وزارت امور خارجه ایالات متحده
آنتونی جی. بلینکن، وزیر امور خارجه
چهل و نهمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
سخنرانی از پیش ضبط شده
۱ مارس ۲۰۲۲
کمیسر عالی باشله، آقای رئیس، همکاران عضو، ایالات متحده از پیوستن دوباره به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خرسند است.
اکنون بیش از هر زمان دیگری در تاریخ معاصر، اصولی که در بطن فعالیت این شورا – و کل سازمان ملل متحد – قرار دارد، به چالش کشیده شده است.
در این زمان که ما با هم دیدار می‌کنیم، روسیه حمله‌ای از قبل برنامه‌ریزی شده، بدون تحریک قبلی، و غیرقابل توجیه را علیه اوکراین انجام می‌دهد، قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند، اصول اساسی صلح و امنیت بین‌المللی را زیر پا می‌گذارد، و یک بحران حقوق بشری و انسانی را به وجود می‌آورد.
گزارش‌های مربوط به نقض حقوق بشر و قوانین بین‌المللی بشردوستانه توسط روسیه ساعت به ساعت در حال افزایش است.
حملات روسیه مدارس، بیمارستان‌ها، و ساختمان‌های مسکونی را هدف قرار می‌دهد. آنها زیرساخت‌های حیاتی را، که برای میلیون‌ها نفر در سراسر اوکراین آب آشامیدنی، گاز لازم برای جلوگیری از یخ زدگی و مرگ آنها، و برق تامین می‌کند، منهدم می‌کنند. اتوبوس‌های غیرنظامی، خودروها، و حتی آمبولانس‌ها هم گلوله‌باران شده‌اند. روسیه هر روز دارد این کار را در سراسر اوکراین انجام می‌دهد.
کمیسر عالی دیروز گفت که حملات روسیه دست‌کم صد غیرنظامی، از جمله کودکان، را کشته و صدها نفر دیگر را زخمی کرده است – و گفت که انتظار دارد ارقام واقعی بسیار بیشتر باشد. و تلفات غیرنظامیان مرتب در حال افزایش است، که از آن جمله می‌توان به بسیاری از غیرنظامیانی که در حملات موشکی مهیب دیروز روسیه کشته و زخمی شدند، اشاره کرد؛ حمله‌ای که به یک مجتمع آپارتمانی در خارکیف اصابت کرد. خشونت روسیه ظرف تنها چند روز بیش از نیم میلیون اوکراینی شامل کودکان، سالمندان، و افراد دارای ناتوانایی‌های جسمی، را وادار به خروج از آن کشور کرده است و این افراد سفرهای مشقت‌بار و زجرآوری را در دل مناطق درگیری انجام می‌دهند.
اگر رئیس‌جمهوری پوتین در هدف اعلام شده خود مبنی بر سرنگون کردن دولت منتخب و دموکراتیک اوکراین موفق شود، بحران‌های حقوق بشری و انسانی وخیم‌تر خواهد شد. به کریمه نگاه کنید، جایی که اشغال روسیه با قتل‌های فراقانونی، ناپدیدشدن‌های اجباری، شکنجه، بازداشت‌های خودسرانه، اذیت و آزار اقلیت‌های قومی و مذهبی، و سرکوب بی‌رحمانه مخالفت‌ها همراه بوده است.
کرملین همچنین در حال شدت بخشیدن به روند سرکوب خود در روسیه است – کرملین حتی پیش از این حمله هم در روسیه سازمان‌های حقوق بشری را تعطیل می‌کرد و به اذیت و آزار، مسموم کردن، و به زندان انداختن کنشگران ضد فساد و مخالفان سیاسی می‌پرداخت.
بنا بر گزارش‌ها، مقامات هزاران شهروند روس را که به طور مسالمتآمیز به این تهاجم‌‌ها اعتراض کرده بودند و نیز روزنامه‌نگارانی را که این تظاهرات را پوشش می‌دادند، بازداشت کردند. مقامات روسیه به مطبوعات آن کشور هشدار داده‌اند که هرگونه گزارشی که از این حمله با عنوان «یک حمله، یک تهاجم، یا یک اعلان جنگ» یاد کند – و به عبارت دیگر حقیقت را بیان نماید – به مسدود شدن و جریمه شدن آن رسانه‌ها منجر خواهد شد. و دفتر دادستان کل روسیه گفته است که هر تبعه روس که در جریان این به اصطلاح «عملیات» به یک کشور خارجی، یک سازمان خارجی، یا سازمان بین‌المللی کمک کند، ممکن است تا ۲۰ سال زندانی شود.
این‌ها همان موارد نقض حقوق بشر است که این شورا برای متوقف کردن آنها ایجاد شد. اگر ما اکنون نتوانیم به یکدیگر بپیوندیم، چه زمانی خواهیم توانست با هم همراه شویم؟
ما باید همانند آن‌چه که دبیرکل و کمیسر عالی انجام دادند، این پیام قاطع و متحد را بفرستیم که رئیس‌جمهوری پوتین باید این حمله بدون تحریک قبلی را بی‌هیچ قید و شرطی متوقف کند و نیروهای روسیه را بی‌درنگ از اوکراین بیرون ببرد.
ما باید با قاطعیت و به صراحت، تلاش روسیه برای سرنگون کردن یک دولت منتخب دموکراتیک و نقض فاحش حقوق بشر و تخطی از قوانین بین‌المللی بشردوستانه توسط آن کشور را محکوم کنیم. و ما باید گام‌هایی را برای پاسخگو کردن عاملان آن برداریم. تصمیم این شورا برای برگزاری یک مباحثه فوری درباره بحران اوکراین گام مهمی به سوی اطمینان یافتن از ثبت مستندات و پاسخگو کردن است و من از بسیاری از اعضا که از آن حمایت کرده‌اند، سپاسگزاری می‌کنم.
ما باید بر تعهد روسیه، نسبت به احترام به قوانین بشردوستانه بین‌المللی، از جمله در ارتباط با محافظت از غیرنظامیان در جنگ – حتی در زمان تهاجم غیرقانونی آن کشور – تأکید کنیم.
اعضای این شورا باید از به کارگیری زبانی که دال بر مسئولیت مساوی طرفین در قبال این حمله بدون تحریک قبلی توسط یکی از دو طرف باشد، خودداری کنند. میزان [مسئولیت آنها] برابر نیست – این نادرست است – و بار مسئولیت را در جای درستی قرار نمی‌دهد. همین موضوع درباره اعضایی که به دروغ می‌گویند محکوم کردن نقض حقوق بشر «سیاسی کردن» اوضاع است، صدق می‌کند. این استدلال درباره موارد نقض حقوق بشر که اوضاع را سیاسی کرده است، چیزی نمی‌گوید.
ما باید تلاش‌های روسیه برای توجیه دروغین این حمله به عنوان «دفاع از حقوق بشر» – یعنی استفاده نادرست از عباراتی که ما برای بدترین جنایات در نظر گرفته‌ایم و بی‌احترامی به قربانیان این جنایات – را محکوم کنیم.
و نهایتا، ما باید کرملین را تحت فشار قرار دهیم تا به حقوق انسانی همه روس‌ها – از جمله حقوق شهروندانی که مخالفت‌شان را به شیوه‌ای مسالمتآمیز ابراز می‌کنند و روزنامه‌نگارانی که اخبار را گزارش می‌دهند – احترام بگذارد و به خانواده‌های سربازان روس اطلاع‌رسانی کند؛ آنها سزاوار این هستند که از سرنوشت عزیزان‌شان که در جنگ انتخابی رئیس‌جمهوری پوتین کشته شده‌اند، باخبر شوند.
طرح این پرسش که آیا یکی از کشورهای عضو سازمان ملل که تلاش کرده است یک کشور دیگر عضو سازمان ملل را زیر سلطه خود قرار دهد – و در این راستا مرتکب موارد وحشتناک نقض حقوق بشر شده و رنج و درد عظیم انسانی را رقم زده است – باید اجازه داشته باشد که در این شورا باقی بماند، منطقی است.
حتی در حالی که ما بر بحران اوکراین تمرکز کرده‌ایم، اوکراین تنها نقطه جهان نیست که نیازمند توجه این شورا است.
رژیم لوکاشنکا در بلاروس با بی‌رحمی جامعه مدنی و جنبش دموکراسی‌خواهی آن کشور را سرکوب می‌کند، از سرکوب فراملی برای ساکت کردن منتقدان خود در خارج از آن کشور استفاده می‌کند، و تهاجم روسیه را امکان‌پذیر می‌کند. مقامات بلاروس در روزهای اخیر صدها نفر را که به شکل مسالمتآمیز علیه حمله روسیه دست به تظاهرات زده بودند، بازداشت کردند.
در چین، دولت به ارتکاب نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت علیه اویغورهای عمدتا مسلمان و دیگر گروه‌های اقلیت در شین‌جیانگ ادامه می‌دهد و ما از کمیسر عالی می‌خواهیم که گزارش خود درباره وضعیت آنجا را بدون تأخیر منتشر کند.
ما باید تلاش‌هایمان برای رسیدگی به بحران بشردوستانه فزاینده در افغانستان را دوچندان کنیم و طالبان را تحت فشار قرار دهیم تا به حقوق همه افغان‌ها احترام بگذارند، و این کار را از جمله با متوقف کردن بازداشت ناعادلانه زنان معترض و روزنامه‌نگار، پایان دادن به انتقام‌جویی‌ها، و دادن اجازه تحصیل و کار در همه بخش‌ها به تمام افغان‌ها انجام دهند.
بحران‌های حقوق بشری در برمه، کوبا، کره شمالی، ایران، نیکاراگوئه، سودان جنوبی، سوریه، ونزوئلا، یمن، و کشورهای دیگر نیز نیازمند توجه مستمر این شورا است.
در هر یک از این مکان‌ها ما نه تنها باید موارد نقض را محکوم کنیم، بلکه باید برای متوقف کردن آنها و پاسخگو قرار دادن مرتکبان آنها تلاش کنیم.
با این حال، در لحظه‌ای که جهان نیازمند شفافیت اخلاقی و وحدت این شورا است، برخی دولت‌ها چنین استدلال می‌کنند که حاکمیت ملی به کشورها این حق را می‌دهد که هر چه می‌خواهند درون مرزهایشان انجام دهند. این تصادفی نیست که بسیاری از دولت‌هایی که این استدلال را دارند، حقوق بشر را به صورت سازمان‌یافته نقض می‌کنند – و در برابر حمله آشکار روسیه به حاکمیت ملی اوکراین به طرز وحشتناکی سکوت اختیار کرده‌اند.
اعلامیه جهانی با واژه «جهانی» آغاز می‌شود؛ چرا که ملت‌ها چنین تصمیم گرفتند که حقوق خاصی وجود دارند که همه افراد در همه جا حق دارند از آنها بهره‌مند باشند. اعضای این شورا مسئولیت ویژه‌ای برای تقویت – و نه تضعیف – آن حقوق دارند.
یکی از روش‌های انجام این کار، استقبال از بررسی دقیق پیشینه‌های خودمان است. ایالات متحده در ماه سپتامبر یک دعوتنامه‌ای رسمی و دائمی را برای همه کارشناسان سازمان ملل که در زمینه موارد موضوعی حقوق بشر گزارش و مشاوره می‌دهند، صادر کرد. ما از همه اعضای این شورا می‌خواهیم که چنین اقدامی را انجام دهند.
ما می‌دانیم که باید برای پیشبرد حقوق بشر در خانه تلاش کنیم. همه اعضا باید تلاش کنند. نکته مهم این است که همه ما معیارهای یکسانی را رعایت کنیم و برای برطرف کردن کاستی‌هایمان بکوشیم – همان‌گونه که تاکنون چنین کرده‌ایم.
انتظارات دیگری که شما می‌توانید از ایالات متحده در این شورا داشته باشید از این قرار است:
یکم، ما برای پیشبرد حقوق بشر نسبت به همکاری با دیگر کشورها، از جمله کشورهایی که همیشه با آنها موافق نیستیم، تعهد داریم و این همان چیزی است که کشورهای عضو در تعامل‌شان با سفیر شیبا کراکر، نماینده دائم ما در سازمان ملل متحد در ژنو، و میشل تیلور، سفیر جدید ما در شورای حقوق بشر مشاهده کرده‌اند.
دوم، ما بارها شنیده‌ایم که ایالات متحده اغلب بیش از آن که بر تقویت حقوق اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی تمرکز کند، بر تقویت حقوق مدنی و سیاسی تمرکز کرده است. مردم سراسر جهان می‌خواهند که ما هر دو را انجام دهیم – و ما ندای آنها را می‌شنویم.
سوم، ما به مقابله با جهت‌گیری ضداسرائیلی و تمرکز غیرمنصفانه و نامتناسب بر اسرائیل در این شورا ادامه خواهیم داد. «کمیسیون تحقیق» و «دستور کار بند ۷» لکه‌ای بر اعتبار این شورا هستند و ما آنها را قویاً رد می‌کنیم.
چهارم، ما برای حقوق انسانی دگرباشان جنسی؛ افراد دارای ناتوانی جسمی؛ اعضای اقلیت‌های نژادی، قومی، و مذهبی؛ زنان و دختران؛ و همه جوامع به حاشیه رانده شده و افرادی که در موقعیت‌های آسیب‌پذیر قرار دارند، ادامه خواهیم داد.
در روزهای اخیر، مردم در همه قاره‌ها برای تظاهرات علیه تهاجم روسیه – و برای حقوق اوکراینی‌ها – به خیابان‌ها آمده‌اند. آنها درک می‌کنند که اگر ما اجازه دهیم مقررات نظم بین‌المللی در هر جا آشکارا پایمال شود، آنها را در همه جا تضعیف کرده‌ایم. به طوری که یک دانشجوی معترض اهل استونی در این باره می‌گوید: «اگر اوکراین یک کشور نیست … پس [رئیس‌جمهوری پوتین] می‌تواند بگوید که استونی هم یک کشور نیست.»
دلیل دفاع ما از این قوانین مخالفت با هیچ دولتی نیست. بلکه به این دلیل است که ما منافع مشترک‌مان را در تلاش برای دستیابی به جهانی می‌بینیم که در آن همه مردم، از همه کشورها، از حقوق بشر و صلح و امنیت بهره‌مند هستند. و به این دلیل که تاریخ به ما نشان داده است زمانی که این قوانین کنار گذاشته شوند، تاریکی و رنج حکمفرما خواهد شد.
چشم مردمان اوکراین و سراسر جهان به ما دوخته شده تا به پا خیزیم و در کنار هم بایستیم. ما نباید آنها را ناامید کنیم.
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/remarks-at-the-un-human-rights-council-49th-session/
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.