نمایندگی ایالات متحده در سازمان ملل متحد
دفتر مطبوعاتی و دیپلماسی عمومی
۱۹ مارس ۲۰۲۱
از شما سپاسگزارم آقای رئیس. از شما برای این که ما را به منظور گرامی‌داشت این روز مهم گرد هم آورده‌اید، سپاسگزاری می‌کنم. و من از دبیر کل، خانم کمیسر عالی، و دکتر ایویالا بابت رهبری‌تان و این که مصرانه ما را به تلاش بیشتر برای حذف تبعیض نژادی در هر جا و توسط هر کسی، ترغیب کرده‌اید، سپاسگزارم.
این جلسه – این گرامی‌داشت – برای من امری شخصی است. من فردی با تبار آفریقایی هستم. اما از آن مهم‌تر، من از نوادگان بردگان هستم. مری توماس، مادر مادربزرگ من، متولد ۱۸۶۵، فرزند یک برده بود. این قضیه تنها سه نسل قبل از من روی داد.
من در جنوب، جایی که در آن جداسازی [نژادی] وجود داشت، بزرگ شدم. من با اتوبوس به یک مدرسه جداسازی شده منتقل می‌شدم و آخر هفته‌ها اعضای کو کلاکس کلن در محوطه‌های چمن محله ما صلیب می‌سوزاندند. وقتی من در دبیرستان بودم، دختر کوچکی که گاه او را به من می‌سپردند تا مراقبش باشم، از من پرسید، آیا من یک «ن» [حرف نخست یک واژه ناشایست نژادپرستانه] هستم؛ چرا که پدر او از آن واژه برای حرف زدن درباره من استفاده کرده بود.
من چهره کریه نژادپرستی را می‌شناسم. من نژادپرستی را زندگی کرده‌ام. من نژادپرستی را تجربه کرده‌ام. و من از نژادپرستی جان به در برده‌ام.
و من از طریق این روند، یک حقیقت ساده را آموختم. نژادپرستی مشکل کسی که آن را تجربه می‌کند، نیست. آن دسته از ما که نژادپرستی را تجربه می‌کنیم، به رغم تأثیری که نژادپرستی می‌تواند بر زندگی روزمره ما بگذارد، نمی‌توانیم و نباید آن را درونی کنیم.
ما باید هر بار، فارغ از آن که نژادپرستی چه کسی را هدف قرار داده است، با آن مقابله کنیم.
نژادپرستی مشکل فرد نژادپرست و مشکل جامعه‌ای که نژادپرست را به وجود می‌آورد، است. و نژادپرستی در بسیاری از جوامع و کشورهای ما بومی است. نژادپرستی مانند پوسیدگی یک قاب، به وجود آمده است و باقی می‌ماند، می‌پوساند، و گسترش می‌یابد؛ چرا که بسیاری از متولیان امور اجازه می‌دهند چنین چیزی اتفاق بیافتد. دیگران روی‌شان را برمی‌گردانند و وانمود می‌کنند که [نژادپرستی] وجود ندارد. اما نژادپرستی هم مانند سرطان، اگر مورد توجه قرار نگیرد، رشد می‌کند.
امروز ما تعهد مشترک‌مان را برای پایان دادن به همه گونه‌های تبعیض نژادی گرامی می‌داریم. و ما در بازبینی میان‌دوره‌ای «دهه مردم آفریقایی‌تبار» تلاش‌هایمان را بررسی خواهیم کرد. در آمریکا انجام آن بازرسی مستلزم تسویه حساب است – تسویه حساب با تاریخ تاریک‌مان در زمینه برده‌داری.
۴۰۲ سال پیش بردگان آفریقایی به زور به سواحل مستعمره ویرجینیا برده شدند. دو سال پیش پروژه ۱۶۱۹ توجه عموم را به این سالگرد جلب کرد و پیامدهای برده‌داری و مشارکت‌های سیاهان آمریکایی را بار دیگر در مرکز تاریخ و روایت ملی ما قرار داد. همان‌گونه که در جزئیات این پروژه آمده است، برده‌داری گناه نخستین آمریکا است. این، سفیدبرترپنداری و سیاه‌فرودست‌پنداری را در تار و پود اسناد و اصول بنیادی ما تنیده است.
«موزه میراث» در آلاباما این تاریخ را ردگیری می‌کند و اگر تاکنون به آنجا نرفته‌اید، من همه شما را تشویق می‌کنم که سفری به آنجا داشته باشید. نمایشگاه‌های آن، خط ارتباطی مستقیمی را از برده‌داری گرفته تا مجازات‌های بدون محاکمه، جداسازی، و حبس جمعی را به نمایش می‌گذارد و گواه این تاریخ هولناک و تأثیر امروز آن بر مردم ما است.
اما اگرچه برده‌داری گناه نخستین ما است، آمریکا منبع اصلی برده‌داری نبوده است. دیگران نیز همراه با ما این بار ننگ را بر دوش می‌کشند. بردگی در هر گوشه این کره خاکی وجود داشته است. مدت‌ها پیش از آن که استعمارگران آمریکایی وجود داشته باشند، آفریقایی‌ها آفریقایی‌های دیگر را به بردگی می‌گرفتند. نکته غم‌انگیز این است که برده‌داری امروز هم در بسیاری از نقاط سراسر جهان وجود دارد.
همان‌گونه که ایزابل ویلکرسون، اندیشمند، استدلال می‌کند، انسان‌ها در همه زمینه‌ها ارزش انسان را درجه‌بندی کرده‌اند و برتری تصورشده یک گروه را در برابر فرودستی تصورشده گروهی دیگر قرار داده‌اند. در آمریکا این امر اشکال مختلفی پیدا می‌کند. مهم‌ترین آنها: میراث ما در زمینه سفیدبرترپنداری است.
امسال قتل بی‌معنا و بی‌دلیل جرج فلوید، بریانا تیلور، و بسیاری دیگر از سیاهان آمریکایی موجب بازنگری در موضوع عدالت نژادی شد. جنبشی که در سراسر جهان گسترش یافت: «جان سیاهان مهم است.»
و از آن جا که «جان سیاهان مهم است»، ما باید در هر مرحله سفیدبرترپنداری را از بین ببریم. این بدان معنا است که به انواع دیگر نفرت نیز توجه کنیم.
اف‌بی‌آی از جهش جرائم مبتنی بر نفرت – به ویژه علیه آمریکاییان لاتین‌تبار، سیک‌ها، آمریکاییان مسلمان، آمریکاییان یهودی، و مهاجران – طی سه سال گذشته خبر داده است. تازه‌ترین داده‌ها نشان می‌دهد که جنایت‌های مبتنی بر نفرت به حدی افزایش یافته که در بیش از یک دهه گذشته بی‌سابقه بوده است. و این حتی موضوع قلدری، تبعیض، بی‌رحمی، و خشونتی را که آمریکاییان آسیایی‌تبار از آغاز همه‌گیری کووید-۱۹ متحمل شده‌اند، در بر نمی‌گیرد.
تیراندازی گسترده در آتلانتا تنها تازه‌ترین نمونه از این وحشت است. ما به دستور پرزیدنت بایدن پرچم هیأت نمایندگی ایالات متحده در سازمان ملل را برای گرامی‌داشت قربانیان این فاجعه وحشتناک و بی‌معنی به حالت نیمه‌افراشته در آورده‌ایم.
این که ما در برابر این بلا کنار یکدیگر بایستیم – متحد بایستیم – بسیار مهم است. ما در وحدت، قدرت داریم. اما اختلافات و سوءبرداشت‌ها درباره یکدیگر، علیه همه ما عمل می‌کند.
ما همچنین باید تشخیص دهیم که نژادپرستی به هیچ وجه منحصر به آمریکا نیست. من طی چهار دهه کار در سرویس خارجی در چهار قاره، نژادپرستی را در زمینه‌های بین‌المللی بی‌شماری – از بازرسی زیاده از حد در فرودگاه‌ها گرفته تا زمانی که پلیس به پسرم به دلیل نژادش مظنون شد و یا زمانی که من را مجبور کردند پشت سر مشتریان سفیدپوست در یک رستوران منتظر بمانم – تجربه کرده‌ام. هر جا که هستیم، نژادپرستی یک چالش روزمره برای ما بوده و هست.
و برای میلیون‌ها نفر نژادپرستی بیش از یک چالش است. این معضلی مرگبار است. برای نمونه، در برمه که شمار باورنکردنی از روهینگیا و دیگران هدف سرکوب و اذیت و آزار قرار گرفته و کشته شده اند. یا در چین، جایی که دولت علیه اویغورها و سایر گروه‌های اقلیت قومی و مذهبی در شین‌جیانگ مرتکب نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت شده است.
شیوع و گستردگی تبعیض نژادی ممکن است موجب شود که اوضاع به نظر ناامیدکننده بیاید. اما بگذارید به صراحت بگویم: من امیدوار هستم؛ چرا که دیده‌ام جوامع و کشورها چگونه می‌توانند تغییراتی را اعمال کنند. و من آن پیشرفت را در طول زندگی خودم تجربه کرده‌ام.
من خودم به شخصه تنها یک نمونه از آن چیزی هستم که امید و قدرت می‌تواند انجام دهد؛ چرا که هر چه باشد، این نواده بردگان امروز به عنوان نماینده ایالات متحده در سازمان ملل پیش روی شما قرار گرفته است. چنین چیزی در نخستین فصل داستان زندگی من – که در فقر متولد شدم و پدر و مادری تحصیل نکرده داشتم – قابل پیش‌بینی نبود.
بنا بر این، من می‌پرسم که ما برای ترویج تغییر و زنده نگاه داشتن امید برای قربانیان نژادپرستی چه می‌توانیم بکنیم؟
ما نمی‌توانیم نفرت موجود در دل مردم را مهار کنیم. اما می‌توانیم مقرراتی را که به آنها مجوز می‌دهد، تغییر دهیم. این گونه است که من اکنون اینجا نشسته‌ام. به این دلیل است که ما توانستیم این هفته مقدم کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهوری، را به سازمان ملل متحد گرامی بداریم. به همین دلیل است که کابینه پرزیدنت بایدن متنوع‌ترین کابینه در تاریخ است و در آن برای نخستین بار یک بومی آمریکایی یکی از سمت‌های کابینه را احراز کرده است.
ما می‌توانیم کاری کنیم که جوامع و دولت‌های‌مان بازتاب‌دهنده عالی‌ترین آرمان‌های ما باشند – حتی اگر برخی افراد همچنان دچار کاستی هستند. ما می‌توانیم عمل کنیم. و این همان کاری است که ما در دولت بایدن و هریس در حال انجام آن هستیم.
رئیس‌جمهوری در ۶۰ روز نخست این را اولویت خود قرار داد: از رسیدگی به موضوع تبعیض نژادی در زمینه مسکن، تا پایان دادن به فعالیت زندان‌های خصوصی که مردان جوان تیره‌پوست را انبار می‌کنند، تا احترام گذاشتن به حق حاکمیت قبایل بومی آمریکا، و تا مبارزه با بیگانه‌هراسی و تبعیض علیه آسیایی‌ها، آمریکاییان آسیایی‌تبار، و مردم جزایر پاسیفیک.
دولت بایدن-هریس همچنین درک می‌کند که همه‌گیری و بحران اقتصادی کووید-۱۹ به طرز نامتناسبی به اعضای اقلیت‌های نژادی و قومی آسیب رسانده است. بنا بر این، ما در این رابطه گام‌هایی را برداشته‌ایم که از آن جمله می‌توان به ارائه بودجه کمک‌های اضطراری، افزایش دسترسی به غذاهای مقوی، و تصویب* پرداخت‌های وام دانشجویی فدرال – که می‌دانیم به ویژه به جوامع تیره‌پوستان کمک خواهد کرد – انجام داده‌ایم.
باید تصریح کنم که این تنها آغاز کار است. پایان دادن به تبعیض نژادی، به ویژه در نظام عدالت کیفری ما، یک اولویت برتر مداوم برای رئیس‌جمهوری و برای کل دولت بایدن-هریس خواهد بود. و ما درخواست می‌کنیم که کشورهای دیگر نیز به ما بپیوندند.
ما از همه کشورها می‌خواهیم که «کنوانسیون بین‌المللی حذف همه انواع تبعیض نژادی» را تصویب و اجرا کنند. چرا که این، درباره رقم زدن آینده است. این کار آینده‌ای را که ما برای فرزندان‌مان، نوادگان‌مان، و نوادگان آنها می‌خواهیم، رقم می‌زند.
آنها همین حالا هم از ما می‌خواهند که بهتر عمل کنیم. آنها ایده‌های تازه‌ای را مطرح می‌کنند و برای اقدامات پیشروانه تلاش می‌کنند. آنها از سیاست‌مداران و دولت‌های‌شان بیشتر مطالبه می‌کنند. و آنها در خیابان‌ها مشغول راهپیمایی برای تغییر هستند.
آنها می‌گویند که «جان سیاهان مهم است.» زیرا به راستی چنین است.
آنها شعار می‌دهند: «دموکراسی این گونه است.» چون واقعاً هست.
این شیوه آمریکایی است.
ما کاستی‌هایی داریم؛ کاستی‌هایی ژرف و جدی. اما درباره آنها صحبت می‌کنیم. ما برای برطرف کردن آنها تلاش می‌کنیم و ما، به این امید که بتوانیم کشور را در وضعی بهتر از آن چه که تحویل گرفتیم، تحویل دهیم، تلاش می‌کنیم.
ما می‌توانیم در مقیاس چندجانبه نیز همین کار را انجام دهیم. بگذارید نژادپرستی و تبعیض نژادی بومی را در همه جوامع سراسر جهان افشاء کنیم. بیایید به پیش برویم تا آن تبعیض را ریشه‌کن کنیم و پوسیدگی را از بنیادهای‌مان بزداییم. و در این روز اختصاص یافته به پایان دادن به تبعیض نژادی، در حالی که پرچم‌های‌مان به حالت نیمه‌افراشته درآمده است، بیایید جهانی کم‌نفرت‌تر و امیدوارتر را برای فرزندان‌مان به جای بگذاریم.
بیایید به آنها آینده‌ای بدهیم؛ آینده‌ای بدون ترس. آینده‌ای عاری از خشونت. این میراثی است که من امیدوارم آنها بتوانند به ارث ببرند.
از شما سپاسگزارم.
برای مشاهده محتوای اصلی: (https://usun.usmission.gov/remarks-by-ambassador-linda-thomas-greenfield-at-a-un-general-assembly-commemorative-meeting-for-intl-day-for-the-elimination-of-racial-discrimination/)
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.