وزارت امور خارجه ایالات متحده
آنتونی جی. بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده
سخنرانی
۸ اوت ۲۰۲۲
آفریقای آینده
پرتوریا، آفریقای جنوبی
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده: بسیار سپاسگزارم. عصر همگی به خیر. بودن در این جا و در این دانشگاه خارق‌العاده است. از پروفسور ماهاراج، از کل رهبران دانشگاه پرتوریا، از شما برای میزبانی امروز ما در این پردیس باشکوه سپاسگزارم.
خانم وزیر، دوست من نالِدی، از این معرفی سخاوتمندانه سپاسگزاری می کنم. من به ویژه به دلیل مشارکتی که نه فقط میان کشورهایمان، بلکه در واقع میان خودمان ایجاد کرده‌ایم، تشکر می کنم. این برای من فوق‌العاده با ارزش است و من از شما برای آن سپاسگزاری می کنم.
اجازه دهید در آغاز به شخص دیگری نیز خوشامد بگویم. او روبن بریگیتی، سفیر منصوب ما در آفریقای جنوبی است که این هفته اعتبارنامه خود را به پرزیدنت رامافوسا تقدیم خواهد کرد. روبن، کجایی؟ (تشویق حاضران.)
روبن قبلاً در دولت ما سمت های برجسته ای، از جمله سفیر ایالات متحده در اتحادیه آفریقا را بر عهده داشته و همچنین به عنوان رئیس چندین دانشگاه خدمت کرده است. من نمی توانم فرد بهتری را برای روابط بین کشورهایمان تصور کنم.
خیلی ساده می گویم که برای من، بازگشت به آفریقای جنوبی فوق‌العاده است. من قبلاً چندین بار – از جمله به همراه پرزیدنت کلینتون، پرزیدنت اوباما، و معاون رئیس جمهوری وقت، بایدن – افتخار دیدار از اینجا را داشتم، و برداشت‌های من از آن بازدیدها در حافظه من به جا مانده است.
مشاهده سخنرانی پرزیدنت کلینتون، به عنوان نخستین رئیس جمهوری ایالات متحده که در مجلس شما سخنرانی کرد، به همراهی هیئتی از نمایندگان سیاهپوست کنگره ما که بسیاری از آنها حامیان سرسخت جنبش ضدآپارتاید بودند و نماینده بخشی از جامعه گسترده آفریقایی های خارج از قاره هستند که روابط ملت‌های ما را غنا می بخشند.
مشاهده نخستین رئیس جمهوری سیاهپوست ما، فرزند یک پدر کنیایی و مادر آمریکایی، ایستاده در یک سلول دو متر در دو متر در جزیره روبن، جایی که زمانی محبس نخستین رئیس جمهوری سیاهپوست آفریقای جنوبی بود.
یا شنیدن صدای شیپورها در مسابقه تیم فوتبال مردان ایالات متحده در نخستین جام جهانی که در آفریقا برگزار شد. برخی از این صداها را هرگز نمی توان از فراموش کرد، و فراموش کردن صداهای دیگر برایم ناراحت کننده است. (خنده حاضران.) ولی خوب، انسان به امید زنده است.
همانطور که وزیر گفت، من امروز این افتخار را دارم که راهبرد جدید دولتمان را برای مشارکت میان کشورهای جنوب صحرای آفریقا و ایالات متحده ارائه کنم. این راهبردی است که بر پایه چشم‌انداز گسترده برای مشارکت ملت ما در منطقه استوار است و من این فرصت را داشتم که آن را در ماه نوامبر گذشته در نیجریه به اشتراک بگذارم.
و چه شایسته است که این راهبرد را در اینجا، در پردیس “آفریقای آینده” ارائه کنیم. این مؤسسه ای است که مأموریت آن گردآوری افراد با رشته ها، پیشینه ها، و ملیت های گوناگون برای مقابله با برخی از پیچیده ترین چالش‌های زمان ما است.
آینده ما به جوانانی مانند دانش پژوهان و کارشناسانی که برای تحصیل به اینجا می‌آیند بستگی دارد. و همان گونه که شنیده اید، تا سال ۲۰۵۰ یک نفر از هر چهار نفر در سیاره مشترکمان آفریقایی خواهد بود. آنها نه تنها سرنوشت این قاره، بلکه سرنوشت جهان را رقم خواهند زد.
دلیل دیگر مناسب بودن این مکان این است که مبارزه آفریقای جنوبی برای آزادی، و شجاعت و فداکاری آنهایی که رهبری این مبارزه را بر عهده داشتند، همچنان در سراسر جهان الهام بخش مردم است. ما می دانیم که در کشور شما نیز همانند کشور ما، مسیر طولانی رسیدن به آزادی ناتمام است. با این حال پیشرفت قابل توجهی که شما کسب کرده‌اید در اطراف ما وجود دارد.
۱۵۶ کنشگر در سال ۱۹۵۶ به دلیل پشتیبانی از منشور آزادی – سندی که با جسارت ادعا کرد آفریقای جنوبی به مردم این کشور تعلق دارد – بازداشت شدند. وقتی که دادگاه خیانت آنها همین جا در پرتوریا آغاز شد، پروفسور زی. کِی. متیوز، یکی از تهیه کنندگان منشور؛ و جو متیوز، یکی از کنشگران نوظهور کنگره ملی آفریقا از جمله متهمان این پرونده بودند. آن پدر و پسر، پدربزرگ و پدر دکتر نالدی پاندور، بانویی که امروز به عنوان وزیر روابط و همکاری بین المللی آفریقای جنوبی خدمت می کند، بودند. (تشویق حاضران.)
و شاید برای مخاطبان حاضر در این جا دانستن این موضوع نیز مهم باشد که عنوان “دکتر” که پیش از نام وزیر آمده، در همین جا، یعنی در دانشگاه پرتوریا کسب شده است.
ما این پیشرفت را در دستاوردهای هموطنان شما در آفریقای جنوبی نیز می بینیم: پیروزی های اخیر زنان بانیانا بانیانا، مردان اسپرینگ باکس، (تشویق حاضران.) تأثیرات موسیقایی پایدار ماکبا و ماسکلا، آثار جدید آماپیانو، و دی جی‌هایی مانند – (تشویق حاضران) – بفرمایید – دی‌جی‌هایی مانند بلک کافی که به تازگی برنده یک جایزه گرَمی شد.
و سرانجام، ارائه راهبردمان اینجا در آفریقای جنوبی به این دلیل مناسب است که میان کشورها و مردمان ما و همه وجوه مشترک ما به‌عنوان دموکراسی های پویا که تنوع آنها بزرگترین نقطه قوت ما است، پیوند عمیقی وجود دارد.
ریشه راهبرد ما این شناخت است که جنوب صحرای آفریقا یک نیروی ژئوپلیتیکی عمده است؛ نیرویی که گذشته ما را شکل داده است، حال ما را شکل می دهد، و آینده ما را شکل خواهد داد.
این راهبرد پیچیدگی منطقه – تنوع، قدرت، و نفوذ آن را بازتاب می کند و بر این تمرکز دارد که ما با ملت‌ها و مردم آفریقا چه خواهیم کرد، نه اینکه ما برای ملت‌ها و مردم آفریقا چه خواهیم کرد.
به بیان ساده، اگر ما، یعنی ایالات متحده و کشورهای آفریقایی، به عنوان شرکای برابر با هم کار نکنیم، نخواهیم توانست به هیچ یک از اولویت‌های مشترکمان، ازجمله بازیابی از همه گیری، ایجاد فرصت های اقتصادی گسترده، رسیدگی به بحران اقلیمی، گسترش دسترسی به انرژی، احیای دموکراسی ها، تقویت نظم بین المللی آزاد و باز دست یابیم.
بنابراین، من امروز می‌خواهم روی چهار اولویت تمرکز کنم؛ اولویت‌هایی که در بطن راهبرد ایالات متحده برای آفریقای جنوب صحرا قرار دارند و ما معتقدیم باید به اتفاق به آنها رسیدگی کنیم.
اول، ما گشودگی را تقویت خواهیم کرد. منظور ما ظرفیت افراد، جوامع، و کشورها برای انتخاب مسیر‌شان و شکل دادن به جهانی که در آن زندگی می کنیم است.
وقتی که رهبران کشورهای تازه استقلال یافته آفریقایی که در ۱۹۶۳ برای تشکیل سازمان وحدت آفریقا، سلف اتحادیه آفریقا گرد هم آمدند، منشورشان را به این ترتیب آغاز کردند: “متقاعدیم که همه مردم این حق مسلم را دارند که سرنوشت شان را کنترل کنند.”
این باور برخاسته از مبارزه چندین نسل از مردم آفریقا بود؛ مردمی که سرنوشت شان توسط قدرت های استعماری تعیین شده بود. این حق مسلم به نظامی متشکل از قوانین و اصول بستگی دارد و آفریقایی ها، طی دهه ها از طریق رهبری خود در نهادهایی مانند سازمان ملل متحد و اتحادیه آفریقا به شکل گیری آن نظام کمک کرده اند.
و با این وجود، اغلب کشورهای آفریقایی به جای این که پیشرفت های خودشان را رقم بزنند، ابزار پیشرفت سایر کشورها بوده اند. بارها و بارها به آنها گفته شده است که در رقابت میان قدرت های بزرگ، طرفی را که احساس می کنند از گرفتاری ها و دغدغه های روزمره مردم شان دور است، انتخاب کنند.
ایالات متحده گزینه ها را به آفریقا تحمیل نخواهد کرد. هیچکس دیگری نیز نباید چنین کند. حق برگزیدن فقط و فقط متعلق به مردم آفریقا است.
در عین حال، ایالات متحده و جهان انتظار دارند که کشورهای آفریقایی از قوانین نظام بین المللی که برای شکل دادن به آن تلاش زیادی کرده اند، دفاع کنند. اینها شامل حق هر کشوری برای برخورداری از استقلال، حق حاکمیت ملی، و احترام به تمامیت ارضی خود است، اصلی که هم اکنون در اوکراین در معرض خطر قرار دارد.
ما بر این باوریم که همه کشورهای باید بتوانند از حق خود در برابر تغییر اجباری و با توسل به زور مرزهایش دفاع کنند؛ چرا که اگر ما اجازه دهیم این اصل در یک جا نقض شود، آن را در همه جا تضعیف کرده ایم.
گشودگی همچنین به معنای ایجاد مسیرهایی برای برقراری جریان آزاد ایده ها، اطلاعات، و سرمایه گذاری است که در قرن بیست و یکم به اتصال دیجیتال نیاز دارد. بنابراین، ایالات متحده با دولت ها، کسب و کارها، و کارآفرینان آفریقایی برای ایجاد و تطبیق زیرساخت‌هایی که سبب امکان پذیری این اتصال – یعنی اینترنت باز، قابل اعتماد، قابل همکاری، و ایمن؛ مراکز داده‌ها؛ و رایانش ابری می‌شود، همکاری می کند.
این همان چیزی که در ماه مارس در موزامبیک به عنوان نخستین کشور آفریقایی که مجوز فناوری استارلینک اسپیس اکس را دریافت کرد، اتفاق افتاد. این فناوری با استفاده از ماهواره ها برای ارائه خدمات اینترنتی، به گسترش دسترسی و کاهش هزینه ها برای مردم در سراسر مناطق روستایی کشور کمک می کند.
یکی از دلایل ضغیف بودن شدید خدمات اینترنتی در مکان هایی مانند موزامبیک این است که ارائه دهندگان به مراکز داده واقع در فاصله صدها یا حتی هزاران کیلومتری محل متکی هستند. ما برای تغییر این شرایط در حال همکاری با کشورها و کسب و کارهای آفریقایی هستیم.
شرکت توسعه مالی ایالات متحده ۳۰۰ میلیون دلار برای توسعه، ساخت، و راه اندازی مراکز داده در سراسر منطقه، از جمله اینجا در آفریقای جنوبی سرمایه گذاری کرده است.
ما به تازگی یک قرارداد ۶۰۰ میلیون دلاری را برای ساخت یک کابل مخابراتی زیردریایی منعقد کردیم. این کابل بیش از ۱۷هزار کیلومتر – از جنوب شرقی آسیا تا خاورمیانه، شاخ آفریقا، و تا اروپا – امتداد دارد و اتصالات پرسرعت، قابل اعتماد، و ایمن را برای مردم در سراسر قاره ها ارائه می کند.
آوازه شیوه احداث این زیرساخت چندین دهه طنین‌انداز خواهد بود. به هر حال، ما دیده ایم که وقتی قراردادهای زیرساختی بین‌المللی فسادآمیز و همراه با اجبار، وقتی که ضعیف ساخته می شوند یا از نظر زیست محیطی مخرب هستند، وقتی کارگران را از خارج از کشور وارد می کنند یا آنها را مورد سوء‌استفاده قرار می دهند، بدهی‌های هنگفتی را به این کشورها تحمیل می کنند.
به همین دلیل برای کشورها بسیار مهم است که گزینه های متعدد داشته باشند تا بتوانند آنها را به طور شفاف با مشارکت جوامع محلی، و بدون فشار یا اجبار ارزیابی کنند.
کشورهای آفریقایی از زمانی که استقلال داشته اند، اذعان کرده اند که حق ملت‌ها برای ترسیم مسیر آینده خود به تضمین حق شهروندان برای انجام این کار بستگی دارد.
با نوجه به این موضوع، به اولویت دوم مان می رسیم: همکاری با شرکای آفریقایی برای تحقق وعده دموکراسی.
به گفته سازمان نظرسنجی افروبارومتر، مستقر در آفریقا، اکثریت قاطع مردم در سراسر آفریقا دموکراسی را به هر شکل دیگری از حکومت ترجیح می دهند. اکثریت بیشتری از آنها حتی با گزینه های اقتدارگرایانه به جای دموکراسی مخالفند. بیش از ۷۰ درصد حکومت نظامی را رد می کنند. بیش از ۸۰ درصد نیز حکمرانی یک نفر بر دیگران را رد می کنند.
شهروندان آفریقایی خواهان دموکراسی هستند – این امری واضح است. پرسش این است که آیا دولت های آفریقا می‌توانند با بهبود بخشیدن به زندگی شهروندانشان به شیوه‌های ملموس دموکراسی را به ارمغان بیاورند؟ این چالش منحصر به آفریقا نیست. این چالشی است که پیش روی دموکراسی های سراسر جهان، از جمله ایالات متحده قرار دارد. و این مشکلی است که با استمرار رویکرد کنونی برطرف نخواهد شد.
کاری که به صورت متفاوت انجام خواهیم داد، این است. ما به دموکراسی به این صورت که آفریقا دارای مشکلاتی است و ایالات متحده راه حل ها را در اختیار دارد، نگاه نخواهیم کرد. ما اذعان می کنیم که دموکراسی‌های ما با چالش‌های مشترکی رو به رو هستند که باید با هم و به عنوان دو طرف برابر، در کنار دولت‌های دیگر، جامعه مدنی، و شهروندان به آنها بپردازیم.
این همان روحیه ای است که ۱۰۰ کشور حاضر در نشست سران برای دموکراسی – نشستی که دسامبر گذشته به میزبانی پرزیدنت بایدن برگزار شد، گرد هم آورد. این همان روحیه ای است که نشست رهبران آفریقا، که ایالات متحده برای نخستین بار از سال ۲۰۱۴ تاکنون در ماه دسامبر امسال میزبانی خواهد کرد، را پیش خواهد برد. این نشست فرصتی را برای ایجاد حرکت بیشتر در زمینه رسیدگی به اولویت‌های مشترک ارائه خواهد داد.
ما با شرکایمان برای مقابله با تهدیدها علیه دموکراسی در قرن بیست و یکم – از جمله اطلاعات نادرست، نظارت دیجیتال، و فساد تسلیحاتی – همکاری خواهیم کرد. ما رویکرد نوینی را با نام قانون شکنندگی جهانی در رابطه با حکمرانی خوب راه اندازی خواهیم کرد. این قانون یک سرمایه گذاری ده ساله را برای ترویج جوامع صلح آمیزتر، فراگیرتر، و با تاب‌آوری بیشتر در مکان‌هایی که مستعد درگیری است، انجام خواهد داد. از جمله این مکان ها می‌توان به موزامبیک – که ما امروز درباره آن صحبت کردیم – و کشورهای بنین، ساحل عاج، غنا، گینه، و توگو که کشورهای ساحلی غرب آفریقا هستند، اشاره کرد.
در هر یک از این کشورها، ما کارمان را با طرح این پرسش از شرکای محلی مان که “کمک ما در کجا می‌تواند بیشترین تفاوت را رقم بزند،” آغاز می کنیم. ما از درس هایی که در طول چندین دهه در زمینه پیشگیری از مناقشه فرا گرفته ایم، از جمله ایجاد روابط میان رهبران محلی، مقامات دولتی، و نیروهای امنیتی – که امری حیاتی در کاهش تنش ها قبل از تبدیل شدن آنها به خشونت است – و ایجاد تاب آوری در برابر تأثیرات بی ثبات کننده تغییرات اقلیمی، مانند خشکسالی‌هایی مکررتر و با شدت بیشتر استفاده می کنیم.
این طرح به لطف پشتیبانی دو حزبی در کنگره ایالات متحده می تواند برای مدت ۱۰ سال سالانه ۲۰۰ میلیون دلار بودجه داشته باشد. این همان چشم‌اندازی است که به ما اجازه خواهد داد اهدافی فراتر از حل سریع مشکلات را دنبال کنیم.
ما بر ارتباط میان دموکراسی و امنیت تمرکز خواهیم کرد. تاریخ نشان می دهد که دموکراسی های قوی با ثبات تر هستند و احتمال درگیری در آنها کمتر است، و همچنین نشان می‌د هد که حکومتداری ضعیف، محروم سازی، و فساد نشأت گرفته از دموکراسی های ناتوان، آنها را در برابر جنبش های افراطی و نیز در برابر مداخله‌های خارجی آسیب پذیرتر می کند. این امر گروه واگنر را که مورد حمایت کرملین است و همانطور که در مالی و جمهوری آفریقای مرکزی دیده ایم، از بی‌ثباتی برای غارت منابع و انجام تخلفات با مصونیت از مجازات بهره برداری می کند، شامل می شود.
ایالات متحده اذعان دارد که کشورهای آفریقایی با نگرانی های امنیتی واقعی مواجه هستند و جوامع بی شماری از دو بلا، یعنی تروریسم و خشونت رنج می‌برند. اما نه واگنر و نه هیچ گروه مزدور دیگر کلید حل این مشکلات نیست. راه حل این مشکلات تلاش برای ایجاد نیروهای امنیتی آفریقایی موثرتر و پاسخگوتری است که به حقوق مردم احترام می گذارند و با منزوی کردن و به حاشیه راندن، که اغلب مردم را به سوی گروه های تبهکار یا افراطی سوق می دهد، مقابله می کنند. راه حل، دیپلماسی پایدار برای پایان دادن به خشونت و گشودن مسیرهای صلح است؛ همان دیپلماسی که هدایت آن به شکل فزاینده‌ای در دست رهبران آفریقایی، سازمان های منطقه ای، و شهروندان قرار می گیرد.
کشورهای آفریقایی می‌توانند در رابطه با حمایت از این تلاش‌ها به ایالات متحده تکیه کنند، این همان چیزی است که ما از طریق مشارکتمان در مکان هایی مانند چاد، اتیوپی، سودان، جمهوری دموکراتیک کنگوی شرقی – که از تمرکزهای اصلی سفر این هفته من است – به نمایش گذاشتیم.
و سرانجام، گذار مسالمت‌آمیز قدرت از طریق انتخابات آزاد و منصفانه است. رهبران آفریقا به میزان فزاینده ای بر اهمیت این گذار به امنیت و رفاه منطقه ای تأکید می کنند. این شامل جامعه اقتصادی کشورهای غرب آفریقا (ECOWAS) می‌شود. این نهاد هم‌اکنون در حال بحث بر سر این موضوع است که آیا ۱۵ کشور عضو آن باید بر رؤسای جمهوری که در پی سومین دوره ریاست جمهوری خود هستند، ممنوعیتی وضع کنند یا نه. از جمله صریح ترین حامیان وضع این ممنوعیت، رؤسای جمهوری غنا و نیجریه هستند که هر دو در دومین دوره ریاست جمهوری شان به سر می برند.
کنیایی‌ها فردا رهبر تازه‌ای را انتخاب خواهند کرد و آنگولایی‌ها نیز اواخر این ماه در همین مسیر گام برخواهند داشت. مردم جمهوری دموکراتیک کنگو، نیجریه، و سنگال همگی در سال ۲۰۲۳ پای صندوق های رأی خواهند رفت. هر یک از این انتخابات فرصتی برای شهروندان و کشورهای آفریقا است تا بار دیگر تأکید کنند که رهبران در برابر مردم شان پاسخگو هستند و نیز هدف دموکراسی در منطقه و سراسر جهان را تقویت کنند.
سوم، ما با هم همکاری خواهیم کرد تا از آسیب های ویرانگر کووید-۱۹ بهبود یابیم و بنیانی را برای فرصت های اقتصادی گسترده و پایدار به منظور بهبود زندگی مردم مان بنا کنیم.
ما می دانیم که همه گیری ضربه ویران کننده‌ای به آفریقا وارد کرده است – انسان های بسیاری جان خود را از دست دادند و چه بسیار معیشت‌ها که نابود شدند. این همه‌گ یری بیش از ۵۵ میلیون آفریقایی را به کام فقر کشانده و پیشرفتی را که طی چندین دهه به دشواری به دست آمده بود، به عقب برگردانده است. این رنج اقتصادی با جنگ بی‌دلیل روسیه علیه اوکراین تشدید شده است.
حتی پیش از آن که پرزیدنت پوتین تهاجم تمام عیار خود را آغاز کند، ۱۹۳ میلیون نفر در سراسر جهان به کمک‌های غذایی بشردوستانه نیاز داشتند. به گفته بانک جهانی، ممکن است ۴۰ میلیون نفر دیگر بر اثر تهاجم روسیه به این تعداد بی سابقه اضافه شود که اکثر آنها در آفریقا هستند.
در این بحران بی سابقه ایالات متحده در کنار کشورهای آفریقایی می‌ایستد؛ چرا که این کاری است که شرکا برای یکدیگر انجام می‌دهند، و نیز به این دلیل که کمک به آفریقایی ها برای زدن جرقه یک روند بهبود گسترده و ایجاد تاب آوری در برابر شوک‌های اقلیمی آینده امری حیاتی برای رفاه مشترک ما محسوب می‌شود.
اجازه دهید به طور خلاصه بگویم که ما چگونه این کار را انجام می دهیم. ما، کشورهای دیگر و نهادهای بین المللی را برای مقابله با چالش های مهم مانند کاهش بدهی‌ها با خود همراه می‌کنیم. ما به همراه آفریقای جنوبی و دیگر اعضای گروه ۲۰ به ایجاد یک چارچوب مشترک برای نجات از بدهی کمک کردیم و برای نخستین بار چین و دیگرطلبکاران را نیز وارد میدان کردیم. این تعهد جمعی برای زامبیا، به معنای گشایش یک برنامه ۱.۴ میلیارد دلاری صندوق بین المللی پول است. این برنامه به منظور کمک به این کشور برای بازگشت به مسیر اقتصادی باثبات و تقویت رشد مقاوم تر و فراگیرتر برای مردم زامبیا کمک کند.
ما همچنین کمک های نجات بخش ارائه می کنیم. ایالات متحده از آغاز سال جاری تاکنون، بیش از ۶.۶ میلیارد دلار کمک های بشردوستانه و غذایی به آفریقا ارسال کرده است.
چند ماه پیش، در ماه می من جلسه وزیران برای امنیت غذایی جهانی را در سازمان ملل برگزار کردم تا کمک کنندگان را برانگیزم و آنها بخشی از شکاف‌های مالی فوری را پر کنند و کشورهای آسیب دیده بتوانند بخش‌هایی را که در آن نیازمند حمایت هستند، مشخص کنند. همکاران آفریقایی ما به صراحت گفتند که گذشته از کمک‌های اضطراری، آن چه که آنها واقعاً نیاز دارند، سرمایه گذاری های بیشتر در زمینه تاب آوری، نوآوری، و خودکفایی کشاورزی است. ما در حال پاسخ دادن به این درخواست‌ها هستیم.
یک طرح ما موسوم به تغذیه آیندگان، طی مدت پنج سال در بیش از ۲۰ کشور شریک که ۱۶ مورد از آنها در آفریقا هستند، ۱۱ میلیارد دلار سرمایه گذاری خواهد کرد. و طرح تازه‌ای که با همراهی امارات متحده عربی راه اندازی کرده‌ایم، سرمایه گذاری و نوآوری در فناوری اقلیم هوشمند را تسریع کرده است.
اما مسئله فقط کشاورزی نیست. ایالات متحده در طیف گسترده‌ای از بخش‌های مختلف برای باز کردن قفل نوآوری و رشد، در حال همکاری با شرکای آفریقایی است. ما همزمان با انجام این کار، طرح های تحت رهبری آفریقا، مانند منطقه تجارت آزاد قاره آفریقا – که پس از اجرای کامل، پنجمین بلوک بزرگ اقتصادی جهان را دربر خواهد گرفت – و همچنین دستور کار ۲۰۶۳ اتحادیه آفریقا را تقویت می کنیم.
حال لحظه ای به زیرساخت بیاندیشید. در نشست اخیر گروه ۷ پرزیدنت بایدن راه اندازی مشارکت برای زیرساخت ها و سرمایه گذاری جهانی را هدایت کرد. این طرح طی پنج سال آینده ۶۰۰ میلیارد دلار را در سراسر جهان برای انجام پروژه‌های ملموس جمع آوری خواهد کرد. ایالات متحده متعهد شده است که برای این تلاش ۲۰۰ میلیارد دلار منابع مالی فراهم کند. ما در حال حاضر مشغول اجرای پروژه‌هایی هستیم که بر بهداشت، زیرساخت‌های دیجیتال، توانمندسازی زنان و دختران، انرژی، و اقلیم متمرکز هستند.
و اما جوانان. من دیروز با دانش آموختگان بورسیه ماندلا واشنگتن دیدار کردم. از هشت سال پیش که پرزیدنت اوباما این برنامه را راه اندازی کرد، بیش از ۵ هزار تن از رهبران آینده دار از همه کشورهای واقع در منطقه جنوب صحرای آفریقا برای آموزش های آکادمیک و رهبری، کسب مهارت، و به همان اندازه مهم، روابطی که در تمام طول عمرشان پابرجا خواهد ماند، به ایالات متحده آمده اند. شبکه گسترده تر یالی که ابزارها، منابع، و جامعه مجازی را برای رهبران جوان آفریقایی فراهم می کند، اکنون بیش از ۷۰۰ هزار عضو دارد.
درباره فعالیت های ما در زمینه بهداشت، پرزیدنت جورج دبلیو بوش در سال ۲۰۰۳ طرح اضطراری رئیس جمهوری برای مبارزه با ایدز(PEPFAR) را به منظور سرمایه گذاری متحول کننده در زمینه پیشگیری، تشخیص، درمان، و مراقبت از اچ آی وی ایجاد کرد. به نظر من، این یکی از بزرگترین طرح هایی است که ایالات متحده در طول زندگی من انجام داده است. ما از آن زمان تاکنون بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار در این راستا سرمایه گذاری کرده ایم که تقریباً تمام آن در کشورهای شریک واقع در جنوب صحرای آفریقا بوده است. ما به همراهی یکدیگر، جان حدود ۲۱ میلیون نفر را نجات داده ایم. ما از میلیون‌ها مورد ابتلای دیگر جلوگیری کرده ایم که از آن جمله می توان به پنج و نیم میلیون نوزاد که بدون اچ آی وی متولد شده اند، اشاره کرد.
حال لحظه ای به این موضوع فکر کنید. اینها ارقام بزرگی هستند و صحبت درباره اعداد و ارقام، درک این موضوع که اینها واقعاً درباره چه چیزی هستند، گاه ما را به چالش می کشد. هر یک از این اعداد زندگی یک فرد، سرنوشت یک فرد، و داستان یک فرد است. و به لطف این کار خارق‌العاده، آن داستان‌ها ادامه یافتند و به همین میزان در جهانی که برای مان مشترک است، تأثیر خواهند گذاشت.
امروز، طرح اضطراری رئیس جمهوری برای مبارزه با از ایدز از ۷۰ هزار کلینیک بهداشتی، ۳ هزار آزمایشگاه، ۳۰۰ هزار متخصص امور بهداشتی، و تعداد بی شماری «سفیران رویا» حمایت به عمل می آورد. این سفیران به ایمن نگه داشتن دختران نوجوان و زنان جوان در برابر اچ آی وی کمک می کنند و این شامل کسانی می‌شود که احتمالاً برخی از آنها امروز اینجا، در میان حاضران هستند.
این تلاش‌ها تغییر پایداری را در زندگی میلیون ها آفریقایی ایجاد می کنند. این همان چیزی است که ما در طول همه گیری دیده‌ایم. علاوه بر ارائه بیش از ۱۷۰ میلیون دوز واکسن مؤثر و ایمن کووید به کشورهای آفریقایی به طور رایگان – البته واکسن‌های بیشتری نیز در راه است – نظام‌های بهداشتی که ما طی چندین دهه با هم ساخته ایم، جان افراد بی شماری را نجات داده اند. درمانگاه‌هایی که با هم ساخته ایم از افرادی که به شدیدترین موارد کووید مبتلا شده بودند، مراقبت کردند. کارکنان بهداشتی در جوامع محلی که ما به آموزش آنها کمک کرده‌ایم به در تک تک خانه ها رفتند و به مردم واکسن زدند. مشارکت‌های تحقیقاتی که ما به طور مشترک توسعه داده ایم، به پیشرفت‌هایی در شناسایی رویه های جدید کووید و مداواهای تازه منجر شده است.
در همین حال، مشارکت ما با مؤسسه های بهداشتی ملی و منطق های – مانند کنترل بیماری‌های آفریقا – به شناسایی و واکنش نشان دادن به همه گیری‌های تازه کمک کرده است که در این رابطه می توان به همکاری اخیر ما با غنا برای مهار نخستین مورد بیماری ماربورگ در آن کشور اشاره کرد.
و هر جا که همه گیری باعث آشکار شدن شکاف‌ها شده است، ما تلاش کرده ایم که همراه با هم آنها را برطرف کنیم.
من در ماه فوریه، وزیران خارجه ۴۰ کشور – از جمله وزیر پاندور – و نیز نهادهای چندجانبه مانند اتحادیه آفریقا را گرد هم آوردم. ما به همراه هم، برنامه اقدام جهانی را تنظیم و اهداف مشخصی را تعیین کردیم. این برنامه که اولویت های اصلی مانند اطمینان یافتن از توزیع عادلانه تر واکسن‌ها، را تبیین می کند. ما سپس با تکیه بر نقاط قوت مان، مسئولیت را میان کشورهایمان تقسیم کردیم تا به آن اهداف دست یابیم. و ما مرتباً گرد هم می‌آییم تا از بررسی پیشرفت‌هایمان اطمینان یابیم.
ما با آفریقای جنوبی، اندونزی، و دیگر اعضای گروه ۲۰، یک صندوق جدید تاریخی را در بانک جهانی و سازمان جهانی بهداشت به منظور پیشگیری، آماده سازی، و واکنش به همه گیری‌ها ایجاد کردیم. این موضوع در ارائه پشتیبانی پایدار برای تقویت امنیت بهداشتی کشورها و مناطق نیازمند و شکستن چرخه بحران و بی توجهی، امری حیاتی خواهد بود. ما هر بار همین رویه را تکرار می‌کنیم: یک بحران بزرگ روی می دهد، ما گرد هم می‌آییم، بسیج می‌شویم، بحران تمام می شود، و ما به همان رویه سابق باز می‌گردیم. ما دیگر نمی‌توانیم به این روند ادامه دهیم و ادامه هم نخواهیم داد.
ما همچنین تمایل کشورهای آفریقایی برای خودکفا شدن در زمینه تهیه واکسن را شنیده ایم. ما به اتفاق تلاش می کنیم تا به شما در دستیابی به این هدف کمک کنیم. من در ماه نوامبر از یکی از تأسیسات تولید واکسن که ما در سنگال از آن پشتیبانی می کنیم، دیدار کردم. و همین ماه گذشته، مؤسسه ملی حساسیت و بیماری های عفونی ایالات متحده با آفری جن برای به اشتراک گذاری تخصص فنی تولید نسل بعدی واکسن‌های mRNA و همچنین مداواهای مرتبط به همکاری پرداخت، و این همین کاری است که اینجا، در آفریقای جنوبی انجام می دهیم.
همه این همکاری ها در جهت منافع متقابل ما است؛ چرا که همانطور که همه‌گیری نشان داده است، تا وقتی که یکی از ما در معرض خطر باشد، همه ما در معرض خطر هستیم.
به این ترتیب، به حوزه نهایی که مشارکت ما در آن بسیار مهم است، می رسیم و آن رهبری در گذار به انرژی پاک است؛ امری که سیاره ما را نجات می دهد، با تأثیرات تغییرات اقلیمی سازگار می شود، و برای ایجاد فرصت های اقتصادی انرژی فراهم می کند.
سازمان ملل متحد آفریقا را به عنوان آسیب پذیرترین منطقه جهان در برابر تغییرات اقلیمی شناسایی کرده است. تا همین چندی پیش، ما این تأثیرات را فقط تصور می کردیم. اما امروز، ما در این شرایط زندگی می کنیم. شما در آوریل دیدید که چگونه سیل ویرانگر بیش از ۴۰۰ نفر را در اطراف دوربان کشت. احتمال وقوع طوفان‌هایی که سبب بروز آن گونه سیل ها می شوند اکنون به دلیل تغییرات اقلیمی دو برابر شده و با ادامه روند گرمایش زمین، تناوب و شدت آن افزایش می یابد. درست مانند ایالات متحده، مردمی که هم اکنون در شرایط نامناسب به سر می برند، بیشترین آسیب را متحمل می شوند.
من کاملاً با وزیر امور خارجه موافق هستم. همه کشورها به یک اندازه در قبال این بحران مسئول نیستند. ایالات متحده حدود ۴ درصد جمعیت جهان را دارد. ما مسئول انتشار حدود ۱۱ درصد گازهای گلخانه ای جهان هستیم. به این ترتیب، پس از چین در رده دوم تولید کنندگان گازهای گلخانه‌ای قرار داریم. کشورهای جنوب صحرای آفریقا که ۱۵ درصد از جمعیت جهان در آنها زندگی می کنند، تنها ۳ درصد از گازهای گلخانه ای منتشر شده را تولید می کنند. و در طول تاریخ، اقتصادهای بزرگ مانند ما گام‌هایی را در زمینه توسعه برداشته اند؛ توسعه ای که اکنون ما پس از درک تأثیرات آن بر آب و هوا از دیگران می خواهیم از آن دست بکشند.
ما این را درک می کنیم که این عدم توازن مسئولیت بزرگتری را – هم برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود، و هم برای کمک به سایر کشورها در گذار به انرژی پاک و سازگاری با اقلیم در حال تغییر – بر دوش کشورهایی مانند ایالات متحده قرار می دهد. به همین دلیل است که در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل ۲۰۲۱ (COP26)، پرزیدنت بایدن متعهد شد که با همکاری با کنگره سالانه ۳ میلیارد دلار برای کمک به مردم در آسیب پذیرترین کشورها به منظور سازگاری با تأثیرات تغییرات اقلیمی اختصاص دهد. بخش عمده ای از این کمک به منطقه جنوب صحرای آفریقا – جایگاه ۱۷ کشور از مجموع ۲۰ کشوری که آسیب پذیرترین کشورهای جهان در زمینه مسائل اقلیمی را تشکیل می‌دهند – اختصاص خواهد یافت. ما در پی بهره برداری از این تلاش‌ها و تلاش‌های دیگر در COP27 هستیم که اواخر سال جاری در مصر برگزار خواهد شد.
رهبران سراسر آفریقا به وضوح اعلام کرده‌اند، در حالی که نسبت به انجام وظیفه خود به منظور کاهش تغییرات آب و هوایی متعهدند، برای برآورده کردن نیازهای فوری و رو به رشد مردم، به دسترسی بیشتر و مطمئن تر به انرژی نیاز دارند. ما صدای تان را می شنویم.
ما می دانیم که این گذار در همه کشورها یا جوامع یکسان نخواهد بود و باید با ظرفیت ها و شرایط فردی متناسب باشد. ایالات متحده متعهد است که با شما از نزدیک همکاری کند؛ چون این شما هستید که نیازهای خاص کشورتان را برای دسترسی گسترده به انرژی و توسعه اقتصادی، و همچنین اهداف تعیین شده آب و هوایی تعیین می کنید. ما همچنین متعهد هستیم که به شما در پشتیبانی از کارگران و جوامعی که بیشترین هزینه های گذار به سوی انرژی پاک را در کوتاه مدت متحمل خواهند شد، یاری رسانیم. همه اینها بخشی از ایجاد راهی است که ما یک گذار عادلانه انرژی می نامیم.
اما فکر می کنم این که بخواهیم به اقلیم فقط از نقطه نظر تهدیدها و فشارها بیاندیشیم، یا بخواهیم آن را به عنوان گزینه ای برای جلوگیری از فاجعه و یا برای ایجاد فرصت ببینیم، اشتباه است. ما از فرصتی کم نظیر که تنها یک بار طی چندین نسل به دست می آید برخورداریم تا هم برای آفریقایی ها و هم برای آمریکایی ها، امکان گسترش دسترسی به انرژی و ایجاد فرصت ها را به وجود آوریم. و به قول پرزیدنت بایدن:” وقتی به تغییرات اقلیمی فکر می کنم، فرصت های شغلی به فکرم می‌رسد.”
ما قبلا نشان داده ایم که چگونه می‌توان این کار را انجام داد. در غنا، ما با شرکایمان برای ساخت نخستین نیروگاه هیبریدی خورشیدی-آبی در غرب آفریقا در حال همکاری هستیم. این امر قابلیت اتکا را بهبود می بخشد، هزینه‌ها را کاهش می‌دهد، و سالانه انتشار بیش از ۴۷ هزار تن گازهای گلخانه ای را کم می‌کند. این رقم معادل حذف حدود ۱۰ هزار خودرو از جاده ها است. در کنیا، جایی که ۹۰ درصد انرژی از منابع تجدیدپذیر تأمین می شود، شرکت های آمریکایی ۵۷۰ میلیون دلار در بازارهای انرژی خارج از شبکه سرمایه گذاری کرده‌اند و ۴۰ هزار شغل سبز به وجود آورده اند.
ما همچنین در حال همکاری برای حفظ و احیای اکوسیستم های طبیعی این قاره هستیم. این اکوسیستم ها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و حفظ تنوع زیستی منحصر به فرد و خارق‌العاده این قاره بسیار مهم است. این به معنای ارائه انگیزه‌های واقعی برای دولت ها و جوامع به منظور انتخاب گزینه محافظت، و نه فقط تعهد، در برابر جنگل زدایی است؛ چرا که پیامدهای ماندگار از دست رفتن جنگل‌ها مانند آن چه که در حوزه کنگو – نخستین ریه جهان – مشاهده شده است، برای جوامع محلی و جوامع سراسر جهان ویرانگر و برگشت ناپذیر است.
اگر مکث کنید و لحظه ای به اولویت هایی که من امروز تبیین کردم بیاندیشید، واقعیت این است که تک تک آنها نخست مورد حمایت آفریقایی ها بودند: مرتبط بودن سلامت و اقلیم ما، این اصل که همه کشورها باید حق داشته باشند سرنوشت خود را انتخاب کنند، این ایده که نابرابری میان کشورهای مختلف و نیز میان مردم درون کشورها امنیت و رفاه مشترک ما را تهدید می‌کند. شهروندان آفریقایی، کشورهای آفریقا، بلوک کشورهای آفریقایی چندین دهه به منظور رسیدن به همین اولویت ها تلاش کردند. و اکنون، اینها اولویت‌های جهانی هستند و این به نفع مردم ایالات متحده و همه کشورها است.
هم اینک در دماغه شمالی آفریقای جنوبی، بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان موسوم به میرکت، برخی از دقیق ترین تصاویری را که تاکنون از فضا داشته ایم، ثبت می کند. مجموعه تصاویری که در ماه ژانویه منتشر شد، انفجارهای متحرک انرژی – به صورت رشته های قرمز و نارنجی – را نشان می دهد که توسط صد میلیون ستاره در کهکشان راه شیری، در فاصله ۲۵ هزار سال نوری از ما ایجاد شده اند.
تولید هر یک از این تصاویر به تنهایی به ۷۰ ترابایت داده نیاز دارد. پردازش آن سه سال طول کشید و این بخشی از تحقیقات پیشرفته ای است که در همین جا، در آفریقای جنوبی انجام شد. و این کشوری است که به قول یکی از محققان “تا قبل از ۱۹۹۴، سرمایه‌گذاری عمومی در آن … عمدتاً ابزاری برای پیشبرد اهداف دولت آپارتاید بود.” دست بر قضا، این دکتر پاندور بود که زمانی که به عنوان وزیر علم و فناوری خدمت می کرد، این مطلب را نوشت. (تشویق حاضران)
زمانی که تصاویر میرکت منتشر شدند، دانشمند ارشد رصدخانه رادیویی نجوم آفریقای جنوبی گفت: “بهترین تلسکوپ‌ها افق‌های ما را به شیوه‌هایی غیرمنتظره گسترش می‌دهند.” لحظه ای به همه افق‌هایی که به واسطه آن تصاویر گسترش یافته اند بیاندیشید. به دانشمندان در سراسر جهان بیاندیشید که از داده‌های میرکت برای رمزگشایی از بزرگترین اسرار وجودی انسان، از جمله وجود حیات در خارج از زمین استفاده می کنند. به دانش‌آموزان آفریقای جنوبی بیاندیشید که مدام به بازدید آنتن‌های عظیم میرکت-۶۴ می روند و همه کارهایی که می خواهند انجام دهند را تصور کنید.
آنچه که درباره بهترین تلسکوپ ها صدق می کند، درباره بهترین مشارکت ها نیز صادق است: آنها هم افق‌های ما را به شیوه ای غیرمنتظره گسترش می دهند، هم در حل مشکلات مؤثرند، و البته ما را شگفت زده می کنند، به ما الهام می بخشند، و در اکتشاف به ما کمک می کنند. کشورهای آفریقایی و ایالات متحده هنوز در بسیاری از عرصه ها، از جمله برخی عرصه هایی که ممکن است هنوز کشف نکرده باشیم، باید با یکدیگر همکاری کنند. ساختن این افق بر عهده ما شرکا است.
از شما بسیار سپاسگزارم. (تشویق حاضران)
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/vital-partners-shared-priorities-the-biden-administrations-sub-saharan-africa-strategy/
این ترجمه جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.