وزارت خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
۱۹ آوریل ۲۰۲۱
سخنرانی
آنتونی ج. بلینکن، وزیر امور خارجه
آناپولیس، مریلند
دوشنبه، ۱۹ آوریل ۲۰۲۱
وزیر خارجه بلینکن: خوب، عصر همگی به خیر. و ویل، از شما برای این معرفی عالی سپاسگزارم. و سپاس از شما که این چیدمان و پس‌زمینه فوق‌العاده زیبا را در اختیار ما قرار دادید – این قطعاً بهترین چیدمان و پس‌زمینه‌ای است که من طی دوران کوتاه کاری‌ام به عنوان وزیر دیده‌ام. و سپاس فراوان از بنیاد خلیج چساپیک و بابت تعهد پایدار شما برای نجات این خلیج.
خلیج چساپیک تقریباً ۱۲ هزار سال پیش بر اثر آب شدن یخچال‌های طبیعی شکل گرفت. امروز آن [خلیج] ۲۰۰ مایل امتداد دارد و بیش از ۳۶۰۰ گونه گیاهی و جانوری را در خود جای داده است. هر روز ۱۰۰ هزار رودخانه و جویبار بیش از ۵۰ میلیارد گالن آب را به این خلیج می‌ریزند. بیش از ۱۸ میلیون نفر در این آبخیز زندگی می‌کنند و بسیاری از آنها برای امرار معاش به آن وابسته‌اند. صنعت غذاهای دریایی محلی به تنهایی در حدود ۳۴ هزار شغل و سالانه نزدیک به ۹۰۰ میلیون دلار درآمد ایجاد می‌کند.
و با این حال، همان‌طور که ویل اشاره کرد، گرم شدن هوای ناشی از فعالیت‌های انسان در حال متحول کردن این خلیج است. سطح آب آن در حال بالا آمدن است. زمین آن – از جمله جایی که من همین حالا بر آن ایستاده‌ام – به دلیل آب شدن یخچال‌های طبیعی که این خلیج را شکل داده‌اند، در حال زیر آب رفتن است. اگر این وضعیت با سرعت کنونی ادامه پیدا کند، ظرف مدت تنها ۸۰ سال این خلیج چندین مایل در خشکی پیشروی خواهد کرد، خانه‌های سه میلیون نفر را از بین خواهد برد، و جاده‌ها، پل‌ها، و کشتزارها را ویران خواهد کرد. بسیاری از گیاهان و جانوران این خلیج از بین خواهند رفت. صنعت ماهیگیری نیز نابود خواهد شد. این چشم‌انداز برای نوادگان من غیرقابل شناسایی خواهد شد.
ما باید تا فرصت داریم جلوی این اتفاق را بگیریم.
به همین دلیل است که رئیس‌جمهوری بایدن، بی‌درنگ پس از روی کار آمدن گام‌هایی را برای پیوستن دوباره به توافق پاریس برداشت و وزیر خارجه [سابق] کری را به عنوان نخستین فرستاده ویژه ریاست جمهوری کشور ما در امور اقلیمی برای هدایت تلاش‌های‌مان در سراسر جهان تعیین کرد. به همین دلیل است که رئیس‌جمهوری بایدن ۴۰ تن از رهبران جهان را برای شرکت در اجلاس اقلیمی این هفته به واشنگتن دعوت کرده است.
و به همین دلیل است که دولت بایدن-هریس بیش از هر [دولت] دیگری در تاریخ برای مقابله با بحران اقلیمی ما تلاش خواهند کرد. این تلاشی همگانی و با مشارکت همه در سراسر دولت و سراسر کشور ما است. آینده ما به انتخاب‌هایی که امروز می‌کنیم، وابسته است.
وظیفه من به عنوان وزیر امور خارجه حصول اطمینان از این است که سیاست خارجی ما برای مردم آمریکا مفید است – با پرداختن به بزرگترین چالش‌هایی که پیش رو دارند و بهره جویی از بزرگترین فرصت‌هایی که می توانند به زندگی آنها بهبود بخشند. هیچ چالشی به اندازه تغییرات اقلیمی به وضوح دو روی این سکه را مجسم نمی کند.
اگر آمریکا در رهبری جهان برای مقابله با بحران اقلیم ناکام بماند، جهان آنچنانی برای ما باقی نخواهد ماند. اگر در این کار موفق شویم، از بزرگترین فرصت برای ایجاد مشاغل با کیفیت در چندین نسل استفاده خواهیم کرد؛ جامعه‌ای عادلانه‌تر، سالم‌تر، و پایدار خواهیم ساخت؛ و از این سیاره باشکوه حفاظت خواهیم کرد. این آزمونی است که اکنون با آن مواجه هستیم.
من امروز می‌خواهم توضیح دهم که سیاست خارجی آمریکا چگونه به ما کمک خواهد کرد که از پس این آزمون برآییم.
تا همین اواخر ما ناگزیر بودیم تأثیرات تغییرات اقلیمی را تصور کنیم. اما دیگر نیازی نیست که کسی آن را تصور کند.
در ۶۰ سال گذشته دمای هوا طی هر دهه گرم‌تر از دهه قبل از آن بوده است.
رویدادهای آب‌وهوایی شدیدتر شده‌اند. در جریان موج سرما که فوریه امسال روی داد، دمای هوا از نبراسکا تا تگزاس بیش از ۴۰ درجه زیر حد معمول بود. تنها در تگزاس هزاران نفر بی‌خانمان شدند، بیش از چهار میلیون نفر از داشتن گرمایش و الکتریسته محروم شدند، و بیش از ۱۲۵ نفر جان‌شان را از دست دادند. ممکن است به نظر چنین برسد که گرمایش زمین موجب سرد شدن هوا می‌شود. اما هم‌زمان با گرم شدن شمالگان، هوای سرد به سوی جنوب رانده می‌شود. و این می‌تواند موجب بروز سرمای بی‌سابقه، همانند سرمای تگزاس، شود.
موسم آتش‌سوزی‌های جنگلی در سال ۲۰۲۰ موجب سوختن بیش از ۱۰ میلیون هکتار شد. این مساحت از کل ایالت مریلند بزرگتر است. ما شاهد شش مورد از بزرگترین آتش‌سوزی‌های جنگلی در تاریخ کالیفرنیا بودیم و همچنین بزرگترین آتش‌سوزی جنگلی در تاریخ کلرادو رقم خورد.
در مجموع، بلایای طبیعی در سال ۲۰۲۰ حدود ۱۰۰ میلیارد دلار برای ایالات متحده هزینه در پی داشت.
در همین حال، سال ۲۰۱۹ مرطوب‌ترین سال ثبت شده در تاریخ برای ۴۸ ایالت پایین‌تر [سرزمین اصلی ایالات متحده آمریکا] بود. بارندگی‌ها و سیل‌های شدید مانع از آن شد که کشاورزان در غرب میانه و دشت بزرگ ۱۹ میلیون جریب را زیر کشت ببرند.
و طی سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸ جنوب غربی آمریکا بدترین خشکسالی خود از سده شانزدهم – سده شانزدهم را تجربه کرده است.
کم‌کم دیگر رکوردی برای شکستن باقی نمی‌ماند.
هزینه‌ها – خسارات پولی، معیشتی، و جان انسان‌ها – همچنان رو به افزایش است.
و اگر ما این شرایط را تغییر ندهیم، وضعیت بدتر خواهد شد.
طوفان‌هایی با تواتر و شدت بیشتر؛ خشکسالی‌های بلندمدت‌تر؛ سیل‌های بزرگتر؛ گرما و سرمای شدیدتر؛ افزایش سرعت بالا رفتن آب دریاها؛ افزایش شمار آوارگان؛ آلودگی بیشتر؛ آسم بیشتر.
هزینه‌های بالاتر سلامتی؛ موسم‌های کمتر قابل پیش‌بینی برای کشاورزان. و همه این‌ها بیشترین و شدیدترین تأثیر را بر جوامع کم درآمد سیاه‌پوستان و تیره‌پوستان خواهند گذاشت.
بخش آخر مهم است. هزینه‌های بحران اقلیمی به شکلی نامتناسب بر آن دسته از افراد جامعه ما که کمترین توان را برای تحمل آن دارند، تحمیل می‌شود. اما این نیز حقیقت دارد که تغییرات اقلیمی یکی از نیرومندترین ابزارها برای مبارزه با نابرابری و نژادپرستی سیستمی را در اختیار ما قرار می‌دهد. نحوه پاسخگویی ما می‌تواند به در هم شکستن این چرخه کمک کند.
این‌ها همه دلایلی هستند که می‌گویند چرا ما باید در جلوگیری از یک فاجعه اقلیمی موفق شویم. اما جهان همین حالا از اهدافی که شش سال پیش در توافق پاریس تعیین کردیم، عقب افتاده است. و ما اکنون می‌دانیم که آن هدف‌ها از همان آغاز هم کافی نبودند. امروز علم عاری از هر گونه ابهام است: ما باید میزان گرم شدن زمین را زیر ۱.۵ درجه سلسیوس نگه داریم تا از بروز فاجعه جلوگیری کنیم.
آمریکا نقش مهمی را در رسیدن به این هدف ایفا می‌کند. ما تنها ۴ درصد جمعیت جهان را داریم، اما تقریباً ۱۵ درصد از [گازهای گلخانه‌ای] جهان را منتشر می‌کنیم. این، ما را به دومین منتشرکننده بزرگ گازهای گلخانه‌ای جهان تبدیل می‌کند. اگر ما سهم خود را در خانه ایفا کنیم، می‌توانیم نقش چشمگیری در حل این بحران داشه باشیم.
اما این کافی نخواهد بود. حتی اگر ایالات متحده فردا به هدف انتشار خالص صفر دست یابد، اگر نتوانیم بیش از ۸۵ درصد انتشار آلاینده ها که توسط سایر کشورهای جهان تولید می شوند را کاهش دهیم، در مبارزه با تغییرات اقلیمی شکست خواهیم خورد. و این پیامدهای چشمگیری برای امنیت ملی ما خواهد داشت.
هر چالش امنیتی را که بر ایالات متحده تأثیر می گذارد در نظر بگیرید. تغییرات اقلیمی آن را وخیم تر خواهد کرد.
تغییرات اقلیمی درگیری‌های موجود را تشدید می‌کند و احتمال بروز درگیری‌های جدید را – به ویژه در کشورهایی که دولت‌هایی ضعیف و منابعی ناچیز دارند – تشدید می‌کند. ۱۲ کشور از مجموع ۲۰ کشوری که صلیب سرخ آنها را آسیب‌پذیرترین کشورها در زمینه تغییرات اقلیمی قلمداد می‌کند، در حال حاضر با درگیری‌های مسلحانه دست به گریبان هستند. هم‌زمان با کاهش منابع ضروری مانند آب، و در حالی که دولت‌ها برای برآورده کردن نیازهای جمعیت رو به افزایش تقلا می‌کنند، ما شاهد رنج‌ها و کشمکش‌های بیشتری خواهیم بود.
تغییرات اقلیمی می‌توانند عرصه‌های درگیری تازه‌ای را به وجود آورند. در فوریه یک کشتی روسی حمل گاز برای نخستین بار مسیر دریایی شمالی شمالگان را طی کرد. آن مسیر تا همین اواخر تنها برای مدت چند هفته در سال قابل تردد بود. اما با توجه به دو برابر شدن نرخ متوسط [گرمایش] در سایر نقاط جهان، این دوره در حال طولانی‌تر شدن است. روسیه از این تغییر برای تلاش جهت اعمال کنترل بر فضاهای تازه استفاده می‌کند. آن کشور در حال پیشرفته‌سازی پایگاه‌هایش در شمالگان و ایجاد پایگاه‌های تازه، از جمله پایگاهی واقع در فاصله تنها ۳۰۰ مایلی آلاسکا، است. چین نیز در حال افزایش حضور خود در شمالگان است.
تغییرات اقلیمی همچنین می‌تواند عاملی برای مهاجرت باشد. در سال ۲۰۲۰ مجموع ۱۳ توفند در اقیانوس اطلس روی داد – که بالاترین رقم ثبت‌شده محسوب می‌شود. آمریکای مرکزی به ویژه به سختی آسیب دید. طوفان‌ها خانه و معیشت ۶.۸ میلیون نفر را در گواتمالا، هندوراس، و السالوادور ویران کردند، صدها هزار جریب محصول را از بین بردند، و موجب افزایش چشمگیر گرسنگی شدند. به رغم سپری شدن چندین ماه از وقوع این طوفان‌ها، چند روستا همچنان به طور کامل زیر گل‌ولای مانده‌اند و مردم تلاش می‌کنند قطعاتی از خانه‌های مدفون‌شان را از زیر گل خارج کنند و آنها را به عنوان فلزات قراضه بفروشند.
وقتی مردمی که در فقر و ناامنی زندگی می‌کنند دچار این بلایا می‌شوند، این امر در اکثر مواقع به منزله ضربه نهایی است که آنها را وادار به ترک جوامع محلی‌شان و جست‌وجو برای یافتن محلی بهتر برای زندگی می‌کند. برای بسیاری از ساکنان آمریکای مرکزی این به معنای تلاش برای رسیدن به ایالات متحده است – حتی زمانی که ما بارها می‌گوییم مرز بسته است، و حتی به رغم آن که این سفر دشواری‌های فراوانی را – به ویژه برای زنان و دختران که با خطر خشونت جنسی بیشتر رو‌به‌رو هستند – به همراه دارد.
همه این چالش‌ها مسئولیت ارتش ما را سنگین‌تر می‌کند. آکادمی نیروی دریایی ایالات متحده تنها در فاصله پنج مایلی شمال اینجا قرار گرفته است و پایگاه نیروی دریایی نورفولک، بزرگترین پایگاه دریایی جهان، در ۲۰۰ مایلی جنوب اینجا است. هر دو پایگاه – و مأموریت‌های حساس مورد حمایت آنها – در معرض تهدید قریب‌الوقوع تغییرات اقلیمی قرار دارند. و این، تنها دو مورد از ده‌ها مورد تأسیسات نظامی است که تغییرات اقلیمی آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد. افزون بر این، ارتش ما اغلب به بلایای طبیعی واکنش نشان می‌دهد؛ بلایایی که دفعات و میزان ویرانگری آنها رو به افزایش است. در ماه ژانویه، وزیر دفاع آستن اعلام کرد که ارتش بلافاصله موضوع تغییرات اقلیمی را در برنامه‌ریزی و عملیات خود و چگونگی ارزیابی خطر لحاظ می‌کند. همان‌طور که وزیر آستن گفت، و من اینجا از او نقل قول می‌کنم: «بخش اعظم فعالیت‌هایی که این وزارتخانه برای دفاع از مردم آمریکا انجام می‌دهد تحت تأثیر تغییرات اقلیمی قرار گرفته است.»
با این همه، تفکر درباره اقلیم فقط از دیدگاه تهدیدات اشتباه خواهد بود. به این دلیل که هر کشور روی کره زمین باید دو کار انجام دهد – کاهش انتشار گازهای آلاینده و آماده شدن برای مقابله با تأثیرات اجتناب ناپذیر تغییرات اقلیمی. نوآوری و صنعت آمریکا می‌تواند در هر دو پیشتاز باشد. منظور پرزیدنت بایدن وقتی می گوید”وقتی به تغییرات اقلیمی فکر می کنم، اشتغال برای من تداعی می شود،” همین است.
برای اینکه مقیاس دستتان بیاید، در نظر بگیرید که تا سال ۲۰۴۰ جهان با ۶͵۴ تریلیون دلار شکاف در زیرساخت‌ها روبرو خواهد بود. ایالات متحده سهم بزرگی در چگونگی ایجاد این زیرساخت‌ها دارد. نه تنها در اینکه این زیرساخت‌ها فرصت هایی را برای کارگران و کسب و کارهای آمریکایی ایجاد می کنند، بلکه در اطمینان یافتن از اینکه سازگار با محیط زیست، پایدار، و با شفافیت ساخته می شوند؛ حقوق کارگران محترم شمرده می شود؛ مردمان محلی در ایجاد آن حق اظهار نظر دارند؛ و دولت‌ها و جوامع در حال توسعه زیر بار بدهی غرق نخواهند شد. این فرصتی برای ماست.
یا سرمایه گذاری‌های گسترده‌ای که کشورها در زمینه انرژی پاک انجام می دهند را در نظر بگیرید. انرژی تجدیدپذیر اکنون ارزان‌ترین منبع عمده برق در کشورهایی است که دو سوم جمعیت جهان را در خود جای داده اند. و پیش بینی می شود که تا سال ۲۰۲۵ بازار جهانی انرژی های تجدید پذیر به ۱۵͵۲ تریلیون دلار برسد. این بیش از ۳۵ برابر بازار فعلی انرژی تجدیدپذیر در ایالات متحده است. در حال حاضر، تکنسین‌های انرژی خورشیدی و بادی از جمله شغل‌های سریعاً رو به رشد در آمریکا هستند.
اگر ما نتوانیم رهبری انقلاب انرژی تجدیدپذیر را به دست بگیریم، تصور پیروزی ایالات متحده در رقابت راهبردی بلندمدت با چین دشوار است. اما در حال حاضر، ما نسبت به سایر کشورها عقب مانده ایم. چین بزرگترین تولید کننده و صادر کننده صفحات خورشیدی، توربین‌های بادی، باتری و وسایل نقلیه الکتریکی است. چین حق انحصاری تقریباً یک سوم انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان را در اختیار دارد. اگر به سرعت به این مشکل نپردازیم، آمریکا فرصت شکل دادن به آینده اقلیمی جهان به نحوی که منافع و ارزش‌های ما را بازتاب می‌کند از دست خواهد داد، و مشاغل بی‌شماری را نیز برای مردم آمریکا از دست خواهیم داد.
بگذارید به وضوح بگویم: هدف شماره یک سیاست اقلیمی ما جلوگیری از وقوع فاجعه است. ما همه کشورها، کسب و کارها، و جوامع را تشویق می کنیم تا تولید گازهای گلخانه ای خود را بیشتر کاهش دهند و انعطاف پذیری بهتری ایجاد کنند.
اما این بدان معنا نیست که ما در توسعه این نوآوری ها و صادرات آنها به جهان سهیم نیستیم. و این بدان معنا نیست که ما در نحوه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و انطباق کشورها با تغییرات اقلیمی سهیم نیستیم. پس چگونه می‌توانیم این کار را انجام دهیم؟
ما می‌توانیم این کار را با رهبری کردن بر اساس قدرت الگو بودنمان آغاز کنیم. در حالی که ما برای دستیابی به اهداف اقلیمی بلندپروازانه‌مان تلاش می‌کنیم اصول اساسی زیر، رویکرد ما را هدایت خواهند کرد.
ما میزان سرمایه‌گذاری‌مان در پژوهش و توسعه انرژی پاک را به میزان چشمگیری افزایش خواهیم داد؛ چرا که به این ترتیب می‌توانیم پیشرفت‌هایی را که به نفع جوامع آمریکایی است و موجب ایجاد مشاغل آمریکایی می‌شود، سرعت بخشیم.
ما در همه سرمایه‌گذاری‌های اقلیمی‌مان علاوه بر ارتقاء رشد، ارتقاء برابری را هم به عنوان هدف‌مان تعیین خواهیم کرد. ما فراگیر خواهیم بود و تمرکزمان را بر ارائه مشاغل با درآمد خوب و فرصت پیوستن به یک اتحادیه به آمریکایی‌های سراسر کشور – و از طیف گسترده‌ای از جوامع محلی – قرار خواهیم داد.
ما جوانان را نه فقط به این دلیل که آنها بیشتر پیامدهای تغییرات اقلیمی را متحمل خواهند شد، بلکه همچنین به دلیل اهمیت، خلاقیت، و رهبری که آنها در مقابله با این بحران نشان داده‌اند، توانمند خواهیم کرد.
ما ایالت‌ها، شهرها، و کسب‌وکارهای بزرگ و کوچک، جامعه مدنی، و دیگر ائتلاف‌ها را به عنوان شرکا و الگوهای‌مان به خدمت خواهیم گرفت. دیگران مدت‌ها است که در این زمینه کارهای پیشگامانه‌ای را انجام می‌دهند. ما از آنها حمایت می‌کنیم و بهترین روش‌ها را به اشتراک می‌گذاریم.
و این مهم است: ما توجه خواهیم کرد که به رغم همه فرصت‌هایی که در نتیجه تغییر اجتناب‌ناپذیر به سوی انرژی پاک به وجود می‌آید، برخی کارگران آمریکایی در آینده نزدیک برنده نخواهند بود. برخی معیشت‌ها و جوامعی که متکی بر صنایع قدیمی بوده‌اند، به سختی ضربه خواهند خورد. ما آن آمریکایی‌ها را پشت سر رها نمی‌کنیم. ما مسیرهایی را به سوی معیشت‌های جدید و پایدار به هم‌میهنان آمریکایی‌مان ارائه خواهیم داد و در شرایطی که آنها این دوره گذار را پشت سر می‌گذارند، از آنها پشتیبانی خواهیم کرد.
رئیس‌جمهوری بایدن بلافاصله پس از آغاز به کار «کارگروه میان‌سازمانی جوامع ذغال‌سنگ و نیروگاه‌های برق و احیای اقتصادی» را ایجاد کرد. این کارگروه در سراسر دولت برای شناسایی و ارائه منابع دولت فدرال به منظور احیاء اقتصادهای محلی جوامع [مبتنی بر صنایع] ذغال‌سنگ، نفت، گاز، و نیروگاه‌های برق تلاش می‌کند، و می‌کوشد که از وجود مزایا و محافظت‌های لازم از کارکنان در آن جوامع اطمینان یابد. و رئیس‌جمهوری، به عنوان بخشی از «طرح مشاغل آمریکایی» خود، پیشنهاد یک سرمایه‌گذاری اولیه ۱۶ میلیارد دلاری را برای استخدام هزاران نفر در مشاغل صنفی برای مسدود کردن معادن و بستن چاه‌های نفت و گاز متروکه، مطرح کرد.
اگر ما بتوانیم هم‌زمان با دستیابی به اهداف اقلیمی‌مان به این اصول پایبند بمانیم، الگویی را به نمایش خواهیم گذاشت که دیگر کشورها خواستار مشارکت با آن و پیروی از آن خواهند شد.
با در نظر گرفتن آن ارزش‌ها، وزارت خارجه به ترتیب زیر از سیاست خارجی ما برای خدمت به مردم آمریکا در زمینه اقلیم استفاده خواهد کرد.
نخست، همان‌‌گونه که رئیس‌جمهوری بایدن در نخستین هفته حضور خود در این سمت به ما دستور داد، ما بحران اقلیمی را در کانون سیاست خارجی و امنیت ملی‌مان قرار خواهیم داد. این بدان معنا است که باید در نظر داشت هرگونه تعاملات دوجانبه و چندجانبه – هرگونه تصمیم‌گیری در زمینه سیاست‌گذاری – چگونه بر هدف ما مبنی بر قرار دادن جهان در مسیری ایمن‌تر و پایدارتر تأثیر خواهد گذاشت. این امر همچنین به معنای اطمینان یافتن از آن است که دیپلمات‌های ما از آموزش‌ها و مهارت‌های لازم برای مطرح کردن موضوع اقلیم در روابطمان در سراسر جهان برخوردار هستند.
البته این به معنای آن نیست که پیشرفت دیگر کشورها در زمینه اقلیم به عنوان ابزاری محسوب شود و آنها بتوانند از آن به منزله بهانه‌ای برای بدرفتاری در موارد دیگر – مواردی که برای امنیت ملی ما مهم است – استفاده کنند. دولت بایدن-هریس در این زمینه متحد است: موضوع اقلیم مانند یک کارت بازی نیست. بلکه آینده ما است.
من به ویژه از این بابت خرسندم که رئیس‌جمهوری بایدن دوست من جان کری را تعیین کرد تا به عنوان فرستاده ویژه رئیس‌جمهوری در امور اقلیمی خدمت کند. هیچ‌کس در متقاعد کردن دیگر کشورها برای ارتقاء بلندپروازی‌های اقلیمی‌شان باتجربه‌تر یا مؤثرتر از او نیست. ما نیازمند آن هستیم که تمام جهان بر اقدام کردن در همین زمان و در همین دهه متمرکز باشد تا دستیابی به هدف «رساندن میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان به خالص صفر تا سال ۲۰۵۰» میسر شود.
من در این تلاش ۱۰۰ درصد با جان همراه هستم. موضع رهبران دیگر سازمان‌های دولتی ایالات متحده نیز همین است. و رهبری او در قرار دادن مسئله اقلیم در ساختار همه کارهایی که ما در وزارت خارجه انجام می‌دهیم، ضروری خواهد بود.
دوم، با افزایش فعالیت کشورهای دیگر، ایالات متحده نیز منابع و دانش سازمانی تخصص فنی خود را از سراسر دولت، بخش خصوصی، سازمان‌های غیردولتی، و دانشگاه‌های پژوهشی برای کمک به آنها بسیج خواهد کرد. تنها طی چند هفته گذشته ما تأمین مالی جدیدی را برای کارآفرینی در زمینه انرژی‌های پاک و بازارهای انرژی‌های تجدیدپذیر کارآمدتر در بنگلادش، و برای کمک به سرمایه‌گذاری کسب‌وکارهای کوچک هند در بخش انرژی خورشیدی، اعلام کردیم. این سرمایه‌گذاری‌ها ما را به سوی اهداف اقلیمی‌مان سوق می‌دهد و دسترسی به انرژی را برای کسانی که هرگز از آن برخوردار نبود‌ه‌اند، میسر می‌کند.
سوم، ما بر کمک کردن به کشورهایی که سخت‌تر از دیگران از تغییران اقلیمی آسیب دیده‌اند، و اکثر آنها فاقد منابع و ظرفیت لازم برای مقابله با تأثیرات بی‌ثبات‌کننده آن هستند، تأکید خواهیم کرد. این شامل کشورهای در حال توسعه جزیره‌ای کوچک است؛ کشورهایی که تعدادی از آنها به دلیل بالا رفتن سطح آب دریاها عملاً در حال فرو رفتن در اقیانوس هستند. در سال ۲۰۲۰ تنها سه درصد از منابع مالی اقلیمی به این کشورها اختصاص داده شد. ما باید این شرایط را برطرف کنیم. به همین منظور، آمریکا متخصصان و فناوری را به جزایر آسیب‌پذیر در اقیانوس آرام و دریای کارائیب اعزام می‌کند تا سیستم‌های هشدار و واکنش زودهنگام را بهبود بخشد و ما در حال سرمایه‌گذاری در زمینه ایجاد استقامت در بخش‌هایی مانند زیرساخت‌ها و کشاورزی هستیم.
چهارم، سفارتخانه‌های ما هدایت این روند را روی زمین بر عهده خواهند داشت. آنها اکنون هم در حال انجام این کار هستند. آنها به دولت‌ها در طراحی و اجرای سیاست‌های هوشمندانه اقلیمی کمک می‌کنند و هم‌زمان در جست‌وجو برای یافتن راه‌هایی جهت استفاده از قدرت منحصر‌به‌فرد بخش‌های دولتی و خصوصی آمریکا هستند. همین ماه گذشته، یک شرکت آمریکایی موسوم به «سان آفریقا» کلنگ احداث دو مجتمع عظیم انرژی خورشیدی در آنگولا، شامل سایت ۱۴۴ مگاواتی بیوپیو، را به زمین زد. این مرکز پس از تکمیل، بزرگترین تأسیسات انرژی خورشیدی در سراسر منطقه جنوب صحرای آفریقا خواهد بود. این پروژه برای ۲۶۵ هزار خانه برق کافی تولید خواهد کرد و ۴۴۰ هزار گالن سوخت دیزل با ضریب نشر کربن بالا را، که آنگولا هر ساله وارد می‌کند و می‌سوزاند، حذف خواهد کرد. افزون بر این، انتظار می‌رود که این پروژه از حدود ۱۵۰ میلیون دلار تجهیزات انرژی خورشیدی صادرشده از ایالات متحده استفاده کند. این تلاش برای مردم آنگولا خوب است، برای اقلیم خوب است، و برای مشاغل و کسب‌وکارهای آمریکایی نیز خوب است. و اگر تلاش‌های دیپلمات‌های ما نبود، این اتفاق نمی‌افتاد.
پنجم، ما از همه ابزارهایی که در اختیارمان قرار دارد برای افزایش توان رقابت نوآوران بخش انرژی پاک ایالات متحده در بازار جهانی استفاده خواهیم کرد. این شامل بهره‌گیری از ابزارهایی مانند تأمین مالی ارائه شده توسط «بانک صادرات و واردات» برای تشویق صادرات انرژی تجدیدپذیر، گسترش پیشنهادی اعتبارهای مالی در «طرح مشاغل آمریکایی» رئیس‌جمهوری برای تولید و ذخیره انرژی پاک، و تلاش‌های مستمر این دولت در منصفانه کردن عرصه رقابت برای محصولات و خدمات ساخت آمریکا است.
چنین حمایت‌هایی می‌تواند تأثیر چشمگیری داشته باشد، به ویژه به این دلیل که بازار کنونی انرژی‌های تجدیدپذیر تنها بخش کوچکی از بازار آینده است. گذشته از صفحات خورشیدی، توربین‌های بادی، و باتری‌ها، بیش از ۴۰ طبقه‌بندی دیگر از انرژی‌های پاک – از جمله هیدروژن پاک، جذب کربن، و نسل آينده انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی زمین‌گرمایی پیشرفته – وجود دارد. هنوز هیچ‌کس نتوانسته است این فناوری‌های امیدوارکننده را کاملاً قبضه کند. و با کمک سیاست داخلی و خارجی ما، همه آنها می‌توانند تحت رهبری آمریکا و ساخت آمریکا باشند.
یک شرکت نوپا در ماساچوست به نام «بوستون متال» نشان می‌دهد که این کار چگونه می‌تواند انجام شود. این شرکت پیشگام فرایند تازه‌ای است که می‌تواند فولاد و فلزات دیگر را با کارایی بیشتر و هزینه کمتر تولید کند و در عین حال آلودگی کمتری را به وجود آورد. بیشتر بخش فولاد ایالات متحده هم اکنون از فناوری‌های پاک استفاده می‌کند. اما مدیرعامل این شرکت، که یک مهاجر برزیلی است، در کشورهایی مانند برزیل بازاری دست‌نخورده پیدا کرده است. «بوستون متال» در آن‌جا با صنعت همکاری می‌کند تا راه‌های قدیمی‌تر و آلوده‌تر فولادسازی را جایگزین کند. این شرکت در حال ایجاد مشاغل با درآمد خوب و باکیفیت در ایالات متحده است. فولاد یک صنعت جهانی ۲.۵ هزار میلیارد دلاری است و بسیاری از تولیدکنندگان جهان نیازمند جهشی مشابه خواهند بود. آمریکا می‌تواند در انجام این کار به آنها کمک کند.
ششم، دیپلمات‌های ما کشورهایی که با اقدامات یا عدم اقداماتشان ما را به عقب می رانند، به چالش خواهند کشید. وقتی کشورها برای تولید انرژی به اندازه قابل توجهی به زغال سنگ اتکا دارند، یا در کارخانه‌های جدید تولید زغال سنگ سرمایه گذاری می‌کنند و یا به طور گسترده جنگل زدایی می کنند، از ایالات متحده و شرکای ما در مورد مضر بودن اقداماتشان خواهند شنید.
و سرانجام، ما از هر فرصتی استفاده خواهیم کرد تا این موضوعات را با هم‌پیمانان و شرکای‌مان و از طریق نهادهای چندجانبه مطرح کنیم. برای نمونه، در ناتو اجماع بر این است که ما نیاز داریم آمادگی نظامی خود را برای ناگزیر بودن تغییرات اقلیمی تطبیق دهیم و اتکاء نیروهای متحد به سوخت‌های فسیلی – که هم یک آسیب‌پذیری است و هم یک منبع عمده آلایندگی محسوب می‌شود – را کاهش دهیم. من می‌دانم دبیرکل استولتنبرگ، که مسئله اقلیم را یک «ضریب افزایش تهدید» خوانده، همانند ما در زمینه رسیدگی به معضل تغییرات آب‌وهوایی جدی است.
ما در ماه آینده یک پیام قوی به جلسه گروه هفت (G7) که کشورهای عضو آن یک چهارم گازهای گلخانه ای جهان را تولید می کنند، ارسال خواهیم کرد. و من در جلسه وزیران کشورهای شورای شمالگان در ماه آینده ایالات متحده را نمایندگی خواهم کرد، و باری دیگر بر تعهد آمریکا برای دستیابی به اهداف اقلیمی تأکید خواهم ورزید و سایر کشورهای شورای شمالگان را نیز به همین کار تشویق خواهم کرد.
همه این تلاش‌ها در داخل و خارج از کشور به ما این امکان را خواهد داد که وقتی جهان در ماه نوامبر برای حضور در کنفرانس اقلیمی سازمان ملل متحد در گلاسگو گرد هم می‌آید، از موضع قدرت رهبری کنیم.
من زمان زیادی را صرف تمرکز بر تهدیدهای موجود علیه امنیت و منافع آمریکا – از جمله اقدامات تهاجمی روسیه یا چین، گسترش کووید-۱۹، و چالش‌های فراروی دموکراسی‌ها – می‌کنم. اما تهدیدی به همان اندازه جدی علیه مردم آمریکا – و تهدید علیه موجودیت در بلندمدت – را می‌توان همین جا در خلیج چساپیک، جایی که هزینه‌های تغییرات اقلیمی از هم اکنون خود را نشان داده‌اند، مشاهده کرد.
با این حال، ما می توانیم از همین مکان نمونه‌های نوآوری و رهبری آمریکا را مشاهده کنیم که – اگر در مقیاس مناسب انجام شود – می‌تواند از وقوع یک فاجعه اقلیمی جلوگیری کند و به نفع کارگران و جوامع آمریکایی باشد.
ایالت مریلند متعهد شده است که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا سال ۲۰۳۰ دست‌کم ۴۰ درصد کاهش دهد و تا سال ۲۰۴۰ به ۱۰۰ درصد انرژی پاک برسد. مریلند همچنین مزایای بسیار نیرومندی را برای کاشتن محصولات پوششی، که در به دام انداختن دی اکسید کربن مؤثر است، در اختیار کشاورزان قرار می‌دهد. بیش از ۴۰ درصد از کشاورزان این ایالت اکنون از این محصولات استفاده می‌کنند. و تعداد بی‌شمار دیگری هستند که سهم خودشان را برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی در این خلیج ایفا می‌کنند – و اغلب در این روند به مشاغل آمریکایی سود می‌رسانند.
کافی است ساختمان مرکز مریل در اینجا که من از آن صحبت می‌کنم را در نظر بگیرید. این ساختمان وقتی ۲۰ سال پیش افتتاح شد، نخستین ساختمان «پلاتنیوم ال‌‌ای‌ای‌دی» سراسر جهان بود. «پلاتنیوم ال‌‌ای‌ای‌دی» یک استاندارد ایالات متحده برای بهره‌وری انرژی محسوب می‌شود و از آن زمان به عنوان معیار جهانی این امر تبدیل شده است. در حدود یک سوم از انرژی این ساختمان از محل انرژی خورشیدی تأمین می‌شد. این ساختمان ۸۰ درصد کمتر از اکثر ساختمان‌های هم‌اندازه خود آب مصرف می‌کند. تقریباً نیمی از این ساختمان – ببخشید، مصالح این ساختمان از فاصله ۳۰۰ مایلی اینجا آمده است. طراحی آن سالانه ۵۰ هزار دلار تنها در زمینه هزینه‌های انرژی صرفه‌جویی می‌کند.
تأسیسات تازه‌تری که بنیاد خلیج چساپیک در سال ۲۰۱۴ ساخته، از کارایی بیشتری برخوردار است و بازتاب‌دهنده پیشرفت‌های به دست آمده در طراحی و تولید آمریکا است. این ساختمان بیش از انرژی مصرفی خود انرژی تولید می‌کند و تمام آب مورد استفاده آن آب باران جمع‌آوری شده است. صفحات خورشیدی آن از اورگان و توربین‌های بادی آن از اوکلاهما آمده‌اند. این صفحات خورشیدی و توربین‌های بادی طراحی شده در آمریکا، با مالکیت آمریکایی، و ساخت آمریکا است. و مردم از سراسر جهان به اینجا آمده‌اند تا این ساختمان‌ها را مطالعه کنند.
تغییراتی از این دست در حفظ این خلیج، آن گونه که آن را می‌شناسیم، و حفظ همه جوامع و معیشت‌هایی که از آن ارتزاق می‌کنند، موثر است.
این طرح اصلی رهبری آمریکایی در زمینه اقلیم است. گرد هم آوردن نوآوری‌های دولت، بخش خصوصی، جوامع، و سازمان‌ها. نه تنها رسیدن به اهداف مربوط به کنترل تغییرات اقلیمی، بلکه انجام دادن آن به روشی باز، که سرمایه‌گذاری خوبی است و فرصت‌هایی را برای کارگران آمریکایی ایجاد می‌کند.
بحران اقلیمی که ما با آن رو‌به‌رو هستیم، بحرانی عظیم است. پیامدهای مقابله نکردن با آن فاجعه‌بار خواهد بود. اما اگر ما با قدرت الگو بودنمان رهبری کنیم – اگر ما از سیاست خارجی‌مان نه تنها برای این که کشورهای دیگر را متعهد به انجام تغییرات لازم کنیم، بلکه برای این که آمریکا را شریک آنها در اجرای آن تغییرات قرار دهیم – می‌توانیم بزرگترین چالش چندین نسل را به بزرگترین فرصت نسل‌های آینده تبدیل کنیم.
سپاس از این که گوش فرا دادید.
برای مشاهده محتوای اصلی: https://www.state.gov/secretary-antony-j-blinken-remarks-to-the-chesapeake-bay-foundation-tackling-the-crisis-and-seizing-the-opportunity-americas-global-climate-leadership/
این ترجمه‌ها جهت رفاه خواننده ارائه شده‌اند و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.