وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱
اظهارات
بلینکن وزیر خارجه: آقای رئیس، از شما بسیار سپاسگزارم. و آقای رئیس، جناب آقای مک‌کال، از شما برای امروز تشکر می‌کنم. من از این فرصت برای گفت‌وگو پیرامون سیاست‌مان درباره افغانستان، از جمله این که کجا هستیم، چگونه [نامفهوم]، و در هفته‌ها و ماه‌های آینده به کجا خواهیم رفت استقبال می‌کنم.
برای مدت ۲۰ سال کنگره بر مأموریت افغانستان نظارت کرده و بودجه آن را ارائه کرده است. من از دوران کاری خودم به عنوان یکی از کارکنان دفتر [جو] بایدن، که در آن زمان سناتور بود، می‌دانم که داشتن کنگره‌ای که مشارکت داشته باشد، به چه میزان ارزشمند است. و همان‌گونه که در زمان نامزدی خود گفتم، من قویا به نقش سنتی کنگره به عنوان یک شریک در امر سیاست‌گذاری خارجی باور دارم. من به همکاری شما در مسیر رو به جلو در افغانستان و پیشبرد منافع مردم آمریکا متعهد هستم.
در این بیستمین سالگرد ۱۱ سپتامبر، در حالی که ما نزدیک به سه هزار مرد، زن، و کودک را که جان‌شان را از دست دادند، گرامی می‌داریم، به یاد می‌آوریم که در وهله اول چرا به افغانستان رفتیم: برای این که عدالت را در حق کسانی که به ما حمله کردند، اجرا کنیم و اطمینان یابیم که این دیگر اتفاق نخواهد افتاد. ما مدت‌ها پیش به آن اهداف دست یافتیم. اسامه بن لادن در سال ۲۰۱۱، یعنی یک دهه پیش کشته شد. قابلیت‌های القاعده، از جمله توانایی آن برای طرح‌ریزی و اجرای عملیات‌های خارجی، به میزان چشمگیری کاهش یافت. پس از ۲۰ سال، از بین رفتن جان ۲۶۴۱ آمریکایی، ۲۰ هزار زخمی، و دو هزار میلیارد دلار هزینه، اکنون زمان به پایان رساندن طولانی‌ترین جنگ آمریکا بود.
زمانی که پرزیدنت بایدن در ژانویه کار خود را آغاز کرد، یک توافق را که سلف او با طالبان برای بیرون بردن همه نیروهای باقی‌مانده از افغانستان تا اول ماه مه امسال منعقد کرده بود، به میراث برد. دولت قبلی [آمریکا] به عنوان بخشی از این توافق، دولت افغانستان را برای آزادی پنج هزار تن از طالبان زندانی – از جمله برخی از فرماندهان ارشد رزمی آنها – تحت فشار گذاشت. هم‌زمان حضور نیروهای خود ما را به ۲۵۰۰ سرباز کاهش داد.
در مقابل، طالبان موافقت کرد که حمله به نیروهای ایالات متحده و شرکا را متوقف کند و از تهدید کردن شهرهای بزرگ افغانستان خودداری نماید. اما طالبان به یورش بی وقفه خود به پاسگاه های دورافتاده، پست‌های ایست و بازرسی، روستاها و شهرستان‌ها، و جاده‌های مواصلاتی اصلی، ادامه داد.
طالبان در ژانویه ۲۰۲۱ در قدرتمندترین موضع نظامی خود از زمان ۱۱ سپتامبر قرار داشت. و شمار نیروهای ما در آنجا به کمترین میزان از سال ۲۰۰۱ رسیده بود.
در نتیجه، پرزیدنت بایدن به محض آغاز به کار خود با دو گزینه پایان دادن به جنگ یا تشدید آن روبه‌رو شد. چنانچه او به تعهد سلف خود عمل نمی‌کرد، حملات به نیروهای ما و نیروهای هم‌پیمانان ما از سر گرفته می‌شد و هجوم سراسری طالبان به شهرهای بزرگ افغانستان روی می‌داد. چنین چیزی مستلزم اعزام شمار بسیار بیشتری از نیروهای ایالات متحده به افغانستان به منظور دفاع از خودمان و جلوگیری از تصرف طالبان، تحمل تلفات – و در بهترین حالت چشم‌انداز برقراری دوباره بن‌بست و ادامه گیر افتادن در افغانستان زیر آتش و برای مدتی نامحدود بود.
هیچ مدرکی وجود ندارد که حضور طولانی‌تر ما موجب می‌شد نیروهای امنیتی افغانستان یا دولت افغانستان مقاومت یا خودکفایی بیشتری داشته باشند. اگر صرف مدت ۲۰ سال و صدها میلیارد دلار هزینه برای حمایت، تجهیز، و آموزش کافی نبود، چرا باید یک سال دیگر، پنج سال دیگر، یا ده سال دیگر برای این کار کفایت کند؟
برعکس، رقبای راهبردی ما مانند چین و روسیه – یا دشمنانی مانند ایران و کره شمالی بیش ازهر چیز دوست داشتند ایالات متحده جنگ ۲۰ ساله را از سر بگیرد و یک دهه دیگر در افغانستان گرفتار شود.
من پیش از تصمیم رئیس‌جمهوری با هم‌پیمانان و شرکای‌مان برای شنیدن دیدگاه‌های آنها و لحاظ کردن آن دیدگاه‌ها در تفکر‌مان، در تماس دائم بودم. زمانی که رئیس‌جمهوری خروج نیروها را اعلام کرد ناتو بی‌درنگ و یکصدا از آن استقبال کرد. همه ما– با یکدیگر – در زمینه خروج [نامفهوم] هستیم.
به همین ترتیب، ما به شدت بر ایمنی آمریکاییان در افغانستان تمرکز کرده بودیم. ما در ماه مارس تشویق آنها به ترک آن کشور را آغاز کردیم. طی ماه‌های مارس تا اوت ما در مجموع ۱۹ پیام مشخص حاوی آن هشدار – و پیشنهادها برای کمک از جمله کمک مالی برای پرداختن هزینه بلیت‌های هواپیما – را فرستادیم.
به رغم این تلاش، در زمان آغاز تخلیه هنوز هزاران شهروند آمریکایی در افغانستان بودند که ما تقریبا همه آنها را تا روز ۳۱ اوت از کشور خارج کردیم. بسیاری از آنها دوتابعیتی‌هایی بودند که سال‌ها، دهه‌ها، یا نسل‌ها در افغانستان زندگی می‌کردند. تصمیم‌گیری برای ترک کردن یا نکردن مکانی که آنها آن را خانه می‌دانستند، تصمیمی به شدت طاقت‌فرسا بود.
ما در ماه آوریل، روند کاهش شمار کارکنان سفارتخانه‌مان را آغاز کردیم و به پرسنل غیرضروری دستور دادیم که آن مکان را ترک کنند.
ما همچنین از این زمان برای افزایش چشمگیر سرعت بررسی ویزاهای مهاجرتی ویژه برای افغان‌هایی که در این ۲۰ سال گذشته برای ما و در کنار ما کار کرده بودند، استفاده کردیم. وقتی ما کارمان را آغاز کردیم، برنامه‌ای را به میراث بردیم که حاوی یک روند چهارده مرحله‌ای مبتنی بر یک چهارچوب قانونی تصویب شده توسط کنگره بود که چندین آژانس دولتی در آن دخیل بودند و پرونده‌های بیش از ۱۷ هزار متقاضی دریافت این ویزاهای مهاجرتی ویژه انباشته شده بود. برای مدت ۹ ماه، یعنی از ماه مارس سال ۲۰۲۰، حتی یک مصاحبه در رابطه با برنامه ویزای مهاجرتی ویژه در کابل انجام نشده بود.
ما ظرف مدت دو ماه از آغاز به کارمان روند مصاحبه‌های ویزای مهاجرتی ویژه در کابل را از سر گرفتیم. یکی از نخستین فرمان‌های اجرایی صادرشده توسط پرزیدنت بایدن فرمان روز ۴ فوریه بود که به ما دستور می‌داد بلافاصله برنامه ویزای مهاجرتی ویژه را برای شناسایی دلایل این تأخیر بی‌مورد و یافتن راه‌هایی جهت رسیدگی سریع‌تر به متقاضیان این ویزای مهاجرتی ویژه، بررسی کنیم.
بهار امسال، من منابع اضافی قابل توجهی را به این برنامه اختصاص دادم، تعداد افراد رسیدگی کننده به درخواست‌های متقاضیان در تیم ما در واشنگتن را از ۱۰ نفر به ۵۰ نفر افزایش دادم، و شمار تصمیم‌گیرندگان نهایی این روادید در سفارت‌مان در کابل را دو برابر کردم. به رغم بازگشت بسیاری از کارکنان سفارت ما به ایالات متحده بنا بر دستور خروج، ما شمار بیشتری از افسران کنسولی را برای بررسی پرونده‌های متقاضیان دریافت ویزای مهاجرتی ویژه به کابل فرستادیم.
در نتیجه این گام و اقدامات دیگر، از جمله همکاری با کنگره، ما تا ماه مه زمان متوسط پردازش ویزاهای مهاجرتی ویژه را به میزان بیش از یک سال کاهش دادیم. ما حتی در بحبوحه اوج‌گیری کووید در سفارت کابل در ماه ژوئن به صدور ویزاها ادامه دادیم. و ما از صدور حدود ۱۰۰ ویزای مهاجرتی ویژه در هفته در ماه مارس به بیش از هزار ویزا در هفته در ماه اوت – یعنی زمانی که تلاش‌های خروج و جا‌به‌جایی ما آغاز شد – رسیدیم.
آغازگر این تخلیه اضطراری فروپاشی نیروهای امنیتی و دولت افغانستان بود. ما در سراسر طول سال بی وقفه توان بقای آنها را ارزیابی کرده و سناریوهای مختلفی را در نظر گرفته بودیم. حتی بدبینانه‌ترین ارزیابی‌ها هم پیش‌بینی نکرده بودند که نیروهای دولت در کابل در زمان حضور نیروهای ایالات متحده، دچار فروپاشی شوند. همان‌گونه که ژنرال میلی، رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح، گفته است: «هیچ‌یک از چیزهایی که من یا هر کس دیگر دیده بودیم، حاکی از فروپاشی این ارتش و این دولت طی ۱۱ روز نبود.»
با این حال، ما طیف گسترده‌ای از برنامه‌های جایگزین احتمالی را طرح‌ریزی و اجرا کردیم. به دلیل آن برنامه ریزی ما توانستیم پرسنل سفارت‌مان را کاهش دهیم و افراد باقی‌مانده را ظرف ۴۸ ساعت به فرودگاه منتقل کنیم. و ارتش که بنا بر دستور پرزیدنت بایدن در حالت آماده‌باش قرار داشت – توانست ظرف مدت ۷۲ ساعت ایمنی فرودگاه را تأمین و عملیات تخلیه را آغاز کند.
عملیات تخلیه به خودی خود یک تلاش خارق‌العاده بود – تلاشی که تحت دشوارترین شرایط قابل تصور – توسط دیپلمات‌ها، ارتش، و کارشناسان اطلاعاتی ما انجام شد. آنها به صورت شبانه‌روزی تلاش کردند تا شهروندان آمریکا، افغانستانی‌هایی که به ما کمک کردند، شهروندان هم‌پیمانان و شرکای ما، و افغان‌هایی که در معرض خطر بودند سوار بر هواپیماها از آن کشور خارج کرده و به ایالات متحده یا مکان‌های ترانزیت، که دیپلمات‌های ما در چندین کشور فراهم کرده و درباره آنها مذاکره کرده بودند، انتقال دهند. تیم کنسولی ما هفت روز هفته به طور ۲۴ ساعته برای دستیابی به آمریکایی‌هایی که ممکن بود هنوز در کشور باشند تلاش کرد و طی همان چند هفته ۵۵ هزار تماس تلفنی برقرار کرد و ۳۳ هزار ایمیل فرستاد، و این تلاش آنها همچنان ادامه دارد. در بحبوحه این تلاش قهرمانانه ۱۳ تن از نظامیان ما که در دروازه ورودی فرودگاه بین‌المللی حامد کرزی کار می‌کردند، بر اثر یک حمله داعش خراسان کشته و ۲۰ تن دیگر از آنها زخمی شدند. این حمله همچنین ده‌ها تن از افغان‌ها را کشت یا زخمی کرد. این نظامیان آمریکایی جان‌شان را دادند تا زندگی دیگران ادامه پیدا کند.
ما در پایان یکی از بزرگترین عملیات تخلیه هوایی تاریخ را انجام دادیم و ۱۲۴هزار نفر را به مناطق امن منتقل کردیم.
و مأموریت نظامی در افغانستان روز ۳۱ اوت در کابل رسما به پایان رسید و یک مأموریت دیپلماتیک جدید آغاز شد.
من می‌خواهم از بیش از ۲۴ کشور که به این تلاش‌های جا‌به‌جایی کمک کرده‌اند، تقدیر کنم. برخی از آنها به عنوان قطب‌های ترانزیت عمل کردند و برخی از آنها برای مدتی طولانی‌تر میزبان افغانستانی‌های خارج شده از آن کشور بوده‌اند.
ومن می‌خواهم از تلاش‌های خارق‌العاده کنگره نیز قدردانی کنم. در این‌جا از چند نفر نام می‌برم. نماینده مجلس فیتس‌پاتریک برای به هم رساندن یک خانواده افغان در نیوجرسی با وزارت امور خارجه همکاری کرد. نماینده مجلس کیتینگ با افراد ما در محل به منظور کمک به رساندن یک گزارشگر صدای آمریکا و خانواده او به فرودگاه همکاری کرد. نماینده مجلس جیکوب و نماینده مجلس عیسی از دو حزب مختلف همکاری کردند تا توجهات لازم را به پرونده‌های افراد دارای اقامت قانونی و افغان‌های در معرض خطر جلب کند. لطفا بدانید که ایمیل‌های شما و تماس‌های شما تفاوت مهمی را در امر بیرون بردن این افراد رقم زد. و ما به استفاده از فهرست‌ها و اطلاعاتی که شما در مرحله آینده این مأموریت ارائه می‌کنید، ادامه خواهیم داد.
اکنون اجازه دهید که من به طور خلاصه کاری را که وزارت امور خارجه طی یکی دو هفته آینده – یکی دو هفته گذشته انجام داده است و مسیری را که طی روزها و هفته‌های آینده به آن سو حرکت خواهیم کرد شرح دهم.
نخست، ما عملیات دیپلماتیک‌مان را از کابل به دوحه منتقل کردیم. و در آنجا تیم جدید امور افغانستان ما سخت مشغول کار است. بسیاری از شرکای اصلی ما در آنجا به ما پیوستند.
دوم، ما به تلاش‌های بی‌وقفه‌مان برای کمک به آمریکایی‌های به جای مانده و افغان‌ها و شهروندان کشورهای هم‌پیمان و شریک به منظور ترک افغانستان به انتخاب خودشان ادامه خواهیم داد.
پنجشنبه گذشته پرواز چارتر هواپیمایی قطر در حالی که شهروندان آمریکا و دیگران سوار آن بودند افغانستان را ترک کرد و در دوحه به زمین نشست. روز جمعه نیز دومین پرواز حامل شهروندان ایالات متحده و دیگران افغانستان را ترک کرد. این پروازها نتیجه یک تلاش هماهنگ توسط ایالات متحده، قطر، و ترکیه به منظور بازگشایی این فرودگاه، و دیپلماسی فشرده برای آغاز این پروازها بود.
افزون بر این پروازها، نیمی از شهروندان آمریکایی و حدود دوازده تن از دارندگان اقامات دائم قانونی ایالات متحده نیز با کمک ما از مسیر زمینی افغانستان را ترک کردند.
ما در تماس دائم با آن دسته از شهروندان آمریکایی هستیم که همچنان در افغانستان مانده‌اند و به ما گفته‌اند که مایل به ترک آنجا هستند. یک تیم مدیریت پرونده به هر یک از آنها اختصاص یافته است تا راهنمایی و دستورالعمل مشخصی را به آنها ارائه دهد. برخی از آنها به دلایلی مانند نیاز به زمان بیشتر برای انجام هماهنگی‌های لازم، تمایل به ماندن در کنار خویشاوندان در حال حاضر، یا مشکلات پزشکی که هفته گذشته مانع از سفر آنها شد، از حضور در نخستین پروازها در روزهای پنجشنبه و جمعه خودداری کردند.
ما به کمک کردن به آنها و به هر آمریکایی که همچنان می‌خواهد آنجا را ترک کند، و افغان‌هایی که نسبت به آنها تعهد ویژه‌ای داریم – ادامه خواهیم داد؛ درست همان‌گونه که در کشورهای دیگری که سفارتخانه‌هایمان را تخلیه کردیم و صدها یا حتی هزاران آمریکایی‌ها در آنجا ماندند – برای نمونه در لیبی، در سوریه، در ونزوئلا، در یمن، و در سومالی. برای این مأموریت مهلتی وجود ندارد.
سوم، ما بر مبارزه بر تروریسم متمرکز هستیم.
طالبان متعهد شده است که نگذارد گروه‌های تروریستی – از جمله القاعده و داعش خراسان – از افغانستان به عنوان پایگاهی برای عملیات‌های خارجی که قادر به تهدید ایالات متحده یا هم‌پیمانان ما است، استفاده کنند. ما آنها را در این زمینه پاسخگو می‌دانیم. این به آن معنا نیست که روی آنها حساب می‌کنیم. ما در تحت نظر قرار دادن تهدیدها هوشیار خواهیم ماند، قابلیت‌های نیرومند ضدتروریستی در منطقه را برای خنثی کردن آن تهدیدها در صورت لزوم حفظ خواهیم کرد، و این کار را در سراسر جهان در مکان‌هایی که روی زمین نیروهای نظامی نداریم، انجام خواهیم داد.
چهارم، ما به دیپلماسی فشرده خود با هم‌پیمانان و شرکا ادامه می‌دهیم.
ما آغازگر یک بیانیه مشترک به همراه بیش از نیمی از کشورهای جهان – بیش از صد کشور – و نیز قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل که انتظارات جامعه بین‌المللی از یک دولت تحت رهبری طالبان را مشخص می‌کند، بوده‌ایم. ما انتظار داریم که طالبان آزادی مسافرت را تضمین کند؛ به تعهدات خود در زمینه مبارزه با تروریسم پایبند بماند؛ حقوق اساسی مردم افغانستان از جمله زنان، دختران، و اقلیت‌ها را رعایت کند؛ یک دولت دائمی را که به شکلی گسترده نماینده مردم باشد، معرفی کند؛ و انتقام‌جویی‌ها را کنار بگذارد. مشروعیت و حمایتی که طالبان از جامعه جهانی درخواست می‌کند، به رفتار آن گروه بستگی دارد.
برای اطمینان یافتن از این که جامعه بین‌المللی همچنان یکصدا درباره افغانستان اظهارنظر می‌کند، و نیز برای بهره‌گیری از نفوذ مشترک‌مان، ما گروه‌های تماسی را از کشورهای مهم تشکیل داده‌ایم.
من، هفته گذشته هدایت یک جلسه متشکل از وزیران ۲۲ کشور، ناتو، اتحادیه اروپا، و سازمان ملل متحد را به منظور ادامه تلاش‌هایمان بر عهده داشتم.
و پنجم، ما به حمایت از کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان ادامه خواهیم داد. مطابق با تحریم‌ها، این کمک از طریق دولت انجام نمی‌شود. بلکه از طریق سازمان‌های مستقلی مانند سازمان‌های غیردولتی و آژانس‌های سازمان ملل متحد به اجرا در‌می‌آید.
ما همین امروز اعلام کردیم که ایالات متحده نزدیک به ۶۴ میلیون دلار کمک‌های بشردوستانه تازه را به مردم افغانستان ارائه می‌دهد تا نیازهای مهم بهداشتی و غذایی آنها را برآورده کند؛ به نگرانی‌های مربوط به محافظت از زنان، کودکان، و اقلیت‌ها رسیدگی نماید؛ و به شمار بیشتری از کودکان – از جمله دختران – کمک کند که به مدرسه بازگردند. تخصیص این بودجه اضافی به این معنا است که ایالات متحده در سال مالی جاری نزدیک به ۳۳۰ میلیون دلار به مردم افغانستان کمک کرده است.
من در دوحه و رامشتاین از تأسیسات ویژه پردازش امور افغان‌هایی که توسط ما از افغانستان خارج شده‌اند، قبل از رفتن آنها به مقصدهای بعدی‌شان، دیدار کردم. من این جا در میهن، زمانی را در مرکز نمایشگاه‌های دالاس، جایی که به امور بیش از ۴۵ هزار افغان پس از ورودشان به ایالات متحده رسیدگی شده است، سپری کردم. این خارق‌العاده است – مشاهده دستاورد دیپلمات‌های ما، ارتش ما، و کارکنان دیگر سازمان‌های غیرنظامی در سراسر دولت ایالات متحده که در مدتی بسیار کوتاه قادر به دستیابی به آن بوده‌اند، خارق‌العاده است.
آنها یک نیاز انسانی عظیم را برآورده کرده‌اند. آنها برای هزاران و یا ده‌ها هزار نفر غذا، آب، و سرویس‌های بهداشتی فراهم کرده‌اند. آنها مراقبت‌های پزشکی، از جمله زایمان، را ارائه کرده‌اند. آنها خانواده‌های از هم جدا شده را به هم می‌رسانند و به کودکان بدون همراه رسیدگی می‌کنند. این یک تلاش فوق‌العاده بین سازمان‌ها و یک گواه نیرومند بر مهارت، مهربانی، و تعهد مردم ما است.
همه ما باید به کار آنها افتخار کنیم. و همان گونه که در طول تاریخ‌مان انجام داده‌ایم، آمریکایی‌ها اکنون پذیرای خانواده‌های افغانستانی در جوامع محلی ما هستند و در حالی که آنها زندگی جدیدشان را آغاز می‌کنند، به آنها یاری می‌رسانند. این هم چیزی است که باید به آن مفتخر بود.
از این که اظهارات من را شنیدید، بسیار سپاسگزارم و اکنون آقای رئیس، جناب آقای مک‌کال، مشتاقانه منتظر شنیدن پرسش‌هایتان هستم. از شما سپاسگزارم.
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/opening-remarks-by-secretary-antony-j-blinken-before-the-house-committee-on-foreign-affairs/
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.