وزارت خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
۳۰ اوت ۲۰۲۱
اظهارات مطبوعاتی
واشنگتن، دی.سی.
وزیر خارجه بلینکن: عصر همگی به خیر.
ایالات متحده و هم‌پیمانان‌مان ۱۸ روز پیش در کابل عملیات تخلیه و جا‌به‌جایی‌مان را آغاز کردند. همان‌طور که همین حالا از پنتاگون شنیدید، آن عملیات چند ساعت قبل تکمیل شد.
بیش از ۱۲۳ هزار نفر به شکل ایمن به خارج از افغانستان پرواز کردند. این رقم شامل شش هزار شهروند آمریکایی است. این یک مأموریت عظیم نظامی، دیپلماتیک، و بشردوستانه – یکی از دشوارترین مأموریت‌ها در تاریخ کشورمان – و یک عملکرد فوق‌العاده از لحاظ تدارکات و هماهنگی، تحت برخی از چالش‌برانگیزترین شرایط قابل تصور بود.
افراد بسیار بسیار زیادی این امر را میسر کردند.
من می‌خواهم از دیپلمات‌های خارق‌العاده‌مان، که بی‌وقفه و در تمام ساعات شبانه‌روز در سراسر جهان برای هماهنگ کردن این عملیات فعالیت کردند، تقدیر کنم. آنها برای انجام وظیفه در فرودگاه کابل داوطلب شدند. آنها برای کمک به انجام پروسه هزاران افغانستانی عازم ایالات متحده، به کشورهای محل ترانزیت پرواز کردند. آنها به ورودی‌های مرزی و پایگاه‌های نظامی آمریکا اعزام شدند تا ورود افغانستانی‌ها به خانه‌های جدیدشان را خوشامد بگویند. آنها اینجا در واشنگتن یک نیروی اقدام ۲۴ ساعته را تحت نظر برایان مک‌کیان، قائم مقام وزیر، تشکیل دادند. و آنها فهرستی را از آمریکایی‌هایی که احتمالاً خواستار ترک افغانستان بودند، تهیه کردند و پس از آن بارها تلاش کردند که با تک‌تک آنها تماس بگیرند – و از روز ۱۴ اوت ۵۵ هزار تماس تلفنی انجام دادند و ۳۳ هزار ایمیل فرستادند. آنها به منظور به پیش رفتن این مأموریت مشکلات را یکی پس از دیگری برطرف کردند.
آنها این کار را به این دلیل انجام دادند: این عملیات تخلیه برای هزاران تن از کارکنان وزارت خارجه و آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده که در ۲۰ سال گذشته در افغانستان خدمت کرده‌اند، امری بسیار شخصی بود. بسیاری از آنها سال‌ها دست‌دردست شرکای افغان کار کردند و بسیاری از آنها به دوستان قابل اعتماد تبدیل شدند. ما همچنین اعضای عزیزی از جامعه خدمات خارجی‌مان را در افغانستان از دست دادیم. ما هرگز آنها را فراموش نخواهیم کرد. کمک به آمریکایی‌ها، به شرکای خارجی ما که برای مدت ۲۰ سال در کنار ما بوده‌اند، و به افغانستانی‌هایی که در این لحظه حساس در معرض خطر هستند، برای تیم ما چیزی بیش از یک مأموریت مهم و پرمخاطره بود. آن یک وظیفه مقدس بود. و جهان دید که دیپلمات‌های ما چگونه با اراده و دلاوری با این چالش روبه‌رو شدند.
پرسنل نظامی ایالات متحده در کابل با ایمن کردن فرودگاه، محافظت از غیرنظامیان از ملیت‌های مختلف – از جمله ده‌ها هزار افغانستانی – و انتقال هوایی آنها به بیرون از آن محل، کاری دلاورانه انجام دادند. آنها همین حالا هم در حال ارائه پشتیبانی حیاتی و مراقبت از افغان‌ها در پایگاه‌های نظامی در اروپا، خاورمیانه، و اینجا، در ایالات متحده، هستند.
ما تصاویر نیروهای نظامی ایالات متحده را دیده‌ایم که در فرودگاه کابل نوزادان را در آغوش گرفته‌اند و به خانواده‌ها آرامش می‌دهند. این همان دلاوری دلسوزانه‌ای است که مردان و زنان نظامی ما نمونه آن هستند. آنها این مأموریت را تحت تهدید دائمی خشونت تروریستی انجام دادند – و چهار روز پیش یازده تفنگدار دریایی، یکی از کارکنان درمانی نیروی دریایی، و یک سرباز، و نیز ده‌ها افغانستانی در دروازه ورودی فرودگاه توسط یک بمب‌گذار انتحاری کشته شدند.
تقریباً همه آنها در نخستین سال‌های دهه سوم زندگی‌شان بودند. آنها در روز ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ نوزاد یا نوپا بودند.
مرگ این افراد خسرانی ویرانگر برای کشور ما است. ما در وزارت خارجه آنها را عمیقاً احساس می‌کنیم. ما با تفنگداران دریایی پیوند ویژه‌ای داریم. زمانی که شما به دیدار یکی از سفارتخانه‌های آمریکا می‌روید، نخستین کسی که می‌بینید یکی از اعضای تفنگداران دریایی است. آنها از نمایندگی‌های دیپلماتیک ما محافظت می‌کنند. آنها ما را در سراسر جهان ایمن نگه می دارند. بدون آنها ما قادر به انجام کارمان نیستیم. و ما هرگز فداکاری و نیز دستاورد آنها را فراموش نخواهیم کرد. استثنائی‌ترین افراد در میان ما کسانی هستند که در مدت زمان کوتاه زندگی‌شان روی زمین، به اندازه یک عمر خدمت می‌کنند. بنابراین، [کاری که انجام دادیم] برای برادران و خواهران استثنایی ما بود که هفته گذشته جان باختند.
در نهایت، من می‌خواهم از هم‌پیمانان و شرکای‌مان سپاسگزاری کنم. این عملیات از هر لحاظ یک تلاش جهانی بود. بسیاری از کشورها با مشارکت نیرومند در جابه‌جایی هوایی، از جمله با تلاش در کنار ما در آن فرودگاه، فعالیت‌شان را افزایش دادند. برخی از آنها هم اکنون به عنوان کشورهای ترانزیت عمل می‌کنند و اجازه می‌دهند که افراد تخلیه شده در مسیر خود به سوی مقصد نهایی‌شان ثبت‌نام و پردازش شوند. برخی دیگر موافقت کرده‌اند که پناهجویان افغانستانی را به طور دائم اسکان مجدد دهند و ما امیدواریم که کشورهای بیشتری طی روزها و هفته‌های آینده این کار را انجام دهند. ما واقعاً قدردان پشتیبانی آنها هستیم.
اکنون پروازهای نظامی ایالات متحده پایان یافته است و نیروهای ما افغانستان را ترک کرده‌اند. فصلی تازه از تعامل آمریکا با افغانستان آغاز شده است. این [فصلی است] که در آن ما با دیپلماسی‌مان رهبری خواهیم کرد. مأموریت نظامی تمام شده است. یک مأموریت دیپلماتیک تازه آغاز شده است.
بنابراین، برنامه ما برای روزها و هفته‌های آینده به قرار زیر است:
نخست، ما تیم جدیدی را ایجاد کرده‌ایم تا به هدایت این مأموریت جدید کمک کند.
ما از امروز، حضور دیپلماتیک‌مان در کابل را به حالت تعلیق درآورده‌ایم و عملیات‌مان را به دوحه، قطر، منتقل کرده‌ایم و این موضوع به زودی رسماً به اطلاع کنگره خواهد رسید. با توجه به شرایط امنیتی و وضعیت سیاسی نامطمئن در افغانستان این گامی محتاطانه بود که برداشته شد. و اجازه دهید از این فرصت برای تقدیر از سفیر راس ویلسون، کاردار برجسته‌مان در کابل، تشکر کنم. او در ژانویه ۲۰۲۰ از بازنشستگی برگشت تا هدایت سفارت‌مان در افغانستان را بر عهده بگیرد و در زمانی بسیار پرچالش، کاری استثنایی و دلاورانه را انجام داده است.
در حال حاضر ما از این مقر در دوحه برای مدیریت دیپلماسی‌مان با افغانستان – از جمله امور کنسولی، مدیریت کمک‌های بشردوستانه، و کار با هم‌پیمانان، شرکا، و ذینفعان منطقه‌ای و بین‌المللی برای هماهنگ کردن تعامل‌مان و پیام دادن به طالبان – استفاده خواهیم کرد. تیم ما در آنجا تحت هدایت یان مک‌کاری، که طی یک سال گذشته به عنوان قائم مقام ریاست نمایندگی ما در افغانستان خدمت کرده است، خواهد بود. هیچ‌کس برای انجام این کار از او آماده‌تر نبود.
دوم، ما به تلاش‌های بی‌وقفه خود برای کمک به آمریکایی‌ها، شهروندان خارجی، و افغانستانی‌ها برای این که به انتخاب خودشان بتوانند افغانستان را ترک کنند، ادامه خواهیم داد.
بگذارید به طور خلاصه درباره آمریکایی‌هایی که در افغانستان مانده‌اند، صحبت کنم.
ما تلاش‌های خارق‌العاده‌ای را انجام دادیم تا همه فرصت‌های ممکن را برای ترک افغانستان به آمریکایی‌ها ارائه کنیم. در بسیاری از موارد با آنها صحبت کردیم و گاه حتی آنها را به فرودگاه آوردیم.
ما تاکنون این تأییدیه را دریافت کردیم که حدود شش هزار تن از کسانی که در افغانستان خودشان را به عنوان آمریکایی معرفی می‌کردند و در فکر ترک آن کشور بودند، از آنجا بیرون برده شده‌اند و یا آنجا را ترک کرده‌اند. با ادامه تماس‌های ما و وارد شدن این افراد، احتمالا روند افزایشی این رقم ادامه خواهد داشت.
به باور ما تعداد اندکی از آمریکایی‌هایی که می‌خواهند افغانستان را ترک کنند – کمتر از ۲۰۰ نفر و به احتمال زیاد رقمی نزدیک به ۱۰۰ نفر – هنوز در آنجا هستند. ما در تلاش هستیم که تعداد دقیق آنها را مشخص کنیم. ما در حال بررسی لیست‌ها هستیم و بر اساس فهرست‌هایمان به افراد زنگ می‌زنیم و پیامک می‌دهیم، و ما در اسرع وقت جزئیات بیشتری را برای هم‌رسانی در اختیار خواهیم داشت. بخشی از چالش مرتبط با تعیین یک عدد دقیق این است که شماری از کسانی که مدت‌ها ساکن افغانستان بوده‌اند، گذرنامه آمریکایی دارند. این افراد در حال تصمیم‌گیری برای ترک یا ماندن در آنجا بودند. بسیاری از آنها آمریکایی‌های دوتابعیتی هستند که ریشه‌های عمیق و خویشاوندان زیادی در افغانستان دارند و سال‌ها ساکن آنجا بوده‌اند. این، برای بسیاری، تصمیمی دردناک است.
تعهد ما نسبت به آنها و به همه آمریکایی‌ها در افغانستان – و سراسر جهان – ادامه دارد. محافظت و رفاه آمریکایی‌ها در خارج از کشور حیاتی‌ترین و پایدارترین مأموریت وزارت خارجه است. اگر یک آمریکایی در افغانستان به ما بگوید که می‌خواهد فعلاً آنجا بماند، و بعد از گذشت یک هفته یا یک ماه یا یک سال با ما تماس بگیرد و بگوید «من نظرم عوض شده است» ما به آنها کمک می‌کنیم تا [آنجا را] را ترک کنند.
افزون بر این، ما برای بیرون بردن و جابه‌جا کردن افغانستانی‌هایی که در کنار ما کار کردند و در معرض خطر انتقام‌جویی قرار دارند، به شدت تلاش کرده‌ایم. ما بسیاری از آنها را خارج کردیم، اما هنوز هم بسیاری از آنها در آنجا هستند. ما به کارمان برای کمک به آنها ادامه خواهیم داد. برای تعهد ما به آنها ضرب‌الاجلی وجود ندارد.
سوم، ما طالبان را در قبال تعهدش مبنی بر دادن اجازه به مردم برای خروج آزادانه از افغانستان، پاسخگو خواهیم کرد. طالبان متعهد شده است که اجازه دهد هر فردی با داشتن مدارک مناسب، بتواند به شیوه‌ای ایمن و منظم آن کشور را ترک کند. آنها این موضوع را بارها به صورت خصوصی و عمومی گفته‌اند. یک مقام ارشد طالبان روز جمعه بار دیگر این موضوع را در تلویزیون و رادیو تکرار کرد و گفت: «همه افغانستانی‌ها، از جمله کسانی که با آمریکایی‌ها کار کرده‌اند، اگر خودشان بخواهند به هر دلیلی که باشد می‌توانند کشور را ترک کنند.»
بیش از نیمی از کشورهای جهان با ما همراه شده و تأکید کرده‌اند که طالبان باید به مردم اجازه دهد آزادانه به بیرون افغانستان سفر کنند. تا به امروز بیش از ۱۰۰ کشور گفته‌اند که انتظار دارند طالبان مجوزهای مسافرتی صادر شده توسط کشورهای دیگر را محترم بشمارد و همین چند ساعت پیش شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را تصویب کرد؛ قطعنامه‌ای که آن مسئولیت [طالبان] در آن لحاظ شده است – و زمینه را برای پاسخگو کردن طالبان در صورت سر باز زدن آن [از انجام این مسئولیت] مهیا می‌کند.
بنابراین، هم‌صدایی بین‌المللی در این موضوع بسیار نیرومند است و نیرومند خواهد ماند. ما طالبان را در قبال پایبندی به تعهدشان نسبت به آزادی جابه‌جایی برای شهروندان خارجی، دارندگان روادید، و افغانستانی‌های در معرض خطر موظف می‌دانیم.
چهارم، ما برای عبور ایمن آنها تلاش خواهیم کرد.
من امروز صبح با وزیران خارجه همه کشورهای عضو گروه۷ – بریتانیا، فرانسه، آلمان، کانادا، ایتالیا، ژاپن – و همچنین قطر، ترکیه، اتحادیه اروپا، و دبیر کل ناتو دیدار کردم. ما درباره این که چگونه می‌توانیم با هم برای تسهیل سفر ایمن به خارج از افغانستان، از جمله از طریق بازگشایی فرودگاه غیرنظامی کابل در اسرع وقت، بحث و گفت‌وگو کردیم و به ویژه از تلاش‌های قطر و ترکیه برای محقق کردن آن بسیار سپاسگزاریم.
این کار انجام شمار اندکی از پروازهای چارتر روزانه را میسر خواهد کرد و این برای هر کسی که بخواهد از این به بعد افغانستان را ترک کند، بسیار حیاتی خواهد بود.
ما همچنین تلاش می‌کنیم برای حمایت از آمریکایی‌ها، دارندگان اقامت دائم قانونی، و افغانستانی‌هایی که با ما کار کرده‌اند و ممکن است بخواهند از مسیرهای زمینی آنجا را ترک کنند، راه‌هایی را پیدا کنیم.
ما دچار توهم نیستیم و تصور نمی‌کنیم که هیچ یک از این راه‌ها آسان یا سریع باشد. این یک مرحله کاملاً متفاوت از عملیات تخلیه‌ای بود که همین الان به پایان رسید. کار کردن در میانه مجموعه تازه‌ای از چالش‌ها مستلزم زمان است، اما ما همچنان به تلاش ادامه خواهیم داد.
جان بس، سفیر سابق ما در افغانستان که دو هفته پیش برای کمک به تلاش‌های ما در زمینه تخلیه در فرودگاه به کابل بازگشت، رهبری فعالیت‌های جاری را برای کمک به شهروندان آمریکا و دارندگان اقامت دائم قانونی، شهروندان کشورهای هم‌پیمان، متقاضیان دریافت روادید مهاجرتی ویژه، و افغانستانی‌هایی که در معرض خطر شدید قرار دارند – در صورتی که هر یک از آنها مایل به ترک افغانستان باشد – بر عهده خواهد گرفت. ما از همه اقدامات جان در کابل، از تعهد مستمر او به این مأموریت، و از افسران کنسولی خارق‌العاده‌ای که در کنار او مشغول به خدمت بودند، بسیار سپاسگزاریم.
پنجم، ما بر مبارزه با تروریسم متمرکز خواهیم ماند.
طالبان متعهد شده است که نگذارد گروه‌های تروریستی – از جمله القاعده و نیز داعش خراسان که دشمن قسم خورده طالبان است – از افغانستان به عنوان پایگاهی برای عملیات‌های خارجی با امکان تهدید کردن ایالات متحده یا هم‌پیمانان ما، استفاده کنند. ما در این جا نیز طالبان را در قبال مسئولیت‌شان پاسخگو می‌دانیم. اما در حالی که ما از طالبان انتظاراتی داریم، این بدان معنا نیست که به طالبان اتکا خواهیم کرد. ما هوشیار خواهیم ماند و خودمان تهدیدها را زیر نظر خواهیم داشت. و ما توانایی‌های نیرومند ضدتروریستی را در منطقه حفظ خواهیم کرد تا در صورت لزوم آن تهدیدها را خنثی کنیم، همان‌گونه که طی روزهای گذشته با حمله به تسهیل‌کنندگان داعش و تهدیدهای فوری در افغانستان این را به نمایش گذاشتیم و همچنین همان‌طور که ما در نقاط مختلف سراسر جهان و در نقاطی که نیروهای نظامی ما روی زمین حضور ندارند، این کار را انجام می‌دهیم.
بگذارید مستقیماً درباره تعامل‌مان با طالبان در این موارد و مسائل دیگر صحبت کنم. ما طی چند هفته گذشته با طالبان در تعامل بودیم تا بتوانیم عملیات تخلیه‌مان را میسر کنیم. از این به بعد، هر گونه تعامل با یک دولت تحت رهبری طالبان تنها بر یک مبنا استوار خواهد بود و آن منافع حیاتی ملی ما است.
اگر ما بتوانیم با یک دولت جدید افغانستان به نحوی که به تامین آن منافع – از جمله بازگشت ایمن مارک فرریکس، شهروند ایالات متحده که از اوایل سال گذشته در این منطقه گروگان گرفته شده است – کمک کند و نیز به شیوه‌ای که ثبات بیشتری را برای آن کشور و منطقه به همراه داشته باشد و از دستاوردهای دو دهه گذشته محافظت کند، همکاری کنیم، این کار را خواهیم کرد. اما آن را بر اساس اعتماد یا باور انجام نخواهیم داد. هر گامی که برمی‌داریم، نه بر اساس آن چه که یک دولت تحت رهبری طالبان می‌گوید، بلکه بر اساس آن چه برای عمل کردن به تعهداتش انجام می‌دهد، خواهد بود.
طالبان خواستار مشروعیت و پشتیبانی بین‌المللی است. پیام ما این است هر گونه مشروعیت و هرگونه پشتیبانی باید کسب شود.
طالبان می‌تواند آن کار را با عمل کردن به تعهدات و وظایفش انجام دهد؛ تعهداتی در زمینه آزادی سفر کردن، احترام گذاشتن به حقوق بنیادین مردم افغانستان از جمله زنان و اقلیت‌ها، پایبندی به تعهداتش در زمینه مبارزه با تروریسم، دست نزدن به خشونت‌های تلافی‌جویانه علیه کسانی که ماندن در افغانستان را برگزیده‌اند، و تشکیل یک دولت فراگیر که بتواند نیازهای مردم افغانستان برآورده کند و بازتاب آرمان‌های آنها باشد.
ششم، ما به ارائه کمک‌های بشردوستانه‌مان به مردم افغانستان ادامه خواهیم داد.
جنگ خسارات وحشتناکی را به مردم افغانستان وارد آورده است. میلیون‌ها نفر با گرسنگی، و حتی گرسنگی بسیار شدید، روبه‌رو هستند. همه‌گیری کووید-۱۹ هم به افغانستان به شدت ضربه زده است. ایالات متحده به حمایت از ارائه کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان ادامه خواهد داد. در راستای تحریم‌های‌مان علیه طالبان، این کمک نه از طریق دولت، بلکه از طریق سازمان‌های مستقل مانند آژانس‌های سازمان ملل متحد و سازمان‌های غیردولتی، انجام خواهد شد. و ما انتظار داریم که طالبان یا هیچ‌کس دیگری از این تلاش‌ها جلوگیری نکند.
و هفتم، ما به دیپلماسی بین‌المللی گسترده‌مان در رابطه با همه این مسائل و بسیاری موارد دیگر ادامه خواهیم داد.
ما بر این باوریم که وقتی در هماهنگی با هم‌پیمانان و شرکای‌مان تلاش کنیم، می‌توانیم دستاوردهای بسیار بیشتری داشته باشیم – و اهرم بسیار بزرگتری را در اختیار بگیریم. ما طی دو هفته گذشته مجموعه‌ای از تعامل‌های دیپلماتیک فشرده را با هم‌پیمانان و شرکای‌مان به منظور طرح‌ریزی و هماهنگ کردن مسیر پیش رو در افغانستان انجام داده‌ایم. من با وزیران خارجه ناتو و کشورهای عضو گروه۷ دیدار کرده‌ام. من با ده‌ها تن از همتایانم گفت‌وگوی رودررو داشته‌ام. هفته گذشته پرزیدنت بایدن با رهبران کشورهای گروه۷ دیدار کرد. و وندی شرمن، قائم مقام وزیر خارجه، یک روز در میان گروهی متشکل از ۲۸ هم‌پیمان و شریک ما را از سراسر مناطق جهان گرد هم آورده است.
ما از این پس، هماهنگی تنگاتنگی با کشورهای منطقه و سراسر جهان و نیز نهادهای بین‌المللی برجسته، سازمان‌های غیردولتی، و بخش خصوصی خواهیم داشت. ما و هم‌پیمانان و شرکای‌مان اهداف مشترکی داریم و آنها نسبت به همکاری با ما متعهد هستند.
من طی روزهای آینده مطالب بیشتری را در این زمینه بیان خواهم کرد. نکته اصلی که من می‌خواهیم امروز در اینجا بیان کنم این است که کار آمریکا در افغانستان ادامه دارد. ما برای آن چه پس از این روی خواهد داد، برنامه داریم. ما آن را عملی خواهیم کرد.
این لحظه همچنین مستلزم تأمل و اندیشیدن است. جنگ در افغانستان یک کوشش ۲۰ ساله بود. ما باید درس‌های آن را بیاموزیم و اجازه دهیم که آن درس‌ها طرز تفکر ما را نسبت به پرسش‌های بنیادین مرتبط با امنیت ملی و سیاست خارجی شکل دهند. این بدهی ما به دیپلمات‌ها، سیاست‌گذاران، رهبران نظامی، و نظامیان آینده است. این بدهی ما به مردم آمریکا است.
اما در همان حال که این کار را انجام می‌دهیم، بی‌وقفه بر امروز و آینده متمرکز خواهیم ماند. ما اطمینان خواهیم یافت که برای عملی کردن تعهدمان نسبت به مردم افغانستان همه فرصت‌های ممکن را پیدا کنیم و این کار را از جمله با پذیرفتن هزاران تن از آنها در جوامع‌مان انجام دهیم. و این همان کاری است که مردم آمریکا در گذشته بارها با سخاوتمندی و بزرگواری در سراسر تاریخ‌مان انجام داده‌اند.
به این ترتیب، ما همه آن مردان و زنان دلاور را، که از ایالات متحده و بسیاری دیگر از کشورها جان‌شان را در چهارچوب این مأموریت طولانی تا همین امروز به خطر انداختند و یا فدا کردند، گرامی خواهیم داشت.
سپاس از این که [به این سخنرانی] گوش دادید.
برای مشاهده محتوای اصلی: (https://www.state.gov/secretary-of-antony-j-blinken-remarks-on-afghanistan/)
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.