تولید کرده است و اکنون از مردم سراسر جهان در برابر کووید-۱۹ محافظت می‌کند.

و جامعه باز ما، وقتی در بهترین حالت خود قرار دارد، جریان‌های استعداد و سرمایه‌گذاری را جذب می‌کند و از ظرفیتی آزمایش‌شده برای نوآوری دوباره که ریشه در دموکراسی ما دارد و به ما برای مقابله با هر چالشی قدرت می‌دهد، برخوردار است.

نخست، درباره سرمایه‌گذاری روی قدرت‌مان.

پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که ما و شرکای‌مان در حال ایجاد نظم مبتنی بر قوانین بودیم، دولت فدرال ما نیز در حال انجام سرمایه‌گذاری‌های راهبردی در امر پژوهش علمی، آموزش، زیرساخت‌ها، نیروی کار ما، ایجاد میلیون‌ها شغل برای طبقه متوسط، ​​و دهه‌ها رفاه و شکوفایی و رهبری در عرصه فناوری بود. اما ما آن شالوده‌ها را موضوعاتی بدیهی می‌انگاشتیم. و بنابراین، اکنون زمان بازگشت به اصول اولیه است.

دولت بایدن سرمایه‌گذاری‌های گسترده‌ای را در زمینه منابع اصلی قدرت ملی ما انجام می‌دهد. در وهله نخست این کار را با یک راهبرد صنعتی مدرن برای حفظ و گسترش نفوذ اقتصادی و فناوری ما، انعطاف‌پذیر کردن هر چه بیشتر اقتصاد و زنجیره‌های تامین ما، و تقویت مزیت رقابتی ما انجام می‌دهد.

رئیس‌جمهوری بایدن سال گذشته بزرگترین سرمایه‌گذاری زیرساختی در تاریخ ما را امضا کرد تا بزرگراه‌ها، بندرها، فرودگاه‌ها، راه‌آهن، و پل‌های ما را مدرن کند؛ کالاها را سریعتر به بازار منتقل کند؛ بهره‌وری ما را افزایش دهد؛ اینترنت پرسرعت را در هر گوشه از کشور گسترش دهد؛ و کسب و کارها و فرصت‌های شغلی بیشتری را به بخش‌های بیشتری از ایالات متحده جذب کند.

ما در حال انجام سرمایه‌گذاری‌های راهبردی در زمینه‌های آموزش و تعلیم کارگران هستیم تا کارگران آمریکایی – که بهترین کارگران جهان هستند – بتوانند فناوری‌های آینده را طراحی کنند، بسازند، و به کار گیرند.

از آن جا که راهبرد صنعتی ما بر فناوری متمرکز است، ما می‌خواهیم در زمینه تحقیق، توسعه، و تولید پیشرفته سرمایه‌گذاری کنیم. دولت ما شصت سال پیش دو برابر درصدی را که ما امروز از اقتصادمان برای تحقیق هزینه می‌کنیم، در این زمینه صرف می‌کرد. این سرمایه‌گذاری‌ها به نوبه خود، نوآوری در بخش خصوصی را تسریع کردند. این گونه بود که ما توانستیم در رقابت فضایی پیروز شویم، نیمه هادی‌ها را اختراع کنیم، و اینترنت را بسازیم. ما قبلاً به نسبت تولید ناخالص داخلی‌مان رتبه اول جهان را در زمینه تحقیق و توسعه داشتیم، در حالی که اکنون در رتبه نهم هستیم. این در حالی است که چین از رتبه هشتم به جایگاه دوم رسیده است.

ما با تکیه بر حمایت هر دو حزب کنگره، روند این جریان‌ها را معکوس خواهیم کرد و در امر تحقیق و نوآوری، از جمله در زمینه‌هایی مانند هوش مصنوعی، زیست‌فناوری، و محاسبات کوانتومی سرمایه‌گذاری های بی‌سابقه‌ای انجام خواهیم داد. این‌ها حوزه‌هایی هستند که پکن مصمم به رهبری در آنها است. اما با توجه به مزیت‌های ایالات متحده – نه تنها در عرصه توسعه فناوری‌های جدید، بلکه در زمینه شکل دادن به نحوه استفاده از آنها در سراسر جهان، به نحوی که آنها در ارزش‌های دموکراتیک، و نه ارزش‌های استبدادی، ریشه داشته باشند – ما در این رقابت پیروز خواهیم شد.

رهبران – از جمله سناتور رامنی و دیگران – در مجلس نمایندگان و سنا طرح‌هایی را در حمایت از این دستورکار تصویب کرده‌اند که از آن جمله می‌توان به میلیاردها دلار برای تولید نیمه‌هادی‌ها در این جا و تقویت سایر زنجیره‌های تأمین حیاتی اشاره کرد. اکنون ما نیازمند آن هستیم که کنگره این طرح قانونی را برای امضا شدن نزد رئیس‌جمهوری بفرستد.

ما می‌توانیم این کار را به انجام رسانیم، و این امر نمی‌تواند منتظر بماند. زنجیره‌های تامین هم اکنون در حال جا به جا شدن هستند و اگر آنها را به این جا نیاوریم، در جای دیگری ایجاد خواهند شد. همان‌گونه که رئیس‌جمهوری بایدن گفته است، حزب کمونیست چین در حال لابی‌گری علیه این قانون است؛ چرا که راهی بهتر از اجرای نوسازی داخلی ما برای تقویت جایگاه و نفوذ جهانی ما وجود ندارد. این سرمایه‌گذاری‌ها نه تنها سبب قوی‌تر شدن ایالات متحده خواهند شد، بلکه ما را به شریک و متحدی نیرومندتر نیز تبدیل خواهند کرد.

یکی از نیرومندترین و حتی جادویی‌ترین ویژگی‌های ایالات متحده این است که ما مدت‌ها است مقصد افراد مستعد و رانده شده از هر نقطه از کره زمین بوده‌ایم. این شامل میلیون‌ها دانشجوی چینی می‌شود که جوامع ما را غنی کرده‌اند و پیوندهای مادام العمری را با ایالات متحده به وجود آورده‌اند. سال گذشته، به رغم همه‌گیری، ما ظرف تنها چهار ماه بیش از ۱۰۰ هزار ویزا برای دانشجویان چینی صادر کردیم که این بالاترین نرخ [صدور ویزا] در تاریخ ما بوده است. ما از این که آنها ایالات متحده را برای تحصیل انتخاب کرده‌اند، هیجان‌زده هستیم. این خوش‌شانسی ما است که میزبان آنها هستیم.

و ما از این بابت که بهترین استعدادهای جهانی نه تنها در این‌جا تحصیل می‌کنند، بلکه در این‌جا می‌مانند، هم خوش‌شانس هستیم. این همان کاری است که بیش از ۸۰ درصد از دانشجویان چینی که در سال‌های اخیر در مقاطع دکترای علوم و فناوری در ایالات متحده تحصیل کرده‌اند، انجام داده‌اند. آنها این‌جا در کشور به ایجاد نوآوری کمک می‌کنند و این به سود همه ما است. ما می‌توانیم بدون بستن درهای‌مان از امنیت ملی خود مراقبت کنیم.

ما همچنین با نگاهی به تاریخ‌مان می‌دانیم که وقتی در حال مدیریت یک رابطه چالشی با دولت دیگری هستیم، ممکن است برای مردم آن کشور یا کسانی که ریشه‌های‌شان به آن کشور می‌رسد این احساس به وجود آید که به این‌جا تعلق ندارند یا دشمن ما هستند. اما این به هیچ وجه حقیقت ندارد. آمریکایی‌های چینی‌تبار به کشور ما کمک‌های ارزشمندی کرده‌اند. آنها نسل‌ها است که چنین کاری می‌کنند. بدرفتاری با کسی که تبار چینی دارد با همه آن چه که ما به عنوان یک کشور از آن دفاع می‌کنیم در تضاد است. یک تبعه چینی که از این جا بازدید یا در این کشور زندگی می‌کند، یا یک آمریکایی چینی‌تبار، یا هر آمریکایی آسیایی‌تبار دیگر، به اندازه هر شخص دیگری در این کشور سهم دارد. نژادپرستی و کینه در کشوری که توسط نسل‌هایی از مهاجران برای برآورده کردن وعده «فرصت برای همه» ساخته شده است، جایی ندارد.

ما با حزب کمونیست چین و دولت چین اختلافات عمیقی داریم. اما این اختلافتات میان دولت‌ها و نظام‌ها است و نه میان مردم کشورها. مردم ایالات متحده برای مردم چین احترام زیادی قائل هستند. ما به دستاوردها، تاریخ، و فرهنگ آنها احترام می‌گذاریم. ما برای روابط خانوادگی و دوستی که ما را به هم مرتبط می‌کنند، عمیقا ارزش قائل هستیم. و ما صمیمانه آرزو می‌کنیم که دولت‌های ما در زمینه مسائلی که برای زندگی آنها و زندگی آمریکایی‌ها و به طور کلی زندگی مردم سراسر جهان مهم است، با یکدیگر همکاری کنند.

یک منبع اصلی دیگر برای قدرت ملی وجود دارد که ما در این دهه سرنوشت‌ساز روی آن حساب می‌کنیم و آن دموکراسی ما است.

اگر صد سال پیش از ما می‌پرسیدند که ثروت یک ملت با چه چیز تعیین می‌شود، ممکن بود ما وسعت سرزمین، جمعیت، قدرت نیروهای نظامی، و فراوانی منابع طبیعی‌مان را ملاک قرار دهیم و خوشبختانه، ما هنوز هم در تمام این عرصه‌ها ثروتمند هستیم. اما در قرن بیست و یکم، بیش از هر زمان دیگر، ثروت واقعی یک ملت در مردم ما – منابع انسانی ما – و توانایی ما برای به کارگیری همه توان بالقوه آنها نهفته است.

ما این کار را با نظام دموکراتیک‌مان انجام می‌دهیم. ما بحث می‌کنیم، مجادله می‌کنیم، مخالفت می‌کنیم، یکدیگر – از جمله رهبران منتخب‌مان را به چالش می کشیم. ما آشکارا با کمبودهای‌مان برخورد می‌کنیم. ما وانمود نمی‌کنیم که این کمبودها وجود ندارند و بر آنها سرپوش نمی‌گذاریم. این پیشرفت اگرچه ممکن است به شکلی دردناک کند باشد، و اگرچه ممکن است دشوار و زشت باشد، ما در مجموع برای رسیدن به جامعه‌ای تلاش می‌کنیم که در آن افراد بتوانند با هر پیشینه‌ای شکوفا شوند؛ جامعه‌ای که توسط ارزش‌های ملی ما که ما را متحد می‌کند، به ما انگیزه می‌دهد، و ارتقاء می‌یابد، هدایت می‌شود.

ما بی‌نقص نیستیم. اما وقتی در بهترین شرایط قرار داریم، همیشه تلاش می‌کنیم – به تعبیر قانون اساسی‌مان – «اتحادیه‌ای کامل‌تر» باشیم. دموکراسی ما به نحوی طراحی شده است که این مهم تحقق یابد.

این چیزی است که مردم آمریکا و مدل آمریکایی ارائه می‌دهند، و این یکی از نیرومندترین دارایی‌ها در این رقابت است.

پکن معتقد است که مدل او، مدل بهتری است. معتقد است که یک سیستم متمرکز تحت رهبری حزب، سیستمی کارآمدتر، با آشفتگی کمتر، و از دموکراسی بهتر است. ما در پی تغییر نظام سیاسی چین نیستیم. وظیفه ما این است که بار دیگر ثابت کنیم دموکراسی می‌تواند با چالش‌های فوری رو‌به‌رو شود، فرصت ایجاد کند، و کرامت انسانی را ارتقا بخشد. ثابت کنیم آینده متعلق به کسانی است که به آزادی اعتقاد دارند و همه کشورها آزاد خواهند بود تا مسیرشان را بدون جبر تعیین کنند.

بخش دوم راهبرد ما همسویی با هم‌پیمانان و شرکای‌مان به منظور پیشبرد چشم‌انداز مشترک برای آینده است.

دولت بایدن از روز اول تلاش کرده است که بار دیگر به شبکه بی‌مانند ائتلاف‌ها و مشارکت‌های ایالات متحده انرژی ببخشد و در نهادهای بین‌المللی مشارکت کند. ما شرکا را تشویق می‌کنیم که با یکدیگر و از طریق سازمان‌های منطقه‌ای و جهانی فعالیت کنند. و ما ائتلاف‌های تازه‌ای را برپا می‌کنیم تا برای مردم‌مان نتیجه حاصل کنیم و بر آزمایش‌های قرن آینده فائق آییم.

این مسئله در هیچ به اندازه منطقه هند و اقیانوس آرام – جایی که روابط ما، از جمله ائتلاف‌های پیمانی ما در شمار نیرومندترین روابط ما در جهان است، صدق نمی‌کند.

ایالات متحده با کشورها و مردم سرتاسر منطقه دیدگاه مشترکی دارد؛ دیدگاهی مبتنی بر وجود یک منطقه هند-آ‌رام آزاد و باز که در آن قوانین به طور شفاف تدوین و منصفانه اعمال می‌شود. جایی که در آن کشورها در تصمیم‌گیری مستقل خود آزاد هستند. جایی که در آن کالاها، ایده‌ها، و مردم آزادانه در زمین، آسمان، فضای مجازی، و دریاهای آزاد جا‌به‌جا می‌شوند و حکومت در برابر مردم پاسخگو است.

رئیس‌جمهوری بایدن این هفته با سفر خود به منطقه این اولویت‌ها را تقویت کرد. او در آن‌جا با تاکید دوباره بر ائتلاف‌های حیاتی امنیتی‌مان با کره جنوبی و ژاپن، همکاری‌های اقتصادی و فناوری‌مان با هر دو کشور را تعمیق کرد.

او «چارچوب اقتصادی هند-آرام برای شکوفایی» (IPEF) را که طرحی بی‌سابقه برای این منطقه است، راه‌اندازی کرد. به گفته رئیس‌جمهوری، این طرح «کمک می‌کند که اقتصادهای کشورهای ما سریعتر و عادلانه رشد کنند.» این چارچوب علاوه بر این که رهبری اقتصادی ایالات متحده را تجدید می‌کند، با پرداختن به موضوعات پیشرفته مانند اقتصاد دیجیتالی، زنجیره تامین، انرژی پاک، زیرساخت‌ها، و فساد، آن را با قرن بیست و یکم تطبیق می‌بخشد. تاکنون ده ها کشور، از جمله هند، به آن پیوسته‌اند. اعضای «آی‌پی‌ای‌اف» به اتفاق بیش از یک سوم اقتصاد جهان را تشکیل می‌دهند.

رئیس‌جمهوری همچنین در اجلاس سران کشورهای چهارگانه استرالیا، ژاپن، هند، و ایالات متحده شرکت کرد. تا قبل از روی کار آمدن رئیس‌جمهوری بایدن، این اعضای چهارگانه هرگز در سطح رهبران با هم جلسه نگذاشته بودند. از زمانی که او سال گذشته نخستین نشست رهبران را تشکیل داد، این گروه تاکنون چهار اجلاس سران را برگزار کرده است. این گروه به یک تیم منطقه‌ای پیشگام تبدیل شده است. این چهار کشور در این هفته یک «مشارکت جدید منطقه هند-‌آرام در زمینه آگاهی از دامنه دریایی» را برگزار کردند تا به این ترتیب شرکای ما در سراسر منطقه بتوانند بر آب‌های نزدیک سواحل خود در رابطه با رسیدگی به صید غیرقانونی و محافظت از حقوق دریایی و حاکمیت ملی‌شان نظارت کنند.

ما در حال تقویت همکاری خود با آسه‌آن هستیم. اوایل ماه جاری، ما میزبان «نشست سران ایالات متحده-آسه‌آن» بودیم تا مسائل فوری مانند بهداشت عمومی و بحران اقلیمی را به اتفاق بررسی کنیم. این هفته، هفت کشور عضو آسه‌آن به عنوان اعضای بنیان‌گذار «چارچوب اقتصادی هند-آرام» معرفی شدند. و ما در حال احداث پل‌هایی میان شرکای‌مان در هند-آرام و اروپا هستیم، این کار را از جمله با دعوت از هم‌پیمانان آسیایی‌مان برای حضور در اجلاس سران ناتو، که ماه آینده در مادرید برگزار خواهد شد، انجام می‌دهیم.

ما در حال تقویت صلح و ثبات در هند-آرام هستیم. برای نمونه، ما این کار را با یک مشارکت امنیتی جدید میان استرالیا، بریتانیا، و ایالات متحده – موسوم به «اوکاس» – انجام می‌دهیم.

ما به کشورهای منطقه و سراسر جهان کمک می‌کنیم تا کووید-۱۹ را شکست دهند. ایالات متحده تا به امروز، نزدیک به ۲۰ میلیارد دلار برای واکنش به همه‌گیری جهانی ارائه کرده است. این شامل بیش از ۴۵۰ میلیون دوز واکسن ایمن و مؤثر اهدا شده – نه فروخته شده – بدون هیچگونه چشم‌داشت سیاسی است و ما در آینده این رقم را به ۱.۲ دوز در سراسر جهان خواهیم رساند. و ما در حال هماهنگی با گروهی متشکل از ۱۹ کشور در یک برنامه اقدام جهانی به منظور تزریق این واکسن‌ها مردم هستیم.

در نتیجه همه این فعالیت‌های دیپلماسی، ما با شرکای‌مان در سراسر هند-آرام همسوتر شده‌ایم و به شکلی هماهنگ‌تر به سوی اهداف مشترک‌مان پیش می‌رویم.

ما همچنین ائتلاف‌مان را در سراسر منطقه اقیانوس اطلس عمیق‌تر کرده‌ایم. ما سال گذشته «شورای تجارت و فناوری ایالات متحده و اتحادیه اروپا» را راه‌اندازی کردیم؛ شورایی که مجموعا نزدیک به ۵۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان را به خود اختصاص داده است. هفته گذشته، من در دومین جلسه با وزیر ریموندو، سفیر تای، و همتایان‌مان در کمیسیون اروپا حضور یافتم تا در زمینه استانداردهای نوین فناوری همکاری کنیم. در زمینه غربالگری سرمایه‌گذاری و کنترل صادرات هماهنگی انجام دهیم، زنجیره‌های تامین را تقویت کنیم، فناوری سبز را توانمند سازیم، و امنیت غذایی و زیرساخت‌های دیجیتال را در کشورهای در حال توسعه بهبود بخشیم.

در همین حال، ما و شرکای اروپایی‌مان دعوای ۱۷ ساله بر سر هواپیما را کنار گذاشته‌ایم. اکنون، به جای جر و بحث با یکدیگر، همراه با هم برای ایجاد یک زمین بازی برابر برای شرکت‌ها و کارگران‌مان در آن بخش تلاش می‌کنیم.

به همین ترتیب، ما با اتحادیه اروپا و دیگران برای حل اختلافات در مورد واردات فولاد و آلومینیوم همکاری کردیم و اکنون برای کسب یک دیدگاه مشترک در مورد استانداردهای برتر در زمینه آب و هوا و محافظت از کارگران و صنایع‌مان در برابر تلاش‌های عامدانه پکن در جهت دستکاری به سود منافع خود هستیم.

ما به همراه اتحادیه اروپا اشتراک مساعی داریم تا از حریم خصوصی شهروندان‌مان محافظت کنیم و در عین حال یک اقتصاد دیجیتال مشترک را که به جریان‌های گسترده داده‌ها بستگی دارد، تقویت کنیم.

ما با کشورهای گروه ۲۰ به یک توافق تاریخی در زمینه حداقل مالیات جهانی رسیدیم تا این «مسابقه تا پایان کار» (مقررات‌زدایی دولتی) را متوقف کنیم. اطمینان حاصل کنیم که شرکت‌های بزرگ سهم‌شان را پرداخت می‌کنند، و منابع به مراتب بیشتری را در اختیار کشورها قرار دهیم تا روی مردم‌شان سرمایه‌گذاری کنند. تاکنون بیش از ۱۳۰ کشور این قرارداد را امضا کرده‌اند.

ما و شرکای‌مان در گروه ۷ رویکردی هماهنگ، با استاندارد بالا و شفاف را برای برآورده کردن نیازهای زیرساختی عظیم در کشورهای در حال توسعه دنبال می‌کنیم.

ما اجلاس‌های سران جهان را در زمینه شکست دادن کووید-۱۹ و احیای دموکراسی جهانی برگزار کرده‌ایم و بار دیگر به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و سازمان بهداشت جهانی پیوسته‌ایم و در لحظه آزمون بزرگ، ما و هم‌پیمانان‌مان در ناتو بار دیگر به ناتو انرژی بخشیدیم و این ائتلاف اکنون از هر زمان دیگری قوی‌تر است.

این اقدامات همگی با هدف دفاع، و در صورت لزوم اصلاح نظم مبتنی بر قواعد که باید به نفع همه ملت‌ها باشد، انجام می‌شود. ما می‌خواهیم در زمینه‌های فناوری، آب و هوا، زیرساخت‌ها، بهداشت جهانی، و رشد اقتصادی فراگیر رقابتی رو به بالا را رهبری کنیم. و ما می‌خواهیم سیستمی را تقویت کنیم که در آن، کشورها هر چه بیشتر بتوانند با یکدیگر به طور مؤثر همکاری کنند، اختلافات را به طور مسالمت‌آمیز حل و فصل کنند، و آینده خود را به عنوان کشورهای دارای حقوق حاکمیت ملی رقم بزنند.

دیپلماسی ما مبتنی بر مشارکت و احترام به منافع یکدیگر است. ما انتظار نداریم که همه کشورها دقیقاً همان ارزیابی ما  را از چین داشته باشند. ما می‌دانیم که بسیاری از کشورها – از جمله ایالات متحده  با چین روابط اقتصادی یا مردمی حیاتی دارند و می‌خواهند آنها را حفظ کنند. موضوع مجبور کردن کشورها به انتخاب نیست. مسئله دادن حق انتخاب به آنها است تا برای نمونه، آنها سرمایه‌گذاری غیرشفافی را که کشورها را به دام بدهی می‌اندازد، به فساد دامن می‌زند، به محیط زیست آسیب می‌رساند، نمی‌تواند شغل یا رشد داخلی ایجاد کند، و حق حاکمیت ملی کشورها را به خطر می‌اندازد، تنها گزینه خود ندانند. ما روایت‌های دست‌ اول زیادی را درباره پشیمانی ناشی از این گونه معاملات شنیده‌ایم.

ما در هر مرحله، با شرکای‌مان مشورت می‌کنیم، به حرف آنها گوش می دهیم، نگرانی‌های آنها را جدی می‌گیریم، و راه حل‌هایی را به وجود می‌آوریم که به چالش‌ها و اولویت‌های منحصر به فرد آنها پاسخ دهد.

همگرایی فزاینده‌ای در مورد نیاز به رویکرد واقع‌گرایانه‌تر در زمینه روابط با پکن وجود دارد. بسیاری از شرکای ما در نتیجه تجربیات دردناک گذشته می‌دانند زمانی که آنها انتخاب‌هایی خلاف میل پکن انجام می‌دهند، پکن تا چه حد برخورد شدید دارد. مثلا در بهار گذشته پکن از سفر دانشجویان و گردشگران چینی به استرالیا جلوگیری کرد و بر صادرات جو از استرالیا ۸۰ درصد تعرفه وضع کرد؛ چرا که دولت استرالیا خواستار انجام تحقیقات مستقل درباره منشأ کووید شده بود. یا در نوامبر گذشته، شناورهای گارد ساحلی چین از توپ‌های آب‌پاش برای متوقف کردن عرضه تدارکات به یک کشتی نیروی دریایی فیلیپین در دریای چین جنوبی استفاده کردند. اقداماتی از این دست به جهان یادآوری می‌کند که پکن چگونه در برابر هر چیزی که آن را مخالفت با خود قلمداد کند، تلافی جویانه برخورد می‌کند.

ما با هم‌پیمانان و شرکای‌مان یک زمینه همسویی دیگر نیز داریم، و آن حقوق بشر است.

ایالات متحده در کنار کشورها و مردم سراسر جهان علیه نسل‌کشی و جنایات علیه بشریت که در منطقه سین ‌کیانگ رخ می‌دهد، می‌ایستد؛ سین ‌کیانگ جایی است که بیش از یک میلیون نفر به دلیل هویت قومی و مذهبی‌شان در بازداشت‌گاه به سر می‌برند.

ما در رابطه با تبت، جایی که مقامات به کارزاری وحشیانه علیه تبتی‌ها و فرهنگ، زبان، و سنت‌های مذهبی آنها ادامه می‌دهند، و نیز در هنگ‌کنگ، جایی که حزب کمونیست چین تحت پوشش منیت ملی اقدامات سخت‌گیرانه ضد دموکراتیک اعمال کرده است، کنار هم ایستاده‌ایم.

پکن اصرار دارد که این مسائل به نوعی مسائل داخلی هستند و دیگران حق طرح آن را ندارند. این استدلال اشتباه است. رفتار آن کشور با اقلیت‌های قومی و مذهبی در سین ‌کیانگ و تبت، و نیز بسیاری از اقدامات دیگر، با اصول اساسی منشور سازمان ملل، که پکن مدام به آن استناد می‌کند و نیز اعلامیه جهانی حقوق بشر که همه کشورها باید به آن پایبند باشند، در تضاد است.

سرکوب آزادی‌ها در هنگ‌کنگ توسط پکن، تعهدات چین مبنی بر واگذاری هنگ‌کنگ را که در معاهده سپرده شده نزد سازمان ملل متحد لحاظ شده است، نقض می‌کند.

ما نه برای مخالفت کردن با چین، بلکه برای دفاع از صلح، امنیت، و کرامت انسانی – به طرح این مسائل و فراخوان تغییر ادامه خواهیم داد.

این مسئله ما را به سومین عنصر راهبردی‌مان می‌رساند. به لطف افزایش سرمایه‌گذاری در داخل و همسویی بیشتر با هم‌پیمانان و شرکا، ما در موقعیت خوبی برای جلو زدن از چین در زمینه‌های اصلی قرار داریم.

برای نمونه، پکن می‌خواهد خود را در مرکز نوآوری و تولید جهانی قرار دهد، وابستگی فناوری دیگر کشورها را افزایش بخشد، و سپس از این وابستگی برای تحمیل ترجیحات سیاست خارجی خود بهره‌برداری کند. پکن برای پیروزی در این مسابقه همه تلاش خود را به کار می‌بندد. برای نمونه، از فرصت باز بودن اقتصادهای ما برای جاسوسی، هک کردن، دزدیدن فناوری و دانش به منظور پیشبرد نوآوری نظامی، و تثبیت حکومت مبتنی بر نظارت و رصد خود استفاده می‌کند.

بنابراین، ما در حالی که اطمینان می‌یابیم موج آینده نوآوری توسط ایالات متحده و هم‌پیمانان و شرکای ما به راه می‌افتد، از خودمان در برابر تلاش‌ها برای از بین بردن نبوغ یا به خطر انداختن امنیت‌مان محافظت می‌کنیم.

ما در حال تیز کردن ابزارهای‌مان برای محافظت از رقابت فناوری هستیم. این شامل کنترل‌های صادراتی جدید و نیرومندتر است تا مطمئن شویم نوآوری‌های حیاتی ما به دست افراد نادرست نمی‌افتد: محافظت بیشتر برای تحقیقات دانشگاهی، به منظور ایجاد یک فضای باز، ایمن، و حمایتی از علم؛ پدافند سایبری بهتر؛ امنیت نیرومندتر برای داده‌های حساس؛ و اقدامات دقیق‌تر غربالگری سرمایه‌گذاری به منظور دفاع از شرکت‌ها و کشورها در برابر تلاش‌های پکن برای دسترسی به فناوری‌های حساس، داده‌ها، یا زیرساخت‌های حیاتی؛ به خطر انداختن زنجیره تامین ما، یا تسلط یافتن بر بخش‌های راهبرپی اصلی.

ما بر این باور هستیم – و انتظار داریم جامعه کسب و کار این را درک کنند – که پذیرفته شدن در بازار چین نباید به قیمت قربانی کردن ارزش‌های اصلی یا مزیت‌های رقابتی و فناوری بلندمدت ما باشد. ما روی کسب‌وکارهایی حساب می‌کنیم که رشد را مسئولانه دنبال کنند، ریسک را با هوشیاری ارزیابی کنند، و با ما نه تنها برای محافظت، بلکه برای تقویت امنیت ملی‌شان، همکاری کنند.

برای مدت‌های طولانی، دسترسی شرکت‌های چینی به بازارهای ما بسیار بیشتر از دسترسی شرکت‌های ما به بازارهای چین بود. برای نمونه، آمریکایی‌هایی که بخواهند روزنامه «چاینا دیلی» را بخوانند یا با استفاده از «وی چت» با هم ارتباط برقرار کنند، می‌توانند آزادانه این کار را انجام دهند، اما دسترسی به نیویورک تایمز و توییتر برای مردم چین – به جز کسانی که برای دولت کار می‌کنند و از این بسترها برای انتشار تبلیغات و اطلاعات نادرست استفاده می‌کنند – ممنوع است. شرکت‌های آمریکایی فعال در چین در معرض انتقال سازمان‌یافته و اجباری فناوری قرار گرفته‌اند، در حالی که شرکت‌های چینی در آمریکا توسط حاکمیت قانون در کشورمان محافظت می‌شوند. فیلمسازان چینی می‌توانند آزادانه فیلم‌هایشان را بدون هیچ گونه سانسوری از سوی دولت ایالات متحده به سینماداران آمریکایی عرضه کنند، اما پکن تعداد فیلم‌های خارجی مجاز در بازار چین را به شدت محدود می‌کند و فیلم‌های مجاز تحت سانسور سیاسی شدید قرار می‌گیرند. کسب‌وکارهای چینی در ایالات متحده در استفاده از نظام قضایی بی‌طرف ما برای دفاع از حقوق‌شان هراسی ندارند – در واقع، آنها به کرات در دادگاه ادعاهایی را علیه دولت ایالات مطرح می‌کنند. اما این امر در مورد شرکت‌های خارجی در چین صدق نمی‌کند.

این فقدان رفتار متقابل غیرقابل قبول و ناپایدار است.

یا آن چه در بازار فولاد روی داد را در نظر بگیرید. پکن سرمایه‌گذاری بیش از حد عظیمی را توسط شرکت‌های چینی هدایت کرد و سپس بازار جهانی را پر از فولاد ارزان کرد. برخلاف شرکت‌های آمریکایی و دیگر شرکت‌های بازارمحور، شرکت‌های چینی نیازی به سودآفرینی ندارند – هر زمان که سرمایه‌شان رو به اتمام باشد پرداخت دیگری از محل اعتبارات بانکی دولتی به آنها تزریق می‌شود. به علاوه، آنها در زمینه کنترل آلودگی یا پشتیبانی از حقوق کارگران خود اقدام چندانی انجام نمی‌دهند که همین موضوع میز هزینه‌ها را پایین نگه می‌دارد. در نتیجه، چین اکنون بیش از نیمی از تولید فولاد جهان را به خود اختصاص داده و شرکت‌های آمریکایی – و همچنین کارخانه‌هایی در هند، مکزیک، اندونزی، اروپا، و نقاط دیگر جهان را از بازار رقابت خارج کرده است.

ما همین الگو را در زمینه صفحه های خورشیدی و باتری‌های ماشین‌های الکتریکی دیده‌ایم. این‌ها بخش‌های کلیدی اقتصاد در قرن بیست و یکم هستند که نمی‌توانیم اجازه دهیم کاملاً به چین وابسته شوند.

این گونه دستکاری‌های اقتصادی به قیمت از بین رفتن میلیون‌ها شغل برای کارگران آمریکایی تمام شده و به کارگران و شرکت‌های کشورهای سراسر جهان آسیب رسانده است. ما با سیاست‌ها و شیوه‌های دستکاری در بازار، مانند ارائه یارانه‌ها و ایجاد موانع در دسترسی به بازار که دولت چین سال‌ها برای دستیابی به مزیت رقابتی از آنها استفاده کرده است، مقابله خواهیم کرد. ما امنیت و انعطاف‌پذیری زنجیره تامین را با روی آوردن به تقویت تولید یا تامین مواد اولیه از کشورهای دیگر در بخش‌های حساسی مانند داروسازی و مواد معدنی حساس تقویت خواهیم کرد، تا به این ترتیب به هیچ تامین‌کننده‌ منفردی وابسته نباشیم. ما همراه با هم در برابر جبر و ارعاب اقتصادی خواهیم ایستاد. و ما به منظور اطمینان یافتن از این که شرکت‌های آمریکایی در تجارتی که نقض حقوق بشر، از جمله کار اجباری، را تسهیل می‌کند یا از آن سود می‌برد، مشارکت ندارند، تلاش خواهیم کرد.

خلاصه آن که، ما با همه ابزارهایی که در اختیار داریم برای منافع کارگران و صنایع آمریکا خواهیم جنگید، درست همان طور که می‌دانیم شرکای ما نیز برای منافع کارگران‌شان مبارزه خواهند کرد.

ایالات متحده نمی‌خواهد اقتصاد چین را از اقتصاد ما یا اقتصاد جهانی قطع کند؛‌ هرچند پکن، به رغم لفاظی‌هایش، در پی یک جدا شدن نامتقارن است و می‌خواهد وابستگی چین به جهان را کاهش و وابستگی جهان به چین را افزایش دهد. ما به سهم خود، خواهان تجارت و سرمایه‌گذاری هستیم، البته تا زمانی که این مسئله عادلانه باشد و امنیت ملی ما را به خطر نیاندازد. چین دارای منابع اقتصادی قابل توجه، از جمله نیروی کار بسیار توانمند است. ما اطمینان داریم که کارگران و شرکت‌های‌مان با موفقیت – در یک زمین بازی برابر رقابت خواهند کرد – و ما از این رقابت استقبال می‌کنیم.

بنابراین، همان‌گونه که مسئولانه در برابر رفتارهای ناعادلانه فناوری و اقتصادی ایستادگی می‌کنیم، برای حفظ روابط اقتصادی و مردمی که ایالات متحده و چین را به هم متصل کرده است، مطابق با منافع و ارزش‌هایمان تلاش خواهیم کرد. ممکن است پکن مایل به تغییر رفتار خود نباشد. اما اگر برای رفع نگرانی‌هایی که ما و بسیاری از کشورهای دیگر ابراز کرده‌ایم اقدام ملموسی انجام دهد، ما پاسخ مثبت خواهیم داد.

نیازی نیست که رقابت به درگیری منجر شود. ما در پی آن نیستیم. ما برای جلوگیری از آن تلاش خواهیم کرد. اما در عین حال از منافع‌مان در برابر هر گونه تهدید دفاع خواهیم کرد.

به همین منظور، رئیس‌جمهوری بایدن به وزارت دفاع دستور داده است که چین را به عنوان رقابتی مد نظر قرار دهد تا اطمینان یابد که ارتش ما پیشتاز باقی خواهد ماند. ما به دنبال حفظ صلح از طریق رویکرد جدیدی خواهیم بود که آن را «بازدارندگی یکپارچه» می‌نامیم. این رویکرد بر گردهم آوردن هم‌پیمانان و شرکا، فعالیت در عرصه‌های متعارف، هسته‌ای، فضایی، و اطلاعاتی و اتکا به تقویت توانایی‌های‌مان در اقتصاد، فناوری، و دیپلماسی است.

دولت سرمایه‌گذاری‌های نظامی ما را از بسترهایی که برای مناقشه‌های قرن بیستم طراحی شده بود، به سوی سیستم‌های نامتقارن که بردشان بیشتر، یافتن‌شان سخت‌تر، و جابجایی‌شان آسان‌تر است، تغییر می‌دهد. ما در حال توسعه مفاهیم تازه برای هدایت نحوه انجام عملیات نظامی هستیم. و ما وضعیت نیروها و ردپای جهانی‌مان را تنوع می‌بخشیم، و شبکه‌ها، زیرساخت‌های حیاتی غیرنظامی، و قابلیت‌های فضایی‌مان را تقویت می‌کنیم. ما به هم‌پیمانان و شرکای‌مان در منطقه نیز در زمینه توانایی‌های نامتقارن آنها کمک خواهیم کرد.

ما به مخالفت با فعالیت‌های تهاجمی و غیرقانونی پکن در دریای جنوبی و شرقی چین ادامه خواهیم داد. نزدیک به شش سال پیش، یک دادگاه بین‌المللی حکم کرد که ادعاهای پکن در دریای جنوبی چین هیچ گونه مبنایی از لحاظ حقوق بین‌الملل ندارد. ما از کشورهای ساحلی منطقه در حفظ حقوق دریایی‌شان پشتیبانی خواهیم کرد. ما با هم‌پیمانان و شرکای‌مان کار خواهیم کرد تا از آزادی ناوبری و پروازها – که برای چندین دهه باعث رونق منطقه شده است – حمایت کنیم. و ما به پرواز کردن و کشتیرانی در هر کجا که قوانین بین‌المللی اجازه دهد ادامه خواهیم داد.

رویکرد ما در قبال تایوان، طی دهه‌ها و دولت‌های مختلف ثابت بوده است. همان‌گونه که رئیس‌جمهوری گفته، سیاست ما تغییری نکرده است. ایالات متحده به سیاست «چین واحد» ما که توسط قانون روابط تایوان، سه بیانیه مشترک، و شش تضمین هدایت می‌شود، پایبند است. ما با هرگونه تغییر یک جانبه در وضعیت موجود از جانب هر طرف مخالف هستیم؛ ما از استقلال تایوان حمایت نمی‌کنیم؛ و ما انتظار داریم که اختلافات دو سوی تنگه [تایوان] از طریق روش‌های مسالمت‌آمیز حل و فصل شود.

ما همچنان به صلح و ثبات در سراسر منطقه تایوان علاقه‌مند هستیم. ما به تعهدات خود تحت قانون روابط تایوان برای کمک به تایوان در حفظ قابلیت دفاع از خود ادامه خواهیم داد و همانطور که در این قانون ذکر شده است، «ظرفیت‌مان را برای مقاومت در برابر هرگونه توسل به زور یا سایر اشکال اجبار که امنیت یا سیستم اجتماعی یا اقتصادی تایوان را به خطر بیاندازد، حفظ خواهیم کرد.» ما از یک رابطه غیررسمی قوی با تایوان – که یک دموکراسی پویا و اقتصادی پیشرو در منطقه است – برخورداریم. ما به گسترش همکاری‌های‌مان با تایوان در مورد بسیاری از منافع و ارزش‌های مشترک خود ادامه می‌دهیم، از مشارکت گسترده تایوان در جامعه بین‌المللی پشتیبانی می‌کنیم، و روابط اقتصادی‌مان را مطابق با سیاست «چین واحد» خود عمق می‌بخشیم.

سیاست ما تغییر نکرده است، آن‌چه که تغییر کرده فشارهای فزاینده پکن، از جمله تلاش برای قطع روابط تایوان با کشورهای سراسر جهان و جلوگیری از مشارکت آن در سازمان‌های بین‌المللی است. و پکن به لفاظی‌ها و فعالیت‌هایی که به شکل فزاینده تحریک‌آمیز هستند، از جمله پرواز هواپیماهای ارتش چین در نزدیکی تایوان که تقریباً هر روز انجام می‌شود، می‌پردازد. این سخنان و اقدامات عمیقاً بی‌ثبات‌کننده هستند. آنها خطر اشتباه محاسباتی دارند و صلح و ثبات تنگه تایوان را تهدید می‌کنند. همان‌گونه که ما در گفت‌وگوهای رئیس‌جمهوری با هم‌پیمانان و شرکا در هند-آرام مشاهده کردیم، حفظ صلح و ثبات در دو سوی این تنگه تنها به نفع ایالات متحده نیست. این موضوعی نگران‌کننده در سطح بین‌المللی است و برای امنیت و رفاه منطقه‌ای و جهانی اهمیتی حیاتی دارد.

همانطوری که رئیس‌جمهوری بایدن می‌گوید، تنها مناقشه‌ بدتر از یک درگیری عامدانه، یک درگیری ناخواسته است. ما این رابطه را به شکلی مسئولانه مدیریت خواهیم کرد تا از وقوع آن جلوگیری کنیم. ما به ارتباطات بحران و اقدامات برای کاهش خطر با پکن اولویت داده‌ایم. و در مورد این موضوع – و همه موضوعات دیگر – ما نسبت به دیپلماسی شدید در کنار رقابت شدید متعهد می‌مانیم.

ما هم‌زمان با سرمایه‌گذاری، همسویی، و رقابت، هر جایی که منافع ما یکی باشد، با پکن همکاری خواهیم کرد. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم اختلاف‌نظرهایی که ما را از هم جدا می‌کند، از حرکت رو به جلوی ما در زمینه اولویت‌هایی که لازم است در آنها با هم، به نفع مردم‌مان و به نفع سراسر جهان همکاری کنیم، ممانعت کند.

این امر با اقلیم آغاز می‌شود. چین و ایالات متحده سال‌ها در زمینه آب و هوایی به بن‌بست رسیده بودند و این جهان را نیز به بن‌بست رسانده بود، اما دوره‌هایی از پیشرفت را به همراه داشت که جهان را مقاوم کرد. کانال دیپلماسی اقلیمی که در سال ۲۰۱۳ میان چین و ایالات متحده راه‌اندازی شد، یک شتاب جهانی را به راه انداخت؛ شتابی که به توافق پاریس انجامید. سال گذشته در «کنفرانس تغییرات اقلیمی سی‌اُ‌پی۲۶» زمانی که ایالات متحده و چین بیانیه مشترک گلاسگو ما را برای همکاری با یکدیگر به منظور رسیدگی به انتشار گازهای گلخانه‌ای – از متان گرفته تا زغال سنگ – صادر کردند، امیدهای جهانی افزایش یافت.

موضوع اقلیم یک موضوع مربوط به ایدئولوژی نیست. مسئله حساب و کتاب است. بدون رهبری چین، کشوری که ۲۸ درصد از گازهای گلخانه‌ای جهان را تولید می‌کند، راهی برای حل بحران اقلیمی وجود ندارد. آژانس بین‌المللی انرژی تصریح کرده است که اگر چین به برنامه کنونی خود پایبند باشد و تا سال ۲۰۳۰ میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به اوج نرساند، در آن صورت دیگر کشورهای جهان باید تا سال ۲۰۳۵ به انتشار صفر برسند. و چنین چیزی به سادگی امکان پذیر نیست.

امروزه حدود ۲۰ کشور مسئول ۸۰ درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند. چین در جایگاه نخست و ایالات متحده در چایگاه دوم قرار دارد. اگر همه ما بسیار بیشتر و سریع‌تر عمل نکنیم، هزینه‌های مالی و انسانی این وضع فاجعه‌بار خواهد بود. افزون بر این، رقابت در زمینه سیاست انرژی پاک و اقلیم می‌تواند نتایجی را به همراه داشته باشد که برای همه مفید خواهد بود.

پیشرفتی که ایالات متحده و چین به اتفاق کسب می‌کنند – از جمله از طریق کار‌گروهی که توسط بیانیه گلاسگو ایجاد شده است – برای موفقیت ما در پرهیز روبه‌رو شدن از بدترین پیامدهای این بحران حیاتی است. من از چین می‌خواهم که در شتاب بخشیدن به روند این تلاش‌های مشترک با ما همراه شود.

به همین ترتیب، در زمینه همه‌گیری کووید-۱۹ سرنوشت ما به هم مرتبط است. و ما برای مردم چین که با تازه‌ترین موج این بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند، اندوهگین هستیم. ما نیز آزمایشی عمیقا دردناک را در رابطه با کووید پشت سر گذاشته‌ایم. به همین دلیل است که ما کاملا متقاعد شده‌ایم همه کشورها باید به اتفاق کار کنند تا جهان را – نه در ازای لطف یا امتیازگیری سیاسی، بلکه به این دلیل که تا همه در امان نباشند، هیچ کشوری در امنیت نخواهد بود – واکسینه کنند. و همه کشورها باید داده‌ها و نمونه‌ها را به صورت شفاف به اشتراک بگذارند و دسترسی متخصصان به گونه‌های جدید و پاتوژن‌های در حال ظهور و بازظهور را میسر کنند تا به این ترتیب در حالی که با همه‌گیری کنونی مبارزه می‌کنیم، از همه‌گیری بعدی جلوگیری شود.

در رابطه با کنترل و منع اشاعه تسلیحات، حفظ قوانین، هنجارها، معاهداتی که گسترش سلاح‌های کشتار جمعی را کاهش داده‌اند به سود همه ما است. چین و ایالات متحده باید برای رسیدگی به برنامه‌های هسته‌ای ایران و کره شمالی به همکاری با یکدیگر و با سایر کشورها ادامه دهند. و ما همچنان آماده‌ایم با پکن در مورد مسئولیت‌های مربوطه خود به عنوان قدرت‌های هسته‌ای گفت‌وگو کنیم.

به منظور مقابله با مواد مخدر غیرقانونی، به‌ویژه مواد روان‌گردان مصنوعی مانند فنتانیل که سال گذشته جان بیش از ۱۰۰ هزار آمریکایی را گرفت، ما می‌خواهیم با چین همکاری کنیم تا از دسترسی سازمان‌های بین‌المللی قاچاق مواد مخدر به مواد شیمیایی مزبور، که منشأ بسیاری از آنها چین است، جلوگیری کنیم.

ما در شرایطی که یک بحران جهانی غذا مردم سراسر جهان را تهدید می‌کند، امید داریم که چین – کشوری که دستاوردهای عظیمی در زمینه کشاورزی داشته است – به واکنش جهانی کمک کند. ایالات متحده هفته گذشته در سازمان ملل متحد نشستی را با حضور وزیران خارجه به منظور تقویت امنیت غذایی جهانی تشکیل داد. ما از چین دعوت کردیم که به این نشست بپیوندد. ما به این کار ادامه خواهیم داد.

و در حالی که اقتصاد جهان از خسارت‌های ناشی از همه‌گیری بهبود پیدا می‌کند، هماهنگی در زمینه اقتصاد کلان جهانی میان ایالات متحده و چین – از طریق گروه ۲۰، صندوق بین‌المللی پول، عرصه‌های دیگر، و البته به صورت دوجانبه – امری مهم است. این بخشی از مسئولیتی است که بر دوش دو قدرت بزرگ اقتصادی جهان قرار دارد.

به طور خلاصه، ما هر جا که ممکن باشد با چین تعامل سازنده‌ای خواهیم داشت، و این کار را نه به عنوان لطفی به ما یا هر کس دیگری، و نه در ازای کناره گذاشتن اصول‌مان، بلکه به این دلیل که همکاری با یکدیگر برای حل چالش‌های بزرگ همان چیزی است که جهان از قدرت‌های بزرگ انتظار دارد، و نیز از آن جا که این مسئله مستقیماً به نفع ما است، انجام می‌دهیم. هیچ کشوری نباید به دلیل وجود اختلافات دوجانبه از رسیدن به پیشرفت در زمینه مسائل فراملی حیاتی خودداری کند.

مقیاس و دامنه چالش ایجاد شده توسط جمهوری خلق چین، دیپلماسی ایالات متحده را به شکلی بی‌سابقه به بوته آزمایش خواهد گذاشت. من مصمم هستم ‌ابزارهایی را که وزارت امور خارجه و دیپلمات‌های‌مان به عنوان بخشی از برنامه مدرنیزاسیون من برای مقابله با این چالش به آن نیاز دارند، در اختیار قرار دهم. این تأسیس یک «خانه چین» – یک تیم یکپارچه در سراسر وزارتخانه – که خط مشی ما را در موضوعات و موارد مختلف هماهنگ و اجرا می‌کند و در حسب نیاز با کنگره همکاری خواهد کرد، شامل می‌شود. و من در این‌جا، باید به تیم برجسته‌ای که در سفارت‌مان در پکن فعالیت می‌کند و نیز کنسولگری‌های ما در سراسر چین تحت رهبری سفیر نیک برنز اشاره کنم. آنها هر روز مشغول کارهای استثنایی هستند، و بسیاری از آنها طی هفته‌های اخیر و در بحبوجه این محدودیت‌های شدید کووید کارهای خود را انجام داده‌اند. آنها به رغم این شرایط سخت، همچنان به کارشان ادامه دادند. ما از این تیم فوق‌العاده سپاسگزاریم.

من هرگز نسبت به قدرت و هدف دیپلماسی ایالات متحده یا در مورد ظرفیت‌مان برای رویارویی با این چالش‌های این دهه تعیین کننده تا این حد متقاعد یا مطمئن نبوده‌ام. خطاب به مردم ایالات متحده می‌گویم: بیایید یک بار دیگر برای سرمایه‌گذاری روی نقاط قوت اصلی‌مان – یعنی مردم، دموکراسی، و روحیه نوآورانه‌مان – سرمایه‌گذاری کنیم. همان‌گونه که رئیس‌جمهوری بایدن اغلب می‌گوید، شرط بستن علیه ایالات متحده هرگز شرط بندی خوبی نیست. اما بیایید روی خودمان شرط بندی کنیم و در رقابت بر سر آینده پیروز شویم.

خطاب به آن دسته از کشورهای سراسر جهان که نسبت به ساختن آینده‌ای باز، ایمن، و مرفه متعهد هستند: بیایید با هدف مشترک برای حفظ اصولی که پیشرفت مشترک ما را میسر می‌کنند تلاش کنیم و از حق همه ملت‌ها برای رقم زدن آینده‌شان دفاع کنیم. و خطاب به مردم چین: ما با اعتماد به نفس رقابت خواهیم کرد؛ هر جا که بتوانیم همکاری خواهیم کرد؛ هر جا که ضروری باشد مسابقه خواهیم داد. ما در این عرصه‌ها تعارضی نمی‌بینیم.

هیچ دلیلی وجود ندارد که کشورهای بزرگ ما نتوانند ضمن همزیستی مسالمت‌آمیز، در پیشرفت بشر سهیم باشند. این همان چیزی است که من گفته‌ام امروز در آن خلاصه می‌شود: پیشبرد پیشرفت انسانی، به میراث گذاشتن جهانی صلح‌آمیزتر، مرفه‌تر، و آزادتر برای فرزندانمان.

از این که به حرف هایم گوش دادید، بسیار سپاسگزارم. (تشویق حضار)

---

برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/the-administrations-approach-to-the-peoples-republic-of-china/

این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.