وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
برای انتشار فوری
سخنرانی
۱۴ دسامبر ۲۰۲۱
دانشگاه اندونزی
جاکارتا، اندونزی
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده: خوب، صبح همگی بخیر. بودن در کنار همه شما فوق العاده است. دکتر کاسامایاتی، از شما برای این معرفی سخاوتمندانه بسیار سپاسگزارم. اما مهمتر از آن، از شما برای چندین دهه خدماتی که به منظور بهبود بهداشت عمومی، آموزش نسل بعدی پزشکان و پرستاران – از جمله به عنوان نخستین زنی که به عنوان رئیس دانشکده بهداشت عمومی این دانشگاه خدمت می‌کند – سپاسگزاری می‌کنم. تعهد شما به جامعه‌تان – از تحقیقات شما در مورد سلامت باروری گرفته تا رهبری شما در گروه اقدام [مبارزه با] کووید اندونزی – واقعاً الهام‌بخش است و من از شما تشکر می‌کنم. (تشویق)
و صبح همه کسانی که این جا هستند به خیر. سلامت پیگی [به زبان اندونزیایی]. بازگشت به جاکارتا فوق العاده است. در گذشته به عنوان معاون وزیر امور خارجه، چند بار در اینجا حضور داشتم و مشتاقانه منتظر فرصتی بودم که به بزرگترین دموکراسی جنوب شرقی آسیا برگردم.
و خطاب به دانشجویان حاضر در این اتاق می‌گویم که فکر می‌کنم بازگشت به دانشگاه احساس خوبی داشته باشد. من می‌دانم که بسیاری از شما مدتی است که از راه دور درس می‌خوانید و مشتاقانه منتظر بازگشت به کلاس هستید، و خوشحالم که امروز بهانه‌ای داشتیم که شما را دور هم جمع کنیم. دکتر، من می‌دانم که شما و گروه اقدام می‌خواهید دانشجویان بازگردند و می‌دانم که همه چه قدر منتظر آن هستند.
من این جا هستم، ما این جا هستیم، چرا که رویدادهای هند-آرام [منطقه اقیانوس هند-اقیانوس آرام] بیش از هر منطقه دیگری مسیر جهان را در سده بیست و یکم ترسیم خواهد کرد.
هند-آرام سریعترین منطقه در حال رشد در این سیاره است. این منطقه ۶۰ درصد اقتصاد جهان را در خود جای داده است و دو سوم کل رشد اقتصادی در پنج سال گذشته به آن اختصاص دارد. این منطقه خانه بیش از نیمی از مردم جهان، و جایگاه هفت اقتصاد از ۱۵ اقتصاد بزرگ جهان است.
و [هند-آرام] تنوع شکوهمندی دارد و شامل بیش از ۳ هزار زبان و مذهب متعدد است که در دو اقیانوس و سه قاره گسترده شده‌اند.
حتی کشوری مانند اندونزی نیز به تنهایی جایگاه یک جورچین غنی است که تنها از طریق گوناگونی‌اش می‌توان قطعات آن را تشخیص داد. و شعار این کشور – «بهینکا تونگ‌گال ایکا» [به زبان اندونزیایی] «یکپارچگی در گونه‌گونی» – برای یک آمریکایی بسیار آشنا به نظر می‌رسد. ما در آمریکا می‌گوییم «ای پلوربس یونم» [به زبان لاتین] «یکی از میان بسیاری.» این، همان ایده است.
ایالات متحده از دیرباز یک کشور هند-آرام بوده، هست، و خواهد بود. این یک واقعیت جغرافیایی است که از کشورهای ساحلی اقیانوس آرام تا گوام، و سرزمین‌های ما در سراسر اقیانوس آرام، [صدق می‌کند] و یک واقعیت تاریخی است که با دو قرن بازرگانی و سایر روابط ما با منطقه نشان داده شده است.
امروزه نیمی از شرکای اصلی بازرگانی ایالات متحده در هند-آرام قرار دارند. این منطقه مقصد تقریباً یک سوم صادرات ما، منبع ۹۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در ایالات متحده، و ایجادکننده میلیون‌ها شغل در ۵۰ ایالت ما است. و شمار نظامیان آمریکایی مستقر در این منطقه بیش از هر جای دیگر در خارج از سرزمین اصلی ایالات متحده است. آنها صلح و امنیت را که برای رفاه در منطقه حیاتی بوده و به نفع همه ما است، تضمین می‌کنند.
و البته ما به واسطه مردم‌مان، که پیشینه ارتباطاتشان به نسل‌ها قبل بازمی‌گردد، به هم پیوند خورده‌ایم. بیش از ۲۴ میلیون آمریکایی آسیایی‌تبار در ایالات متحده زندگی می‌کنند. از جمله آنها سفیر سونگ کیم است که وقتی مانند سه دهه گذشته در نقطه‌ای از جهان مشغول خدمت به کشورش نباشد [در آمریکا زندگی می‌کند.]
قبل از همه‌گیری بیش از ۷۷۵ هزار دانشجو از منطقه هند-آرام در دانشکده‌‌ها و دانشگاه‌های ایالات متحده تحصیل می‌کردند. و همکلاسی‌های آمریکایی شما در دانشگاه اندونزی از جمله میلیون‌ها آمریکایی هستند که برای تحصیل، کار، و زندگی به این منطقه آمده‌اند. یکی از آنها هم رئیس‌جمهوری ما شد.
یک ضرب المثل اندونزیایی وجود دارد – ضرب المثلی که به من گفته‌اند از سنین پایین به کودکان آموزش داده می‌شود – که می‌گوید: «ما دارای دو گوش هستیم، اما فقط یک دهان داریم.» یعنی قبل از این که حرف بزنیم یا اقدام کنیم، باید گوش بدهیم. و ما در نخستین سال کار این دولت به مردم منطقه هند-آرام بسیار گوش دادیم تا دیدگاه شما برای این منطقه و آینده آن را درک کنیم.
ما از رهبران منطقه در کشورمان استقبال کرده‌ایم. رهبران ژاپن و کره جنوبی نخستین رهبران خارجی بودند که پرزیدنت بایدن پس از تصدی سمتش میزبان آنها بود. همچنین همه وزیران امور خارجه که من افتخار میزبانی آنها را در وزارت امور خارجه داشتهام – از جمله وزیر امور خارجه رتنو – [نیز از آن جمله بودند.] ما – از جمله معاون رئیس‌جمهوری هریس، وزیر دفاع آستن، وزیر بازرگانی ریموندو، بسیاری دیگر از اعضای کابینه، و نیز بسیاری از مقامات ارشد وزارت امور خارجه از تیم من – هم به منطقه شما آمده‌ایم.
رئیس‌جمهوری در اجلاس‌هایی که توسط نهادهای مهم منطقه‌ای با حضور چندین تن از رهبران برگزار می‌شود، شرکت کرده است: ایپک؛ اجلاس سران آمریکا-آسه آن و شرق آسیا؛ و مشارکت چهارگانه [کواد] که از هند، ژاپن، و استرالیا تشکیل شده است. من نیز همین رویکرد را با دیگر وزیران امور خارجه داشتهام که از آن جمله میزبانی مشارکت وزیران مکونگ-ایالات متحده بوده است. و پرزیدنت بایدن با رهبران هند-آرام در خارج از کشور نیز دیدار کرده است، که از جمله آنها می‌توان به ملاقات بسیار سازنده با رئیس جمهوری جوکووی در گلاسگو در جریان کنفرانس کاپ۲۶ اشاره کرد.
اما این فقط رهبران نیستند که ما به سخنان‌شان گوش می‌دهیم. در سفارت‌خانه‌ها و کنسولگری‌های ما در سرتاسر منطقه، دیپلمات‌های ما دو گوش‌شان را به کار می‌بندند تا دیدگاه‌های مردم از همه اقشار – دانشجویان، کنشگران، دانشگاهیان، و کارآفرینان – را مد نظر قرار دهند.
و در حالی که این یک منطقه فوق‌العاده متنوع با علایق و دیدگاه‌های منحصربهفرد است، ما می‌بینیم که میان دیدگاهی که از منطقه هند-آرام می‌شنویم و دیدگاه خودمان همسویی زیادی وجود دارد.
مردم و دولت‌های منطقه خواهان فرصت‌های بیشتر و بهتر برای همه مردم خود هستند. آنها خواهان فرصت‌های بیشتری برای برقراری ارتباط در کشورهای خود، بین ملت‌های خود، و در سراسر جهان هستند. آنها می‌خواهند برای بحران‌هایی مانند این همه‌گیری که ما اکنون در آن به سر می‌بریم، بهتر آماده شوند. آنها خواهان صلح و ثبات هستند. آنها می‌خواهند که ایالات متحده حضور و تعامل بیشتری داشته باشد. و از همه مهمتر، آنها می‌خواهند منطقه‌ای آزادتر و بازتر داشته باشند.
بنابراین، آن چه امروز می‌خواهم انجام دهم این است که سعی کنم آن چشم‌انداز مشترک را، و این را که چگونه با هم برای تحقق آن کار خواهیم کرد، مشخص کنم. و پنج عنصر اصلی وجود دارد که من می‌خواهم روی آنها متمرکز شوم.
نخست، ما یک هند-آرام آزاد و باز را به پیش خواهیم برد.
ما در مورد یک هند-آرام آزاد و باز زیاد حرف می‌زنیم، اما اغلب منظورمان را از آن بیان نمی‌کنیم. آزادی یعنی این که بتوانید آینده‌تان را رقم بزنید و در مورد آن چه در جامعه و کشور شما اتفاق می‌افتد، فارغ از آن که چه کسی هستید یا چه کسی را می‌شناسید، اظهار نظر کنید. و طبعا گشودگی از آزادی سرچشمه می‌گیرد. مکان‌های آزاد به روی اطلاعات و دیدگاه‌های جدید باز هستند. آنها پذیرای فرهنگ‌ها، مذاهب، و شیوه‌های مختلف زندگی هستند. آنها پذیرای انتقاد، تأمل در خود، و همچنین تجدید هستند.
وقتی می‌گوییم ما یک منطقه هند-آرام آزاد و باز می‌خواهیم، منظور ما این است که در سطح فردی، مردم در زندگی روزمره خود آزاد باشند و در جوامع باز زندگی کنند. منظور ما این است که در سطح کشوری، هر کشور بتواند مسیر خود و شرکای خود را برگزیند. و منظور ما این است که در سطح منطقه‌ای – یعنی در این بخش از جهان – با مشکلات به صورت علنی برخورد شود، حکومت‌‌ها به صورت شفاف و منصفانه به قدرت برسند، و کالاها و ایده‌ها و انسان‌ها آزادانه در خشکی، در فضای مجازی، و در دریاهای آزاد جریان داشته باشند.
همه ما در اطمینان یافتن از این که پویاترین منطقه جهان عاری از اجبار و در دسترس همگان است، ذی‌نفع هستیم. این برای مردم سراسر منطقه خوب است. این برای آمریکایی‌ها خوب است، چرا که تاریخ نشان می‌دهد وقتی این منطقه وسیع آزاد و باز باشد، آمریکا امن‌تر و مرفه‌تر است. بنابراین ما با شرکای‌مان در سراسر منطقه برای تحقق این چشم‌انداز همکاری خواهیم کرد.
ما به پشتیبانی از گروه‌های ضدفساد و هوادار شفافیت، روزنامه‌نگاران تحقیقی، و اندیشکده‌های سراسر منطقه – از جمله مؤسسه «ادووکاتا» در سریلانکا – ادامه خواهیم داد. آن موسسه با پشتیبانی ما یک فهرست ثبت عمومی را از شرکت‌های دولتی مانند بانک‌ها و خطوط هوایی به شدت زیان‌‌ده به وجود آورد و راه‌هایی را برای اصلاح آنها پیشنهاد کرد.
ما در دولت نیز شرکایی مانند ویکتور سوتو پیدا می‌کنیم. او شهردار شهر پاسیگ در فیلیپین است. ویکتور یک خط تلفن ۲۴ ساعته و هفت روز هفته را برای رای‌دهندگان راه‌اندازی کرد تا موارد فساد را گزارش کنند. این کار روند اعطای قراردادهای دولتی را شفاف‌تر کرده و امکان اظهار نظر درباره نحوه هزینه‌کرد منابع خود توسط شهر را برای سازمان‌های جامعه‌‌بنیاد فراهم کرده است. او بخشی از اولین گروه برنامه «قهرمانان جهانی مبارزه با فساد» وزارت امور خارجه است که اوایل امسال اعلام کردیم.
و ما به فرا گرفتن بهترین شیوه‌ها از دموکراسی‌های همکارمان ادامه خواهیم داد. این اندیشه‌ای است که در پی نشست سران برای دموکراسی قرار دارد؛ نشستی که پرزیدنت بایدن هفته گذشته تشکیل داد و رئیس جمهوری جوکووی در آن به عنوان اولین سخنران صحبت کرد، و نیز مجمع دموکراسی بالی که اندونزی به تازگی برای چهاردهمین بار برگزار کرد، و من فرصتی پیدا کردم که در آن سخنرانی کنم.
ما همچنین در برابر رهبرانی که به حقوق مردم خود احترام نمی‌گذارند، همان گونه که اکنون در برمه شاهد آن هستیم، خواهیم ایستاد. ما به همکاری با متحدان و شرکای خود ادامه خواهیم داد تا رژیم را تحت فشار بگذاریم که خشونت بی‌رویه خود را متوقف کند، همه کسانی را که به ناحق بازداشت شده‌اند آزاد کند، اجازه دسترسی بدون مانع بدهد، و مسیر برمه را به سوی دموکراسی فراگیر بازگردانند.
آسهآن اجماعی را بر سر پنج موضوع ایجاد کرده است و از رژیم می‌خواهد که در گفت‌و‌گوی سازنده با همه طرف‌ها به دنبال راه حلی مسالمت‌آمیز باشد که به اراده مردم برمه احترام بگذارد، هدفی که ما از آن دست نخواهیم کشید.
یکی دیگر از راه‌های ترویج آزادی و گشودگی فضا دفاع از اینترنت باز، قابل کارکرد، ایمن، و قابل اعتماد در برابر کسانی است که فعالانه می‌کوشند اینترنت را بسته‌تر، درهم‌شکسته‌تر، و ناامن‌تر کنند. ما ضمن کار با شرکای‌مان برای دفاع از این اصول، به ایجاد سیستم‌های مطمئن و قابل اعتمادی که پایه و اساس آن را می‌سازد کمک خواهیم کرد. در اجلاس سران مون-بایدن [روسای جمهوری کره جنوبی و ایالات متحده] در اوایل سال جاری، کره جنوبی و ایالات متحده از سرمایه‌گذاری بیش از ۳٬۵ میلیارد دلاری در فناوری‌های نوظهور، از جمله تحقیق و توسعه شبکه‌های ایمن نسل پنجم و ششم خبر دادند.
در نهایت، ما به همراه هم‌پیمانان و شرکای‌مان برای دفاع از نظم مبتنی بر قوانینی که با هم در طول دهه‌ها ایجاد کرده‌ایم تلاش خواهیم کرد تا اطمینان حاصل کنیم که منطقه باز و در دسترس باقی می‌ماند.
و بگذارید یک چیز را واضح بگویم: هدف دفاع کردن از نظم مبتنی بر قوانین این نیست که هیچ کشوری پایین نگاه داشته شود. بلکه هدف، محافظت از حق همه کشورها برای انتخاب مسیر خود بدون اجبار و ارعاب است. مسئله یک رقابت درون‌منطقه‌ای با محوریت ایالات متحده یا منطقه‌ای با مرکزیت چین نیست. هند-آرام خودش یک منطقه محسوب می‌شود. موضوع حمایت از حقوق و توافق‌هایی است که سبب به وجود آمدن صلح‌آمیزترین و مرفه‌ترین دوره در تاریخ این منطقه و جهان است.
به همین دلیل است که نگرانی‌های زیادی از شمال شرق آسیا تا جنوب شرق آسیا و از رودخانه مکونگ تا جزایر اقیانوس آرام در مورد اقدامات تهاجمی پکن وجود دارد. [چین] دریاهای آزاد را متعلق به خود می‌داند، با تخصیص یارانه به شرکت‌های دولتی خود در بازارهای آزاد خلل ایجاد می‌کند، صادرات کشورهایی را که با سیاست‌های‌شان موافق نیست نمی‌پذیرد و توافقهای آنها را لغو می‌کند، و به فعالیت‌های ماهیگیری غیرقانونی، گزارش‌نشده، و خلاف مقررات می‌پردازد. کشورهای منطقه خواهان تغییر این رفتار هستند.
ما نیز همین را می‌خواهیم و به همین دلیل مصمم هستیم که در دریای چین جنوبی، جایی که اقدامات تهاجمی پکن ترابری بازرگانی به ارزش سالانه بیش از ۳ هزار میلیارد دلار را تهدید می‌کند، آزادی دریانوردی را تضمین کنیم.
شایان ذکر است که معیشت و رفاه واقعی میلیون‌ها نفر در سراسر جهان به این رقم عظیم ۳ هزار میلیارد دلاری وابسته است. وقتی محموله‌های بازرگانی نتوانند از دریاهای آزاد عبور کنند، معنایش این است که کشاورزان از جابه‌جایی فراورده‌های خود محروم می‌شوند، کارخانه‌ها نمی‌توانند ریزتراشه‌های خود را ارسال کنند، و بیمارستان‌ها قادر به دریافت داروهای نجات‌‌بخش نیستند.
پنج سال پیش، یک دادگاه بین‌المللی با صدور یک رای متفق‌القول و الزام‌آور ادعاهای غیرقانونی و گسترده دریایی در رابطه با دریای چین جنوبی را مغایر با قوانین بین‌المللی دانست و قاطعانه رد کرد. ما و دیگر کشورها، از جمله کشورهایی که نسبت به دریای چین جنوبی مدعی هستند، به مقابله با چنین رفتاری ادامه خواهیم داد. همچنین به همین دلیل است که مطابق تعهدات دیرینه‌مان، به صلح و ثبات در تنگه تایوان علاقه‌مندیم.
دوم، ما ارتباطات نیرومندتری را در داخل و خارج از منطقه ایجاد خواهیم کرد. ما پیمان‌های مربوط به اتحادهایمان با ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، فیلیپین، و تایلند را عمیق‌تر خواهیم کرد.
این پیوندها از دیرباز پایه و بنیاد صلح، امنیت، و رفاه در منطقه را فراهم کرده است. ما همچنین از همکاری‌های بیشتر میان این هم‌پیمانان پشتیبانی خواهیم کرد. این یکی از مواردی است که ما آن را با تعمیق همکاری سه جانبه میان ایالات متحده، ژاپن، و کره جنوبی و راه‌اندازی یک توافقنامه مشارکت امنیتی جدید تاریخی با استرالیا و بریتانیا به انجام رسانده‌ایم. ما راه‌هایی را برای پیوند دادن هم‌پیمانان و شرکای‌مان با یکدیگر پیدا خواهیم کرد، و این همان کاری است که با تقویت دوباره مشارکت چهارگانه انجام داده‌ایم. و ما مشارکت‌مان را با یک آسهآن قوی و مستقل تقویت خواهیم کرد.
مرکزیت آسهآن به این معنا است که ما با توجه به همسویی میان دیدگاه ما و دیدگاه در قبال منطقه هند-آرام، همراه با آسهآن و از طریق آسهآن تلاش خواهیم کرد که تعامل‌مان با منطقه را بیش از پیش عمیق کنیم.
پرزیدنت بایدن در ماه اکتبر از تخصیص بیش از ۱۰۰ میلیون دلار برای تقویت همکاری ما با آسهآن در زمینه‌های مهم، از جمله بهداشت عمومی و توانمندسازی زنان خبر داد. رئیس‌جمهوری ایالات متحده همچنین رهبران آسهآن را به نشستی در ایالات متحده در ماه‌های آینده دعوت خواهد کرد تا درباره چگونگی تعمیق شراکت راهبردی خود گفتگو کنند.
ما در حال تقویت مشارکت راهبردی با دیگر کشورهای منطقه – شامل سنگاپور، ویتنام، مالزی، و البته اندونزی – هستیم و من به همین دلیل این سفر را انجام داده‌ام.
ما همچنین در حال تعمیق روابط میان مردم‌مان هستیم. ابتکار رهبران جوان جنوب شرقی آسیا (YSEALI) برنامه شاخصی برای توانمندسازی نسل آینده رهبران در جنوب شرقی آسیا، بیش از ۱۵۰ هزار عضو دارد و تعداد اعضای آن رو به افزایش است.
سرانجام این که ما تلاش خواهیم کرد که روابط خود را در منطقه هند-آرام با یک نظام بی‌مانند ائتلاف‌ها و مشارکت‌های فراتر از این منطقه، به ویژه در اروپا، مرتبط کنیم. اتحادیه اروپا به تازگی یک راهبرد هند-آرام را که با دیدگاه‌های خودمان همسویی نزدیک دارد، منتشر کرده است. ما در ناتو مشغول به‌روزرسانی مفهوم راهبردی‌مان هستیم تا ضمن بازتاب دادن اهمیت فزاینده هند-آرام، به تهدیدهای تازه مانند پیامدهای امنیتی بحران اقلیمی رسیدگی کنیم. و ما مرکزیت آسهآن را در بطن کار با شرکای‌مان قرار می‌دهیم. ما چند روز پیش، زمانی که وزیران گروه ۷ در نشست‌شان در بریتانیا برای نخستین بار با شرکای‌شان در آسهآن ملاقات کردند، همین کار را انجام دادیم.
ما همه این کارها را به یک دلیل ساده انجام می‌دهیم: این به ما اجازه می‌دهد که گسترده‌ترین و مؤثرترین ائتلاف‌ها را برای مقابله با هر چالشی، استفاده از هر فرصتی، و تلاش برای رسیدن به هر هدفی گرد هم آوریم. هر چه کشورهای بیشتری را بتوانیم حول منافع مشترک جمع کنیم، همه ما نیرومندتر خواهیم بود.
سوم، ما رفاه گسترده را ترویج خواهیم کرد. ایالات متحده تاکنون بیش از هزار میلیارد دلار سرمایه گذاری مستقیم خارجی را در هند-آرام تأمین کرده است. این منطقه با صدای بلند و رسا به ما گفته است که از ما می‌خواهد کارهای بیشتری انجام دهیم. ما می‌خواهیم این خواسته را برآورده کنیم. ما به دستور پرزیدنت بایدن، در حال توسعه یک چارچوب اقتصادی فراگیر هند-آرام به منظور دنبال کردن اهداف مشترک‌مان، از جمله در عرصه‌های تجارت و اقتصاد دیجیتال، فناوری، زنجیره‌های تأمین مقاوم و انعطاف‌پذیر، کربن‌زدایی و انرژی پاک، زیرساخت‌ها، استانداردهای کارگری، و دیگر عرصه‌های مورد علاقه مشترک هستیم.
دیپلماسی ما نقش کلیدی را ایفا خواهد کرد. ما ضمن فرصت‌هایی که شرکت‌های آمریکایی به‌تنهایی پیدا نمی‌کنند، کار آنها را آسان‌تر می‌کنیم تا تخصص و سرمایه‌شان را به مکان‌ها و بخش‌های جدید بیاورند. امکان دیپلماتیک ما، سفارتخانه‌های ما در سراسر منطقه هند-آرام هم اکنون در این زمینه پیشرو هستند، و ما ظرفیت را افزایش خواهیم داد تا آنها بتوانند کارهای بیشتری انجام دهند. بیش از ۲۳۰۰ تن از رهبران کسب‌وکار و دولتی این منطقه در «مجمع کسب‌وکار هند-آرام امسال»، که میزبانی مشترک ما و هند برگزار خواهد شد، به من ملحق می‌شوند. ما در آن مجمع حدود ۷ میلیارد دلار پروژه‌های جدید در بخش خصوصی را اعلام خواهیم کرد.
ما با شرکای‌مان برای شکل دادن به مقررات اقتصاد دیجیتال رو به رشد در مسائل مهم مانند حریم خصوصی و امنیت داده‌ها همکاری خواهیم کرد. اما این کار را به شیوه‌ای که بازگوکننده ارزش‌هایمان باشد و دروازه فرصت‌ها را به روی مردم‌مان باز کند، انجام خواهیم داد. چرا که اگر ما به آ[مقررات اقتصاد دیجیتال] شکل ندهیم، دیگران این کار را خواهند کرد. و به احتمال زیاد آنها این کار را به گونه‌ای انجام خواهند داد که در جهت پیشبرد منافع یا ارزش‌های مشترک ما نخواهد بود.
پرزیدنت بایدن در ماه نوامبر در «سازمان همکاری‌های اقتصادی منطقه آسیا-آرام» (APEC)، چشم‌انداز روشنی را برای این که ما چگونه می‌توانیم یک راه مشترک رو به جلو را در منطقه به وجود بیاوریم، مشخص کرد. او در زمینه فناوری‌های دیجیتال، درباره نیاز به یک اینترنت باز، دارای قابلیت همکاری، قابل اعتماد، و ایمن و نیز تمایل شدید ما به سرمایه‌گذاری در امنیت سایبری و توسعه استانداردهای اقتصاد دیجیتال که همه اقتصادهای ما را شرایطی مناسب برای رقابت در آینده قرار می‌دهند، صحبت کرد. و زمانی که من و تای، نماینده تجاری ایالات متحده در ماه نوامبر به اتفاق رهبری هیأت‌مان در اجلاس وزیران سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا-آرام بر عهده داشتیم، بر لزوم اطمینان از اینکه فناوری در خدمت یک هند-آرام آزاد و باز است، تمرکز کردیم.
ما همچنین بازرگانی منصفانه، مقاوم، و انعطاف‌پذیر را ترویج خواهیم کرد. این همان موضوع «پنجره واحد آسهآن» است، این پروژه‌ای است که ایالات متحده از آن حمایت کرد تا یک سیستم خودکار واحد را برای پاک‌سازی گمرک‌ها در سراسر منطقه ایجاد کند. این پروژه با شفاف‌تر و ایمن‌تر کردن بازرگانی، پایین آوردن هزینه‌های کسب‌وکار، و کاهش قیمت‌ها برای مصرف‌کنندگان، به ساده‌سازی تجارت کمک کرد. و گذار از گمرک‌های کاغذی به گمرک‌های دیجیتال سبب شده است که جابه‌جایی بازرگانی فرامرزی حتی در زمان قرنطینه‌ها میسر شود.
در نخستین سال همه‌گیری، زمانی که اکثر تجارت‌های فرامرزی در واقع با ناکامی رو‌به‌رو بودند، کشورهایی که در این بستر بیشترین فعالیت را داشتند، شاهد افزایش ۲۰ درصدی فعالیت تجاری خود بودند. و پرزیدنت بایدن در نشست سران ایالات متحده-آسهآن در ماه اکتبر، متعهد شد که ایالات متحده از پنجره واحد بیشتر حمایت کند. ما با شرکای‌مان کار خواهیم کرد تا زنجیره تأمین خود را ایمن‌تر و مقاومتر کنیم. من فکر می‌کنم که همه ما در طول این همه‌گیری دیده‌ایم که آنها چقدر آسیب‌پذیر هستند، و اختلال – از جمله کمبود ماسک، ریزتراشه‌ها، و انباشته شدن کالاها در بنادر – چقدر می‌تواند زیانبار باشد.
ما رهبری تلاش‌ها را برای گرد هم آوردن جامعه بین‌الملل به منظور برطرف کردن گلوگاه‌ها و ایجاد مقاومت بیشتر در برابر شوک‌های آینده بر عهده داشته‌ایم. پرزیدنت بایدن یک نشست سران را در مورد موضوع مقاومت زنجیره تأمین برگزار کرد. معاون رئیس‌جمهوری هریس طی سفر خود به منطقه، این موضوع را محور اصلی ملاقات‌هایش قرار داد. ریموندو، وزیر بازرگانی، هم در سفر اخیر خود به استرالیا، نیوزلند، سنگاپور، و مالزی به این موضوع پرداخته است. و تای، نماینده تجاری ایالات متحده، ضمن راه‌اندازی «گروه اقدام تجاری زنجیره تأمین»، این موضوع را در سفر خود به ژاپن، کره جنوبی، و هند مطرح کرد. من و جینا ریموندو، وزیر بازرگانی، در سال جدید، به اتفاق هم رهبران دولتی و بخش خصوصی از سراسر جهان را در یک مجمع جهانی زنجیره تأمین با هدف رسیدگی به این مسائل گرد هم خواهیم آورد. این منطقه، یعنی منطقه هند-آرام، به عنوان قطب بخش بسیار بزرگی از تولید و بازرگانی جهانی، هسته اصلی این تلاش‌ها خواهد بود.
نهایتاً، ما به پر کردن شکاف موجود در زمینه زیرساخت‌ها کمک خواهیم کرد. در این منطقه و در سراسر جهان، شکاف بزرگی در زمینه زیرساخت‌های مورد نیاز و و زیرساخت‌های موجود کنونی وجود دارد. بندرها، جاده‌ها، شبکه‌های نیرو، [اینترنت] پهن‌باند، همگی قطعات تشکیل‌دهنده دادوستد، تجارت، اتصال، فرصت، و رفاه جهانی هستند. و آنها برای رشد فراگیر منطقه هند-آرام ضروری به شمار می‌روند. اما ما نگرانی‌های فزاینده‌ای را از مقامات دولتی، صنعتی، کارگری، و جوامع منطقه هند-آرام می‌شنویم. مضمون این نگرانی‌ها این است که وقتی زیرساخت‌ها درست ساخته نشوند – مانند وقتی که از طریق روندهای غیرشفاف و فاسد اعطا شوند یا زمانی که توسط شرکت‌های خارجی که نیروی کار خود را وارد می‌کنند، منابع را استخراج می‌کنند، محیط زیست را آلوده می‌کنند، و جوامع محلی را بدهکار می‌کنند، ساخته می‌شوند – چه اتفاقی خواهد افتاد؟
کشورهای منطقه هند-آرام خواستار زیرساخت‌های بهتری هستند. اما بسیاری احساس می‌کنند که این بیش از حد گران است و یا احساس فشار می کنند که یا باید توافقهای بدی را با شرایطی که دیگران تعیین می‌کنند بپذیرند و یا هیچ توافقی در کار نخواهد بود. بنابراین ما با کشورهای منطقه همکاری خواهیم کرد تا زیرساخت‌های با کیفیت و با استانداردهای بالا را که مردم شایسته برخورداری از آن هستند، ارائه کنیم. در واقع، این کاری است که ما همین حالا هم داریم انجام می‌دهیم.
این هفته، ما به همراه استرالیا و ژاپن، یک مشارکت را با کشورهای فدرال میکرونزی، کریباتی، و نائورو برای احداث یک کابل زیردریایی جدید به منظور بهبود بخشیدن به اتصال اینترنت به آن کشورهای واقع در حوزه اقیانوس آرام اعلام کردیم. و اعضای این مشارکت چهارگانه از سال ۲۰۱۵ تاکنون بیش از ۴۸ میلیارد دلار در قالب تأمین مالی مورد حمایت دولت برای زیرساخت‌های منطقه ارائه کرده‌اند. این شامل هزاران پروژه – از توسعه روستایی گرفته تا انرژی‌های تجدیدپذیر – در بیش از ۳۰ کشور است و به میلیون‌ها نفر سود می‌رساند.
این مشارکت چهارگانه به‌تازگی یک گروه هماهنگی زیرساخت‌ها را برای سرعت بخشیدن به سرمایه‌گذاری‌های بیشتر راه‌اندازی کرد و اکنون در پی آن است که با آسیای جنوب شرقی در زمینه زیرساخت‌ها و بسیاری دیگر از اولویت‌های مشترک مشارکت کند. برنامه «جهان را بهتر بازسازی کنیم» که ما در ماه ژوئن به همراه شرکای‌مان در جی۷ راه‌اندازی کردیم، متعهد است که طی سال‌های آینده صدها میلیارد دلار را در چهارچوب تأمین مالی شفاف و پایدار ارائه کند. و ما به همراه استرالیا و ژاپن، «شبکه نقطه آبی» را به منظور آغاز صدور مجوز پروژه‌های زیرساختی با کیفیت با معیارهای تعیین شده توسط گروه ۲۰، سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، و دیگران مطابقت دارد، و نیز جذب سرمایه‌گذاران بیشتر راه‌اندازی کردیم.
چهارم، ما به ایجاد یک منطقه هند-آرام مقاومتر و انعطاف‌پذیرتر کمک خواهیم کرد. همه‌گیری کووید-۱۹ و بحران اقلیمی ضرورت این مسئولیت را دوچندان کرده است. این بیماری همه‌گیر در سراسر منطقه جان صدها هزار نفر – از جمله بیش از ۱۴۳ هزار مرد، زن، و کودک در اندونزی – را گرفته است. این همه‌گیری همچنین خسارات اقتصادی عظیمی را – از تعطیلی کارخانه‌ها گرفته تا توقف گردشگری – به بار آورده است.
ایالات متحده در همه مراحل، حتی زمانی که ما در داخل کشور با این همه‌گیری مبارزه می‌کنیم، در کنار مردم این منطقه بوده است. ما بیش از ۱۰۰ میلیون دوز از مجموع ۳۰۰ میلیون دوز واکسن ایمن و مؤثری که ایالات متحده قبلاً در سراسر جهان توزیع کرده است، به منطقه هند-آرام فرستاده‌ایم. و بیش از ۲۵ میلیون از آن دوزها به این جا، یعنی اندونزی، آمده‌اند. تا پایان سال آینده، مجموع دوزهای اهدایی ما به جهان به بیش از ۱.۲ میلیارد دوز خواهد رسید. و ما برای نجات جان انسان‌ها بیش از ۲.۸ میلیارد دلار کمک بیشتر برای همه چیز – از تجهیزات محافظت شخصی گرفته تا اکسیژن پزشکی برای بیمارستان‌ها – ارائه کرده‌ایم که این شامل ۷۷ میلیون دلار کمک به اینجا در اندونزی بوده است. و ما این کمک را به رایگان و بدون هیچ چشم‌داشتی عرضه کرده‌ایم. ما با ارائه بخش اعظم این کمک‌ها از طریق کوواکس اطمینان حاصل کرده‌ایم که عادلانه و بر اساس نیاز، نه بر پایه سیاست‌بازی، توزیع شده‌اند.
ما هم‌زمان با شرکای‌مان برای پایان دادن به این همه‌گیری همکاری می‌کنیم. مشارکت چهارگانه در زمینه واکسن نقش مهمی را در این عرصه ایفا می‌کند. ما همراه با هم برای تأمین مالی، تولید، توزیع، و تزریق بیشترین تعداد واکسن‌ها در سریعترین زمان ممکن همکاری می‌کنیم. کشورهای منفرد هم در حال افزایش تلاش‌هایشان هستند. هند به تازگی متعهد شده است که تا پایان سال ۲۰۲۲ تعداد ۵ میلیارد دوز واکسن دیگر تولید کند. کره جنوبی و تایلند هم تولیدات‌شان را افزایش داده‌اند.
ما در حال جذب بخش خصوصی هستیم. ما در جلسه‌ای که من در ماه گذشته تشکیل دادم، چیزی به نام «سپاه جهانی کووید» را راه‌اندازی کردیم. این ائتلافی متشکل از شرکت‌های پیشگام است که برای پشیبانی از تلاش‌های تدارکاتی و ارائه واکسن در کشورهای در حال توسعه، از جمله تلاش‌های مراحل پایانی، تخصص، ابزار، و قابلیت‌هایی لازم را ارائه می‌کنند، و این در واقع برای تزریق واکسن‌ها در بازوان مردم بسیار مهم است. این همان چیزی است که به طور فزاینده‌ای در سراسر جهان شاهد آن هستیم. تولید واکسن افزایش یافته است، واکسن‌ها به آن جا می‌رسند، اما به دلیل دشواری‌های مراحل پایانی، این واکسن‌ها به بازوهای مردم تزریق نمی‌شوند. این مراحل پایانی، مشکلات تدارکاتی هستند که باید حل و فصل شوند و این دقیقاً همان چیزی است که روی آن تمرکز کرده‌ایم.
در همین حال و در حالی که با ویروس می‌جنگیم، سیستم‌های بهداشتی را در منطقه هند-آرام و در سراسر جهان بهتر از گذشته بازسازی می‌کنیم تا از همه‌گیری آینده جلوگیری کنیم، آن را شناسایی کنیم، و به آن واکنش نشان دهیم. و مسئله این است که ما در واقع می‌دانیم چه کار باید انجام دهیم. ایالات متحده برای مدت چندین دهه با شرکایش برای تقویت سیستم‌های بهداشتی در منطقه کار کرده است. ما طی ۲۰ سال گذشته فقط در آسهآن بیش از ۳.۵ میلیارد دلار در زمینه بهداشت عمومی سرمایه‌گذاری کرده‌ایم. و در قبال آن – هم در زمینه پیشرفت‌های چشمگیر در بهداشت عمومی و هم در روابط عمیقی که در میدان ایجاد کرده‌ایم – دستاوردهای فراوانی داشته‌ایم.
پرزیدنت بایدن به‌تازگی به عنوان بخشی از حمایت ما از آسه‌ان، اعلام کرد که ما ۴۰ میلیون دلار را برای «طرح آینده سلامت ایالات متحده و آسهآن» ارائه خواهیم کرد و این کار سبب تسریع تحقیقات مشترک، تقویت نظام‌های سلامت، آموزش نسل آینده متخصصان بخش بهداشت خواهد شد.
ما همچنین از توسعه یک نظام هماهنگ‌سازی فوریت‌های بهداشت عمومی آسهآن پشیتبانی می‌کنیم. این نظام به کشورهای منطقه در همسان کردن واکنش‌هایشان به فوریت‌های بهداشتی آینده کمک خواهد کرد. و نخستین دفتر منطقه‌ای «مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده» در جنوب شرقی آسیا که تابستان امسال در هانوی افتتاح شد، هم اکنون در محل از این تلاش‌ها پشتیبانی می‌کند.
البته، بحران اقلیم یک چالش جهانی دیگر است که ما باید به اتفاق با آن مقابله کنیم. مردم در سراسر منطقه هند-آرام تأثیر فاجعه‌بار آن را احساس می‌کنند: ۷۰ درصد از بلایای طبیعی جهان در این منطقه رخ می‌دهد و بیش از ۹۰ میلیون نفر از ساکنان منطقه در سال ۲۰۱۹ تحت تأثیر بلایای مرتبط با تغییرات اقلیمی قرار گرفتند. در سال پس از آن، در کالیفرنیا که ساحل ما در اقیانوس آرام است، شاهد پنج مورد از شش فقره از بزرگترین آتش‌سوزی‌های تاریخ خود بود.
اکنون، بسیاری از بزرگترین انتشاردهندگان گازهای گلخانه‌ای منطقه به ضرورت اقدام فوری پی برده‌اند و ما این موضوع را در تعهدات بلندپروازانه‌ای که در کنفرانس اقلیمی «کوپ۲۶» ارائه کردند، دیده‌ایم. در گلاسکو، ۱۵ کشور منطقه هند-آرام، از جمله اندونزی، «تعهد جهانی متان» را با هدف کاهش ۳۰ درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای طی یک دهه آینده امضا کردند. اگر همه کشورهایی که بزرگترین تولیدکننده‌های گازهای گلخانه‌ای هستند‌به ما ملحق شوند، اثر آن در کاهش میزان گرمایش بیشتر از خارج کردن همه کشتی‌ها از دریا و همه هواپیماها از آسمان خواهد بود.
اما این که بخواهیم به اقلیم فقط از منظر تهدید فکر کنیم، اشتباه است. دلیل آن هم این است: همه کشورهای کره زمین باید انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهند و برای تأثیرات اجتناب‌ناپذیر تغییرات اقلیمی آماده شوند. و این دگرگونی ضروری و روی آوردن به فناوری‌های نوین و صنایع نوین، فرصتی کم‌نظیر را برای ایجاد شغل‌های جدید و با درآمد بالا فراهم می‌کند؛ فرصتی که در هر نسل یک بار به دست می‌آید.
ما بر این باوریم که این فرصت از مسیر منطقه هند-آرام عبور می‌کند، و ما همین حالا در تلاش هستیم که آن فرصت را به خدمت بگیریم. ایالات متحده تنها در پنج سال گذشته، بیش از ۷ میلیارد دلار را در زمینه سرمایه‌گذاری‌های بخش انرژی تجدیدپذیر در منطقه بسیج کرده است. ما در حالی که تلاش‌هایمان را افزایش می‌دهیم، مجموعه‌ای منحصربهفرد را از مشارکت‌هایی که ایجاد کرده‌ایم، ارائه می‌دهیم. این شامل سازمان‌های چندجانبه و گروه‌های مدافع و حمایتی، کسب‌کارها، پژوهشگران و کارشناسان فنی است.
طرح «لبه پاک» را که این ماه راه‌اندازی می‌کنیم، در نظر بگیرید. این طرح تخصص و نوآوری دولت ایالات متحده و بخش خصوصی را برای کمک به پیشبرد راه‌حل‌های انرژی پاک در سراسر منطقه به هم می‌پیوندد. بیش از ۲۰ میلیون دلاری را که پرزیدنت بایدن به تازگی برای طرح «آینده آب و هوای ایالات متحده و آسهآن» متعهد شد، یا ۵۰۰ میلیون دلار تأمین مالی را که هفته گذشته توسط «شرکت مالی توسعه بین المللی ایالات متحده» برای کمک به احداث یک کارخانه تولید [قطعات انرژی] خورشیدی در تامیل نادو هند اعلام شد، در نظر بگیرید.
این کارخانه که شرکت آمریکایی «فرست سولار» در آن حال ساخت آن است سالانه ۳.۳ گیگاوات ظرفیت خواهد داشت. این مقدار برای تأمین برق بیش از دو میلیون خانه کافی است. احداث و راه‌اندازی این محل هزاران فرصت شغلی را در هند – اغلب برای زنان – و صدها شغل دیگر را در ایالات متحده ایجاد خواهد کرد. و این تنها یکی از روش‌هایی است که ایالات متحده به هند کمک می‌کند به هدف بلندپروازانه‌اش مبنی بر [رسیدن] به ۵۰۰ گیگاوات ظرفیت انرژی تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ دست یابد و به نوبه خود به جهان کمک کند که از یک فاجعه آب و هوایی در امان بماند.
ما می‌دانیم که حتی اگر گذار به یک اقتصاد سبز فرصت‌های شغلی زیادی را ایجاد کند – که ما مطمئن هستیم ایجاد خواهد کرد – باز هم همه آن فرصت‌های شغلی توسط کارگران شاغل در صنایع و بخش‌های قدیمی که شغل‌شان را در این دوره گذار از دست داده‌اند، پر نخواهد شد. بنابراین، ما وظیفله‌ای داریم که نسبت به آن متعهد هستیم تا همه را با خود همراه کنیم.
مورد پنجم و پایانی این که ما امنیت منطقه هند-آرام را تقویت خواهیم کرد. تهدیدها در حال متحول شدن هستند. رویکرد امنیتی ما نیز باید با آنها متحول شود. ما خواستار همکاری امنیتی غیرنظامی نزدیک‌تر برای مقابله با طیفی از چالش‌ها –از جمله افراط‌گرایی خشونت‌بار، ماهیگیری غیرقانونی، و قاچاق انسان – خواهیم بود. و ما راهبردی را در پیش خواهیم گرفت که همه ابزارهای قدرت ملی ما – شامل دیپلماسی، نظامی، و اطلاعاتی – را با هم‌پیمانان و شرکای‌مان متصل و مرتبط کند. لوید آستن، وزیر دفاع ما، این را «بازدارندگی یکپارچه» نام نهاده است.
و مسئله تقویت توانمندی‌های ما است تا بتوانیم همان‌گونه که در دهه‌های گذشته در این منطقه توانسته‌ایم، صلح را حفظ کنیم. ما خواهان مناقشه در منطقه هند-آرام نیستیم. به همین دلیل است که ما در پی دیپلماسی جدی و پایدار با کره شمالی و با هدف نهایی عاری‌سازی هسته‌ای شبه جزیره کره هستیم. ما با هم‌پیمانان و شرکای‌مان برای مقابله با تهدیدهای برنامه‌های هسته‌ای و موشکی کره شمالی از طریق یک رویکرد تنظیم‌شده و عملی و هم‌زمان تقویت بازدارندگی گسترده‌مان تلاش خواهیم کرد.
و به همین دلیل است که پرزیدنت بایدن ماه گذشته به شی، رئیس‌جمهوری چین، گفت که ما مسئولیت عظیمی داریم تا اطمینان حاصل کنیم رقابت میان کشورهای ما به درگیری منتهی نمی‌شود. ما این مسئولیت را بسیار جدی می‌گیریم؛ چرا که ناکامی در انجام این کار برای همه ما فاجعه‌بار خواهد بود.
رابرت اف کندی، دادستان کل [وقت] ایالات متحده، در چهاردهم فوریه ۱۹۶۲، برای سخنرانی به این دانشگاه آمد. او درباره تلاش‌های پایداری که مردم ما مشترکاً انجام داده‌اند، و به گفته او می‌بایست توسط جوانان – مانند همین دانشجویانی که امروز اینجا هستند – به پیش برده می‌شد، صحبت کرد. و او نکته‌ای را به نقل از برادرش جان اف کندی، رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده، درباره دیدگاه ما برای جهان بازگو کرد. پرزیدنت کندی گفته بود: «هدف بنیادین ما همان است که بود: یک جهان صلح‌آمیز، جامعه‌ای متشکل از دولت‌های آزاد و مستقل، و آزاد برای این که آینده و نظام خودشان، را تا زمانی که آزادی دیگران را تهدید نکند، برگزینند.»
با در نظر گرفتن همه تغییراتی که طی حدود ۷۰ سال از زمان بیان این سخنان توسط پرزیدنت کندی روی داده است، میزان همسویی این دیدگاه با دیدگاه مشترک ما شگفت‌انگیز است. و دلیل این که من بسیار قدردان هستم که می‌توانم این جا در این دانشگاه در حالی که دانشجویان و دانش‌آموختگان بسیاری از برنامه‌های رهبری جوانان ما حضور دارند، صحبت کنم، این است که شما کسانی هستید که امروز حضور دارید و آن دیدگاه را به پیش خواهید برد. در حالی که این کار را انجام می‌دهید، بدانید که در سراسر منطقه هند-آرام، از جمله در ایالات متحده، مردمی هستند که امیدها و سرنوشت‌های‌شان به امیدها و سرنوشت‌های شما گره خورده است، و در بازتر و آزادتر کردن منطقه هند-آرام، این منطقه‌ای که ما در آن اشتراک داریم، شرکای ثابت قدم شما خواهند بود.
از این که سخنانم را شنیدید بسیار سپاسگزارم. (تشویق)
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/a-free-and-open-indo-pacific
این ترجمه جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.